جای خالی انصاف و هوشمندی در مسئولیت‌گریزی دولت

وبسایت الف در تحلیلی نوشت: بیش از نیمی از عمر ریاست‌جمهوری آقای روحانی گذشته است تا کی می‌توان ذهن مردم را با ارجاع‌های درست و غلط از درگیر شدن با این سوال که «دولت فعلی برای حل مشکلات اساسی چه کرده است؟» منحرف کرد.

بیژن مقدم در این تحلیل خاطر نشان کرد: دولت آمریکا در اقدامی غیرقانونی و خلاف برجام دو میلیارد دلار از دارایی‌های مسلم ایران را مصادره کرده است اما معاون اول آقای روحانی به جای حمله به آمریکا و تشریح اقدامات دولت برای صیانت و باز پس‌گیری اموال ایران، انگشت اتهام را متوجه دولت قبل می‌کند. این روش تخریبی که هیچ نشانی از انصاف و اخلاق و هوشمندی سیاسی در آن دیده نمی‌شود پایه‌گذار بداخلاقی‌ها و تعمیق کینه‌هایی است که باید زدوده شود اما نمی‌گذارند.

نویسنده با بیان اینکه «در پی دفاع از همه رفتارها و تصمیمات سیاستهای دولت گذشته نیست اما فرافکنی و پنهان شدن پشت شعارهای مردم فریب و سیاه‌نمایی گذشته کشور را نیز نه در شان دولت و رئیس‌جمهور فعلی می‌داند و نه آن را راهکاری برای پاسخ به دغدغه‌های معیشتی مردم» تصریح می‌کند: دولتی که مدعی است همه ژنرال‌ها را در حوزه‌های اقتصادی، نفتی و تجاری بکار گرفته نباید به روش‌های دم‌دستی و نخ‌نما شده مدیران و انسان‌های ضعیف تمسک بجوید. آقای روحانی! مسئولان محترم! نباید ادامه دهنده راه غلط پیشینیان خود و پایه‌گذار روش‌های غلط برای آیندگان باشید. فراموش نکنید دیگران پس از شما همان راهی را می‌روند که شما رفتید و همانگونه درباره شما سخن می‌گویند و قضاوت می‌کنند که شما کردید. این درس تاریخ به ماست. اگر به فکر مردم و دغدغه‌هایشان نیستید حداقل به فکر آینده خود باشید.

نویسنده این بخش از نامه امیرالمومنین علی(ع) به مالک اشتر را مورد تأکید قرار داده است که؛ ای مالک، آگاه باش که تو را به شهرهایی روانه کردم که پیش از تو فرمانروایانی در آن به عدالت و ستم حکومت کردند، و مردم به وضع تو به همان صورت می‌نگرند که تو به حاکمان پیش از خود می‌نگریسته‌ای، و همان را در حق تو می‌گویند که تو درباره حاکمان گذشته (مصر) می‌گفته‌ای، شایستگان را به ذکر خیری که خداوند بر زبان بندگانش جاری می‌کند می‌توان شناخت. پس باید محبوبترین اندوخته‌ها در نزد تو عمل صالح باشد. بنابراین بر هواهایت مسلط باش، نسبت به خود از آنچه بر تو حلال نیست بخل بورز، زیرا بخل به خود انصاف دادن از خود است در رابطه با آنچه محبوب یا منفور انسان است. (نهج‌البلاغه‌/نامه 53)