سه سالگی رحم اجاره ای

اسفند ماه سال 92 - یعنی اولین سال کاری دولت یازدهم- ابراهیم اصغرزاده دبیرکل سابق حزب همبستگی و از اعضای افراطی طیف اصلاحات در مصاحبه با روزنامه قانون می‌گوید؛ «به دوستانی به شوخی گفتم این (روحانی) رحم اجاره‌ای برای پرورش یک نطفه است.» مواضع گاه و بیگاه سایر اصلاح طلبان و پدرخوانده‌های آنها نشان داد آنچه اصغرزاده گفته صرفاً یک شوخی سیاسی نبوده و حاکی از واقعیتی قابل تامل است. از جمله هاشمی رفسنجانی که اسفند سال گذشته در جمع اعضای ستادهای انتخاباتی مردمی و ائتلاف فراگیر اصلاح‌طلبان و حامیان دولت در حسینیه جماران، گفت: دکتر روحانی که هفته قبل از انتخابات 92، سه درصد رأی داشت که با حمایت من به بالای 50 درصد رفت.

و بالاخره چند روز پیش عبداله ناصری (عضو شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان) صراحتاً به روزنامه فرهیختگان می‌گوید؛ «اگردولت به عنوان رحم اجاره‌ای،جنین را خوب محافظت کند، حتماً اصلاح‌طلبان آن را دوباره اجاره خواهندکرد»!

دولت یازدهم که سال 92 با شعار اعتدال گرایی به میدان رقابت آمده بود، روز به روز بیشتر مقهور ادعای طلبکاری اصلاح طلبان شد. اصلاح طلبان با دولت آقای روحانی بازی کثیفی را از ابتدا آغاز کردند و پروژه تضعیف و حمایت را به موازات هم پیش بردند. در این پروژه دولت یازدهم هرگز نباید چنان احساس قدرت، استقلال و استغنا کند که از زیر بلیط اصلاح‌طلبان خارج شود و در کنار آن باید مورد حمایت مشروط نیز قرار بگیرد تا اولاً مقابل رقبا دوام بیاورد و ثانیاً ادامه حیات خود را مدیون این حمایت بداند.

روی کار آمدن روحانی و رای شکننده مردم در 24 خرداد 1392 به دولت تدبیر و امید را می توان مدل خاصی از انتخاب دانست. یک تست چهار گزینه‌ای را در نظر بگیرید. گاهی پاسخ چنان روشن و آشکار است که بی‌تردید و در نگاه اول به سراغ آن می‌روید. اما گاهی گزینه‌ها وضعیتی مبهم و مغشوش دارند. در چنین حالتی یکی یکی گزینه‌ها را کنار می‌گذارید و لاجرم آخرین گزینه باقیمانده را تیک می‌زنید. 24 خرداد 92 اصلاح طلبان به دلیل عملکرد غیرقابل دفاعشان در فتنه 88 ، نامزدی جدی و قابل اعتنا در صحنه رقابت نداشتند. (بخش قابل توجهی از اصلاح طلبان عارف را اصلاح طلب تقلبی عنوان می‌کردند و به دلایل مختلفی که خارج از حوصله این یادداشت است، او را مجبور به کناره گیری کردند.) اصولگرایان نیز با مشکلاتی پیچیده تر دست و پنجه نرم می‌کردند. ضعف گفتمانی در جلب افکار عمومی و رقابت مخرب درونی، از اصلی‌ترین عواملی بود که راه پیروزی را بر آنان سد کرد. خروج روحانی به عنوان نامزد پیروز از صندوق آرای 24 خرداد محصول معضلات و بن‌بست‌هایی نه از جنس هم اما با نتایجی یکسان در اردوگاه اصلاح طلبان و اصولگرایان بود. چنین دولتی همیشه سایه‌ای از ترس را بالای سرخود حس می‌کند. ترس اگر چه غالبا به محافظه‌کاری و احتیاط منجر می‌شود اما می‌تواند محرک و عاملی برای دست زدن به کارهای پرریسک و پرخطر نیز باشد تا به این واسطه شجاعت اثبات شود. مصادیق سیاست های جسورانه و خالی از تدبیر دولت یازدهم برای اثبات خود، کم نیستند.