بهانه یا علت

پایگاه بصیرت / سیدفخرالدین موسوی

یادداشت: گرچه اعلام تعداد بیکاران در تهران و طرح این موضوع از سوی نهادهای آماری که بیکاری در کشور با شیب نسبتاً تندی در حال افزایش است، در میان اخبارهای انتخابات و برجام و سخنان عجیب رئیس‌جمهور گم شد و برخی رسانه‌ها در آستانه انتخابات ترجیح دادند این خبر را نادیده بگیرند، اما زنگ خطر رکود و بیکاری مدت‌هاست که برای مردم به صدا درآمده و نمی‌توان کتمان کرد که کشور در رکودی عمیق به سر می‌برد.
دولت یازدهم که با شعار حل مشکلات اقتصادی در ۱۰۰ روز وارد عرصه انتخابات شد، در حالی با این شعار رأی مردم را از آن خود کرد که اکنون پس از گذشت نزدیک به ۱۰۰۰ روز به جرئت می‌توان گفت که نه‌تنها گره بسته اقتصاد ایران باز نشده، بلکه از پیش نیز کورتر شده است.
 آقای روحانی که در دوران انتخابات، شرایط کشور را ناشی از اوضاع اقتصادی می‌دانست، با انتقاد از مدیریت‌های نادرست در جمع هوادارانش در استان کردستان گفته بود: «با یک تدبیر درست می‌توان واحدهای تولیدی را فعال کرد و اشتغال به وجود آورد»، اما زمان زیادی از این سخنان نگذشت که در کلام و رفتار دولتمردان، تحریم‌های خارجی به عامل اصلی مشکلات اقتصادی کشور تبدیل شد. تا آنجا که همه چیز به تحریم‌ها ربط داده می‌شد و توافق با طرف‌های خارجی عامل معجزه در اقتصاد پنداشته می‌شد تا جایی که حتی رئیس‌جمهور مسئله آب خوردن مردم را هم به تحریم‌ها ربط داد و گفت: «تحریم‌های ظالمانه باید از بین برود تا سرمایه بیاید اشتغال، صنعت و آب خوردن مردم حل شود»، البته این همه اصرار بر نقش تحریم‌ها نیز تنها تا منعقد شدن برجام پابرجا ماند و پس از برجام و از آن پس سرمایه خارجی، مشکلات ساختاری و داشتن مجلسی همسو با دولت و... عوامل حل مشکلات اقتصادی اعلام شد، این در حالی است که بستن قراردادهای واردات کالا به کشور و ولخرجی های بدون هدف دولت در سفرهای خارجی بسیاری از اقتصاددانان را نگران کرده است. عبدالرزاقی در این‌باره می‌گوید: «در حالی که ما در کشورمان بیش از پنج میلیون بیکار داریم! واضح است که قراردادهای با فرانسه با ایتالیا، تنها به سود خارجی‌ها خواهد بود و کسب‌وکار آنهاست که رونق می‌گیرد.»