خطر بی‌‌صلاحیت‌ها

یکی از دغدغه های اصلی حضرت امام(ره) در مبارزه با رژیم پهلوی و شکل گیری نظام اسلامی، مسئله قرار گرفتن صاحبان صلاحیت در رأس امور کشور و بر سرنوشت ملت بود. حضرت امام(ره) در دوران مبارزه و در نقد رژیم ستمشاهی با صراحت تمام اعلام می دارند: «بدبختی و خوشبختی ملت ها بسته به اموری است که یکی از مهمات آن صلاحیت داشتن هیئت حاکمه است. اگر چنانچه هیئت حاکمه، کسانی که مقدرات یک کشور در دست آنهاست، اینها فاسد باشند، مملکت را به فساد می کشند.»(10/10/57)
با پیروزی انقلاب اسلامی نیز قرار گرفتن خادمان واقعی ملت در رأس امور، یکی از دغدغه های اصلی انقلابیون و حضرت امام(ره) بود. هرچند در عمل، اوضاع انقلاب بعد از پیروزی، به دلیل وضعیت خاص آن روزها که شناخت ماهیت افراد را دشوار می کرد به نحوی پیش رفت که برخی ناصالحان و فرصت طلبان در رأس قدرت قرار گرفتند، اما امام(ره) تا آنجا که شرایط اقتضا می کرد نسبت به این مسئله حساس بودند.
در اولین انتخابات ریاست جمهوری در سال 58 حضرت امام(ره) در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه: «آیا کسانی که به قانون اساسی رأی نداده اند و با آن مخالفند، می توانند رئیس جمهور شوند؟» فرمودند: «کسی که به قانون اساسی رأی مثبت نداده، صلاحیت ریاست جمهوری ایران را ندارد.»(29/10/58)
این فتوا کافی بود تا نام «مسعود رجوی» سرکرده گروهک تروریستی مجاهدین خلق (منافقین) از لیست کاندیداهای ریاست جمهوری حذف شود؛ اما این نظارت آنقدر کامل نبود که مانع نفوذ نابابان و منحرفان دیگر شود.
اولین انحراف در این زمینه در انتخاب رئیس دولت موقت بروز کرد که فردی چون مهندس مهدی بازرگان که با مشی و خط امام(ره) بیگانه بود، در رأس دستگاه اجرایی کشور قرار گرفت. در گام بعدی، نوبت به رئیس جمهور منتخب ملت بود که بنی صدر با فریب افکار عمومی توانست بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زند. انتصاب «منتظری» به عنوان جانشین رهبری اشتباه دیگری بود که توسط مجلس خبرگان رهبری در آن دوره صورت گرفت. همه این انتخاب ها در حالی صورت می‌گرفت که فرد منتخب از صلاحیت لازم برای جایگاه مدنظر برخوردار نبود و به همین دلیل، نظام و کشور را با مشکلات متعددی مواجه ساخت.
حضرت امام(ره) سال ها بعد در پیامی که به منشور روحانیت مشهور گردید باصراحت می فرمایند: «من امروز بعد از 10 سال از پیروزی انقلاب اسلامی همچون گذشته اعتراف می کنم که بعضی تصمیمات اول انقلاب در سپردن پست ها و امور مهمه کشور به گروهی که عقیده خالص و واقعی به اسلام ناب محمدی نداشته اند، اشتباهی بوده است که تلخی آثار آن به راحتی از میان نمی رود، گرچه در آن موقع هم من شخصاً مایل به روی کار آمدن آنان نبودم؛ ولی با صلاحدید و تأیید دوستان قبول نمودم و الآن هم سخت معتقدم که آنان به چیزی کمتر از انحراف انقلاب از تمامی اصولش و هر حرکت به سوی آمریکای جهانخوار قناعت نمی کنند، در حالی که در کارهای دیگر نیز جز حرف و ادعا هنری ندارند.» (29/11/67)
توصیه ایشان در مورد خطر به قدرت رسیدن بی صلاحیت ها در وصیتنامه سیاسی - الهی شان می تواند پایان بخش این نوشتار باشد: «وصیت من به ملت شریف آن است که در تمام انتخابات، چه انتخاب رئیس جمهور و چه نمایندگان مجلس شورای اسلامی و چه انتخاب خبرگان برای تعیین شورای رهبری یا رهبر، در صحنه باشند و اشخاصی که انتخاب می کنند، روی ضوابطی باشد که اعتبار می شود، مثلاً در انتخاب خبرگان برای تعیین شورای رهبری یا رهبر، توجه کنند که اگر مسامحه نمایند و خبرگان را روی موازین شرعیه و قانون انتخاب نکنند، چه بسا که خساراتی به اسلام و کشور وارد شود که جبران پذیر نباشد و در این صورت همه در پیشگاه خداوند متعال مسئول می باشند.»