2015 پایان روند اهداف توسعه ی هزاره سوم وآغاز اهداف توسعه ی پایدار ازسوی سازمان ملل متحد نامگذاری شده است.
پایگاه بصیرت: یعنی از سال ۲۰۱۵تا ۲۰۳۰، کلیه ی کشورهای عضو باید تلاش کنند تا به اهداف وشاخص های توسعه ی پایدار با همکاری همديگر درسه سطح ملی، منطقه ای وبین المللی دست یابند. توسعه ی پایدار یعنی (توسعه ای که نیاز فعلی را بدون خدشه وارد کردن به توانایی های نسل های آتی درتامین نیاز ها یشان، تامین کند و به فرصت هایی که برای روشن کردن دوره ی جدیدی از تحول درجهت تغییر اساسی جهانی دلالت داشته باشد.) سازمان ملل متحد برای رسیدن به اهداف توسعه ی پایدار،۱۷ هدف کلان را تعیین وتصویب کرده است. این اهداف عبارتند از:
۱- پایان دادن به فقر.
۲- پایان دادن به کرسنگی.
۳- زندگی سالم وارتقاء رفاه.
۴- آموزش با کیفیت.
۵- برابری جنسیتی.
۶- دردسترس بودن آب سالم وفاضلاب.
۷- دسترسی به انرژی پاک ومقرون به صرفه
۸- رشد اقتصادی پایدار وکارشایسته.
۹- ارتقاء زیر ساخت های،تاب آور وصنعتی فراگیر.
۱۰- کاهش نابرابری.
۱۱- شهرها وجوامع پایدار وتاب آور.
۱۲- الگوی تولید ومصرف پایدار.
۱۳- اقدامات جهت مبارزه با تغییرات اقلیم.
۱۴- استفاده پایدار ازاقیانوس ودریا ها.
۱۵- ارتقای اکوسیستم وجلوگیری ازبین رفتن تنوع زیستی.
۱۶- جامعه ی پایدار وصلح آمیز.
۱۷- احیای مشارکت جهانی برای توسعه پایدار.
سازمان ملل همچنين برای رسيدن به هرکدام از اهداف کلان مورد اشاره،اهداف خرد نیزمشخص ومعین کرده است. در صورت نیاز خوانندگان محترم جهت كسب اطلاعات بيشتر می توانند به سایت سازمان ملل متحد مراجعه نمایند. هرچند که آقای روحانی ریاست محترم جمهوری در سپتامبر ۲۰۱۵دراجلاس توسعه پايدار، گزارشی از شروع تدوین فرایند اهداف توسعه پایدار با مشارکت ۱۶وزارتخانه و ۱۸سازمان برای جریان سازی و اجرای اهداف هفده گانه گزارشی را ارائه دادند. اما این سوال درذهن متبادرمی گردد که آیا با این شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی موجود در کشور، می توان به اهداف کلان مورد اشاره فوق نایل شد یا خیر؟ پاسخ را به ذهن همیشه بیدار خوانندگان محترم واگذار مي كنيم. ولی به نظر می آید برای تحقق بند های فوق باید شرایط خاصی درکشور درحوزه های مختلف فراهم و ایجاد گردد ازجمله آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱- افزایش سطح سرمایه اجتماعی درجامعه درابعاد مختلف بویژه درحوزه اعتماد مردم به مردم و اعتماد مردم به دولت و نهایتا نظام.
۲- افزایش رشد اقتصادی درجامعه و توزیع منابع وثروت بطور عادلانه و اصولی درکل کشور.
۳- پرهیز ازتفسیر های سلیقه ای در خصوص شاخص های بین المللی که تعریف مشخص ومعینی دارند.
۴- پرهیز ازکارهای حاشیه ای که جزء وظایف اصلی وذاتی سازمان ها ووزارتخانه ها نمی باشد.
۵-افزایش تعاملات بین المللی با کشور های دنیا.
۶- پرهیز ازجزیره ای عمل کردن وزارتخانه ها وسازمان هادر خصوص يك هدف وموضوع خاص
۷- مبارزه با فساد با هر شکل ونوع آن.
۸- مبارزه با قاچاق کلا با هرشکل ونوع آن.
۹- استفاده از افراد متخصص وکار بلددر امور تخصصي.
۱۰- تغییر روند فعالیت دانشگا ها از مدرک گرای به توليد علم ودانش.
۱۱- پایان دادن به دعوا های سیاسی وجناحی واحترام به همدیگر.
۱۲- پایان دادن به دورویی وتزویر درسطوح مختلف جامعه.
۱۳- آینده پژوهی وآینده نگری در تمامی امور کشور.
۱۴- همدلی وهمگرای درتمامی ارتباطات کلامی ورفتاری.
۱۵- کاهش دید گاه های افراطی درکشوربه خصوص در بین خواص جامعه.
۱۶- قرار گرفتن بهبود شرايط رفاهي وآسایشي مردم جامعه به عنوان اولویت اول وآخر سه قوه ي مربوطه.
۱۷- افزایش پوشش های بیمه ای به معنای واقعی وحقیقی.
۱۸- توجه به محیط زیست در تمامی بخش ها.
۱۹- پیاده سازی کلمه ي حق با مردم است درتمامی امور.
۲۰- توجه به کار شایسته در محیط های کاری،اعم از خصوصی ودولتی.
و سایر موارد دیگر که اگر بخواهیم ادامه دهیم قطعا فراتر از موارد اشاره شده خواهد بود. اميدواریم در این ۱۵سال باقی مانده تا سال ۲۰۳۰ميلادي بتوانیم با اتخاذ سیاست های کلان و خرد و همچنین جهت گیری های کارشناسی و علمی به اهداف هفده گانه سازمان ملل برسیم تا از قافله پیشرفت دیگر کشورها عقب نمانیم. ازطرفی با توجه به نزدیک شدن به انتخابات مجلس شورای اسلامی، فرصت خوبي است كه کاندیداهای محترم به جای حاشیه ی سازی وکارهای ایضای، برنامه ها و دیدگاه های خود را درخصوص موارد هفده گانه دسته بندی و آماده کنند، اگر از دعوا های سیاسی و رقابت های ناسالم مجالي برای تفکر وخلاقیت داشته باشند.
منبع: الف
