چه برای نویسندگان و چه برای خوانندگان، مواجهه با مصائب فرهنگی و ضعف مدیریت فرهنگ در دولت یازدهم به اتفاقی تکراری و آزاردهنده تبدیل شده است. مسلسل‌وار اتفاقات [...]
یادداشت: چه برای
نویسندگان و چه برای خوانندگان، مواجهه با مصائب فرهنگی و ضعف مدیریت فرهنگ
در دولت یازدهم به اتفاقی تکراری و آزاردهنده تبدیل شده است. مسلسل‌وار
اتفاقات ناخوشایند در حوزه‌های مختلف فرهنگی در برابر مردم قرار می‌گیرد؛
از کنسرت‌های کذا تا تک‌خوانی زنان با مجوز ارشاد و ده‌ها موضوع دیگر که
مردم را نگران کرده است و گویا این قصه را نیز پایانی نیست. تازه‌ترین
شاهکار مدیریتی در عرصه فرهنگ هم در بخش سینما روی داده است. در عمر دو
ساله دولت یازدهم، شاهد حمایت مسئولان فرهنگی از فیلم‌های حامی فتنه
بوده‌ایم و حتی در عین ناباوری مشاهده کردیم که یک فیلم حامی فتنه که
مجوزهای لازم را نداشت، اکران عمومی شد. حال شاهد روند تازه‌ای در دولت
یازدهم شکل گرفته است و آن، اکران فیلم‌های توقیفی و مناقشه‌برانگیز در بخش
تازه‌تأسیس هنر و تجربه است. تنها در یک نمونه، این روزها فیلمی به نام
«باز هم سیب داری؟» ساخته بایرام فضلی پس از ۱۰ سال توقیف، بی‌سروصدا بر
پرده سینماهای کشور نقش بسته است.
اگرچه این فیلم در فضایی سوررئال
ساخته شده است؛ اما سیر داستان به گونه‌ای است که حتی افرادی با کمترین
بهره هوشی نیز به منظور اصلی فیلم پی می‌برند. در این فیلم گروهی به نام
«داسداران» نشان داده می‌شود که البته واضح است این نام با چه هدفی انتخاب
شده است. آنها گروهی ستمگر و خونریز هستند و توانسته‌اند بر سرزمینی که
مردمان آن مطیع‌ترین مردمان جهانند، حاکم شوند. نیروهای «داسدار» فقط با
کسانی کار ندارند که یا خوابند یا ادای گرسنگان را درآورده و تکدی‌گری
می‌کنند یا اینکه مدام مشغول «عزاداری و گریه» هستند؛ آنها هر کسی را که در
برابر آنها مطیع و سر به‌زیر نباشد، به «اغتشاش» متهم می‌کنند و آنها را
دستگیر کرده و به زندان می‌اندازند!
اگر نپنداریم که برای مجوز گرفتن و
اکران این‌گونه فیلم‌ها دست‌هایی در کارند، باید در خوش‌بینانه‌ترین حالت
این وضعیت را نتیجه غفلت و مسامحه متولیان فرهنگی بدانیم؛ اکران فیلم‌هایی
از این دست از سوی وزارت ارشاد نشان می‌دهد، تنها چیزی که در سیاست‌ها و
رویکرد این وزارتخانه اهمیت ندارد، دغدغه مردم است که دلسوزان اصلی انقلاب و
اسلامند.
