ایران، هم‌اکنون یکی از قدرت‌های موشکی و پهپادی جهان است و حرکتی قابل تقدیری در این دو حوزه صورت گرفته است، بسط این حرکت جهادی به سایر صنایع نظامی مدت‌ها است که آغاز شده اما لازم است که این حرکت با همت دولت و مجلس، سرعت بیشتری پیدا کند.
در بخش اول از پرونده ویژه "چرا موشک؟" چگونگی پدیدارشدن نیاز جمهوری اسلامی ایران به موشک و علت پیدایش این نیاز، بررسی و روایت کاملی از آنچه که در این زمینه در تاریخ ثبت است، بیان شد.
در بخش دوم نیز به ماجرای اعزام جمعی از نیروهای سپاه به سوریه و گذراندن دوره آموزش موشکی و از طرفی دریافت اولین موشک‌های اسکاد از لیبی و شلیک آنها به سوی عراق و سپس به ماجرای امتناع افسران لیبیایی و دست به کار شدن افسران موشکی سپاه پرداختیم.
در بخش سوم نیز، نگاهی گذرا داشتیم به توان موشکی ایران و آنچه اکنون ایران با گذشت بیش از 25 سال از آغاز تحقیقات موشکی و راکتی، در اختیار دارد. از جمله این موشک‌ها می توان به سجیل با 2000 کیلومتر برد، موشک‌های کلاس قدر در سه مدل اف، اچ و اس، موشک عماد با 1700 کیلومتر برد و . . . اشاره کرد.
** نگاهی کوتاه به بخش نخست: ارتش ایران اگر چه تجهیزات و ادوات زیادی در اختیار داشت که می‌توان گفت که این ادوات و تجهیزات قابل توجه بودند، اما از نقص‌هایی هم رنج می‌برد که از آن جمله می‌توان به عدم در اختیار داشتن تکنولوژی و زیر ساخت لازم برای تولید موشک و یا حتی خرید موشک به عنوان سلاحی که بتوان با آن دشمن را در دور دست‌ها هدف قرار داد، اشاره کرد.
با این وجود، سپاه دست به اقدامی اولیه زد و برخی مناطق مرزی عراق از جمله برخی مناطق شهر بصره را با شرایط خاص مدنظر امام (ره)، با توپخانه هدف قرار داد اما این کفایت نمی‌کرد چرا که صدام این پاسخ را اصلا پاسخ نمی‌دانست چه رسد که بخواهد به آن واکنش هم نشان دهد. از طرفی، توان توپخانه‌ای کشور هم محدود بود و برد توپخانه‌ها هم آنقدر نبود که بتوان از یک حدی بیشتر، مواضع بعثی‌ها را هدف قرار داد.
منبع: تسنیم
