کشوری که حقوق شهروندی در آن جایی ندارد

ابعاد سرکوب در امارات
در گزارش های منتشره از وضعیت درونی امارات چند نکته قابل توجه است:
نخست، سرکوب مردم و حذف آزادی های فردی است، به گونه ای که عفو بین الملل از بازداشت و حتی تبعید معترضان به ساختار اقتصادی و سیاسی امارات خبر داده اند. به رغم درخواست های مکرر خانواده های افراد بازداشت شده، در امارات همچنان سیاست سرکوب و عدم آزادی معترضان ادامه دارد.
دوم آنکه، سرکوب اتباع کشورهایی مانند مصر که انقلاب مردمی در آنها به نتیجه رسیده است از دیگر نکات مطرح در زمینه حقوق بشر در امارات است. این سرکوب ها با ادعای مقابله با جریان های اخوانی صورت می گیرد، چنانکه در روزهای گذشته، چندین تبعه مصری در امارات با ادعای اخوانی بودن بازداشت شده اند. اماراتی ها مانند سران برخی دیگر از کشورهای عربی نظیر عربستان، از تفکرات اخوانی به شدت در هراسند و آن را مغایر با سیاست های خود می دانند. هر چند این کشورها با رشد تفکرات اخوانی برآنند تا از آن برای مقابله با مقاومت و حتی شیعیان بهره برداری کنند؛ اما در باطن، اعتمادی به آن ندارند و اخوانی ها را دشمنان خود می دانند.
اکنون بسیاری از کشورهای عربی، جریان های اخوانی را دشمنانی می دانند که با بهره گیری از اوضاع نامعلوم منطقه به دنبال توسعه حوزه نفوذ خود هستند. بر این اساس نیز مشاهده می شود کشورهای عربی در کنار متحدان غربی خود تلاش می کنند تا با ایجاد تقابل میان اخوانی ها و جریان مقاومت منطقه و شیعیان، تضعیف تمام این طیف ها را اجرایی سازند. کشورهایی مانند امارات در حالی با استفاده از جریان های اخوانی به مقابله با مقاومت و شیعیان می پردازند که همزمان با ادعای تهدید بودن جریان اخوانی، سرکوب گری در کشورهای خود را توجیه می کنند.
سوم آنکه، اخراج گسترده شیعیان از دیگر نکات مطرح در امارات است. نقطه بارز این امر را در اخراج صدها شیعه لبنانی با ادعای حمایت آنها از حزب الله می توان مشاهده کرد. سرکوب و اخراج هدفدار شیعیان از جمله نکاتی است که اعتراض نهادهای حقوق بشر در قبال امارات را به همراه داشته است.
ریشه سرکوب گری‌ها
در باب سرکوب گری های صورت گرفته در امارات، عوامل متعددی مطرح است:
اولاً؛ اصلی ترین مسئله در قبال حاکمان امارات، غیرمردمی بودن آنها است که خطر تکرار قیا م های مردمی نظیر آنچه در مصر، لیبی، تونس، بحرین، اردن و... رخ داده را در این کشور تشدید کرده است. این هراس زمانی بیشتر آشکار می شود که سران امارات در کنار سرکوب و اخراج معترضان، از یک سو با سانسورهای خبری، به دنبال جلوگیری از انتقال اخبار سایر کشورهای عربی به مردمان شان هستند و از سوی دیگر، با افزایش محدودیت ها برای اتباع کشورهایی که قیام مردمی در آنها به ثمر نشسته، تلاش دارند تا از ارتباط آنها با مردم امارات جلوگیری کنند که افزایش محدودیت ها برای اتباع مصری، نمودی از این رفتار است.
ثانیاً، نکته مهم دیگر، وابستگی سران امارات به کشورهای غربی و ارتباط آنها با صهیونیست ها است که برای تأمین منافع آنها حتی حقوق مردم خود را نادیده می گیرند. این وابستگی چنان است که «نوام چامسکی» اندیشمند آمریکایی در سخنرانی خود در دانشگاه کلمبیای آمریکا می گوید: امارات از نظر سیاسی و اطلاعاتی، متکی به سازمان های جاسوسی موساد و سیا است. این وابستگی ها موجب شده تا دولتمردان امارات عملاً در ساختار آمریکا و صهیونیست ها حرکت کنند و آنها نیز برای حفظ منافع خود از سرکوب گری ها در امارات حمایت می کنند. منابع خبری چندی پیش از حضور بلک واتر ها در امارات برای سرکوب قیام های مردمی خبر داده بودند.
در جمع بندی کلی از آنچه ذکر شد، می توان گفت امارات این روزها دوران دشواری را سپری می کند هر چند که با سرکوب گری ها و حمایت های کشورهای غربی به دنبال پنهان سازی این شرایط است و سعی دارد تا خود را همچنان کشوری باثبات معرفی کند.