نگاهی به نگاه وهابیت

یادداشت:پس از فاجعه ی منا ،مواضعی از طرف مقامات سعودی اتخاذ شد که چند ان هم دور از انتظار و پیش بینی نبود .نپذیرفتن مسئولیت وقایع رقم زده توسط طرف سعودی ،واظهارات عجیب منصور اترکی ،سخنگوی وزارت کشور عربستان مبنی بر قضا و قدر خواندن فاجعه ی منا و اتهام وارد کردن وزیر بهداشت عربستان ، خالد الفالح به زائران درپی علت یابی حادثه و سخیف تر از باقی نظرات ،سخن عادل الجبیر وزیر خارجه ی عربستان که ایرانیان را متهم به استفاده ی سیاسی از این فاجعه نمود، قابل تأمل است .

نگاهی به سیر تاریخی و شکل گیری اندیشه ی وهابیت ،رفتار و عملکرد سعودی را در مقابل فجایع عربستان ،قابل پذیرش تر می سازد .

وهابیت این فرقه ی نوپا که امام (ره) آن را یک دین خرافی می داند ،دارای خاستگاهی عربستانی است که به دلیل پشتوانه ی قوی سیاسی و اقتصاد نفتی در حال گسترش به نقاط دیگر است وبا کمک گروه های هم فکر ،به تبلیغ دیدگاه های وهابیت پرداخته که باعث رونق تفکر سلفی گری شده است . مهم ترین طرفداران آنها را طالبان افغانستان ، سلفیه های طرفدار رشید رضا ، اخوان المسلمین شمال افریقا ، جماعت اسلامی و سپاه صحابه ی پاکستان ، کمیته ی هم بستگی اسلامی ،سازمان البیّنات اندونزی ، انصار سنّت محمدی در سریلانکا و دیو بندیه و جماعت تبلیغی هندوستان تشکیل می دهند.

مجری افکار وهابیت "ابن تیمیه" پیش از قرن دوازدهم و در قرن هشتم ،از آیات جهاد به عنوان دستاویزی برای تشویق نیروهایش در چپاول و غارت و سرزمین گشایی استفاده کرد و اوّلین جرقه ی توحید ستیزی با ادعای احیای توحید توسط وی افروخته شد . نظرات منحصر به فرد وی در اعتقاد به جسمانیت خداوند ، جلوگیری از زیارت قبورو توسل به پیامبر(صلی الله علیه وآله و سلم ) ، بدگویی از امیرالمؤمنین (علیه السلام ) و مخالفت با پیشوایان مذاهب اربعه در بسیاری از مسائل فقهی مانند حجت ندانستن اجماع امت و انتقاد از صحابه ی بزرگ و انکار برخی ضروریات دین ،آغاز گر شکل گیری اندیشه ی وهابیت گردید .

تفکر ابن تیمیه می رفت تا در میان کتاب هایش و در پیچ وخم تاریخ مدفون گردد که محمد بن عبدالوهاب در قرن دوازدهم با داشتن زمینه ی فکری ، آن را احیا کرد. وی با مسخره کردن برخی اعتقادات مسلمانان و نوشتن کتاب "توحید الذی هو حق الله علی العبد" به باز نشر عقائد ابن تیمیه پیرامون حقیقت توحید و شرک وکفر و آنچه از حقوق خدا بر بندگانش واجب است، سخن راند .

تمام عقائد محمدبن عبدالوهاب، در دو مسئله ی توحید و شرک و مسئله ی بدعت گرد آوری می شود. توحید راهم منحصر در عدم توسّل به پیامبر و اولیا وصالحان، طلب شفاعت نکردن از غیرخدا،زیارت نکردن قبور و نساختن قبه و بارگاه وسفرنکردن برای زیارت می داند .

اما باید گفت پیوند ووحدت شومی که بین محمد بن سعود و محمد بن عبدالوهاب امضا شد، این اندیشه را به صحنه ی سیاست آورد و در عین اینکه ریاست دینی و ریاست سیاسی تفکیک شد، محمد بن سعود و محمد بن عبدالوهاب در همه ی امور و همه ی تصرفاتشان اتفاق تمام وکمال داشتند،به گونه ای که گویا شخصیتی واحدند که دارای دو وظیفه هستند.

باگذشت زمان، مفتی های سعودی به اندیشه ی وهابیت پروبال بیشتری دادند، سلمان نجدی خواندن قران با صدای بلند وخواندن ذ کر و دعای پس از اذان را بدعت دانست و مفتی اعظم عربستان،بن باز، فتاوایی قرون وسطایی صادرکرد که هر عقل سلیمی را به تعجب وامی دارد . فتاوایی که پی در پی صادرمی شود و اتهام کفر وشرک به غیر وهابیان می زند .ازکافر دانستن هر کس که خورشید را ثابت و زمین را در حال چرخش می داند تا کافر دانستن شیعه و مهدور الدم دانستن هرکس که اندیشه ی وهابیت را نمی پذیرد.

علت ادامه ی حیات سیاسی آل سعود را علاوه برقدرت و ثروت، باید در نقشه های تفرقه افکنانه و خشونت بار جستجو کرد همراه اهدافی امریکایی اسرائیلی که برای نابودی مسلمانان تلاش می کند .

آشنایی با اندیشه ی وهابیت، باور اینکه بسیاری از زائرین در مقابل دیدگان مأمورین دولت عربستان از تشنگی جان باختند را،آسانتر می سازد.حاصل تفکری اینچنین، کشتار بی گناهان یمن را حق آنان می داند و جان باختن زائرین حرم امن الهی آن هم در ماه حرام را شایسته و سزای آنان می داند .