الگوی مدرسه موسیقی صدا و سیما!

سعید سجادی

نشریه مدرسه موسیقی سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران که باید ناشر نظریه های هنر دینی و موسیقی متعهد به اصالت های ایرانی و اسلامی باشد، ویژه نامه بازخوانی اشعاری در ستایش گروهک های منافق و تجلیل از ترانه سرایان ضدانقلابی چون «ایرج جنتی عطایی» را به چاپ رسانده است!

این نشریه که دومین شماره آن در تیرماه 1386 تحت عنوان بازخوانی ترانه های «محمدعلی بهمنی» منتشر گشته، به هنرجویان موسیقی در صدا و سیما توصیه خواندن اشعار «نوذر پرنگ» (ترانه سرای مبتذل عصر پهلوی)، جلال سرفراز (عضو سابق حزب توده و ترانه سرای فراری)، «یدالله رویایی» (از مدیران تلویزیون رژیم شاه معدوم) و... را توصیه می کند.

«محمد علی بهمنی» پیش از این غزلی با مضمون تلخ و در سوگ اعضاء سازمان مجاهدین خلق (منافقین) می سراید که بلافاصله در خارج از کشور به صورت سرود اجرا می شود.

همین شاعر به عضویت شورای شعر و موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درمی آید و مرکز موسیقی صدا و سیما هم برای وی مجلس بزرگداشت برگزار می کند!

در اینجا برای آشنایی بیشتر با اظهارات این ترانه سرا به گوشه هایی از این ویژه نامه- که گفت وگوی وی نیز در آن منتشر شده است- اشاره می کنیم.

وی در ادامه به ستایش از «نوذر پرنگ» می پردازد و هنر مبتذل را در قامت یک الگو مطرح می کند؛ نگاه کنید:

«غروبا که میشن روشن چراغا

میان از مدرسه خونه کلاغا»

بهمنی در ادامه با قاطعیت ادامه می دهد: «خواندن شعرهای نوذرپرنگ یکی از توصیه های من برای این نسل ]جوان[ است.» ترانه سرایی که منوچهر سخایی (خواننده درباری و ساواکی فراری) آثار او را اجرا می کرد.

بهمنی در توصیف «جلال سرفراز» (عضو حزب توده که به آلمان شرقی گریخت) می گوید که امثال او ترانه های بسیار ماندگارتری دارند. مثل: «اونی که می خواستی تو غبارا گم شد...»

شایان ذکر است که «جلال سرفراز» اساساً وارد قلمرو ترانه سرایی نشده است، اما از آنجا که قرار بوده در این ویژه نامه از یکایک رفقای حزبی و غیر حزبی ساواکی و توده ای تجلیل شود، تنگی قافیه، شاعر را به جفنگ نیز انداخته است.

در صفحه ای دیگر «محمدعلی بهمنی» به ستایش از «ایرج جنتی عطایی» مداح محمدرضا پهلوی، از ترانه سرایان گروهک تروریستی منافقین و از هتاکان به ساحت امام خمینی(ره) پرداخته و می گوید:

«من خوشحالم که با یک اعتبار بیشتری به ایرج جنتی نگاه می شود، چون واقعاً زحمت کشیده است!»

دقت کنید، منظور بهمنی همان شاعری است که به سبب سرودن سرود «رسول رستاخیز» از دربار شاه معدوم بورسیه لندن دریافت کرد.

«یدالله رویایی» رئیس حسابداری تلویزیون و از مدیران دوران رضا قطبی (پسردایی فرح پهلوی) که از اسطوره های ساخته شده کانون نویسندگان ایران و بنیانگذار شعر «حجم» است، با این عنوان که عضویت او در شورای ترانه میمون و مبارک بود، نیز در لیست ستایش های محمدعلی بهمنی قرار می گیرد.

همچنین تجلیل از کریم محمودی مبتذل سرای دهه 50 و...

حال دردمندانه باید گفت: حیف نیست بودجه صدا و سیما، صرف تجلیل از عناصری چون «جنتی عطایی» شود که از سال 1358 به صف ضدانقلاب پیوسته، به در یوزگی در مجلس اعیان انگلستان با رفقایش (رضا علامه زاده) حاضر شده و در ستایش از سلمان رشدی مرتد سخنرانی کرده است.

حیف نیست با بودجه بیت المال جلال سرفراز توده ای مقیم خارج کشور برای جوانان علاقه مند به موسیقی تبدیل به چهره شود؟!

حیف نیست با هزینه بیت المال برای این عمله های غرب و نحله های استعمار فرهنگی نکوداشت برگزار شود. حیف نیست عناصری از این دست، سر از رسانه ملی درآورند؟!

مشهورترین شعر این آقای ترانه سرا همان ترانه «دهاتی» است که با صدای شادمهر عقیلی (از خوانندگان کنونی خارج از کشور که کلیپ های اروتیک او در ماهواره های فارسی زبان پخش می شود) به بازار آمد. گفته می شود وی هم اکنون طی قراردادی آثار خود را به شرکت... پیش فروش کرده است.

حیف نیست که نشریه مدرسه موسیقی صدا و سیما که در ابتدای انتشار و فرهنگ سازی برای هنرجویان موسیقی این سازمان است، بدل به جریده ای برای تبلیغ آن دسته از شرکت های انتشاراتی شود که ابتذال موسیقایی در محصولاتشان تنیده شده است. ویژه نامه ای که باید حس معنوی مستتر در ترانه های اصیل را برای مخاطب بازکاوی و تبیین کند، چرا خود را به بازخوانی ترانه های عاشقانه و هوس گرایانه عصر پهلوی الصاق می کند، چرا باز نشر اشعار خوانندگان لوس آنجلسی را در دستور کارش قرار می دهد و آنچه که قاچاق و مبتذل است را الگوی هنرخواهان نسل نو می کند؟!

چرا باید سیزده بار نام ناشری در این ویژه نامه بیاید، که به عنوان یکی از کارتل های تجاری و دلالان موسیقی مبتذل شهرت دارد؛ مگر صدا و سیما تغییر استراتژی داده و جهت گیری اش قرار است پهلو به جهت گیری نشریات موسیقی ایرانی ای بزند که در اروپا و آمریکا منتشر می شود؟!

نشریه مدرسه موسیقی صدا و سیما حتی در قیاس با نشریات مبتذل یا شبه روشنفکری موسیقی در بازار نشر، گوی سبقت را از اردوگاه هنر سیاه ربوده و در نسبت با تعداد صفحات و حجم تخصیص داده شده به ستایش از «ننگ»های موسیقی ایرانی، جایگاه بالایی در نشر ابتذال و نفاق موسیقایی یافته است؛ متأسفانه!

موسیقیدان ما، موسیقی خواه ما، موسیقی خوان ما باید با هم آغوشی عرفان و ترانه، با نسبت های شور معنوی و طرب دینی، با احساس توأم با حزن و امید تنیده شده در آن آشنا شود، نه آنکه ذهنش به سیاهی های از یاد رفته این عرصه برده شود.

حیف از صفحاتی که می توانست موسیقی و ترانه اصیل را از میان کلمات خود افراشته کند، اما به حضیض موسیقی درباری، لس آنجلسی و ترانه های منافقین سقوط کرد.