60سال نقض حقوق بشر در فلسطین

نمى دانم از کجا آغاز کنم؟!از بازخوانى فجایع شتیلا و غزه یا از کارشکنیها و توطئه هاى ابومازن و محمد الدحلان؟از مقاومت حماس یا از سیگنالهاى پشت پرده سران کشورهاى عربى به اولمرت و ایهودباراک؟ مرور 6 دهه غارت و کشتار و تجاوز در وادى ایمن ذهن و ضمیر هر انسان آگاهى را مى آزارد.هنوز ماجراى خیانت انورسادات به ملت فلسطین و شکست خفت بار اعراب در جنگ 33 روزه در صفحات تاریک تاریخ فلسطین به چشم مى خورد.در نگاه نخست به نظر مى رسد که در طول 6 دهه اخیر هیچ چیز تغییر نیافته است:اعراب همان اعراب گذشته هستند،با این تفاوت که آل سعود و خاندان سلطنتى اردن دستان ملک فهد و ملک حسین را در راستاى همراهى با صهیونیسم از پشت بسته اند!اسرائیل نیز همان اسرائیل است.غاصب و خونخوار.در تل آویو تنها اسامى افراد تغییر یافته است‌و “مناخین بگین”و”موشه دایان”جاى خود را به افرادى مانند “شیمون پرز”و”اولمرت”و”لیونی”داده اند.محمود عباس امروزه پیمانهایى به مراتب بدتر از پیمان اسلو را با سران سازمانهاى سیا و موساد امضا مى کند و از نقض حقوق ملت فلسطین هیچ گونه عبایى نداردو....

اما با نگاهى دقیق تر،نقاشى ثابت ترسیم شده از تل آویو در هم مى ریزد و جاى خود را به تصویرى بارنگهاى نامرتب و نامتباین مى دهد.باید اذعان نمود که در طول شش دهه اخیر متغیرى به نام “مقاومت اسلامی”به طور کلى تغییر یافته است.این متغیر به مرور زمان به متغیرى مستقل تبدیل شده است که کلیه وقایع فلسطین را تحت تاثیر خود قرار مى دهد.”حزب الله”و”حماس”دو جنبشى هستند که “مقاومت”در ذات آنها نضج یافته است.تابستان سال 2006 میلادی،نقطه اوج پیروزى مقاومت اسلامى بر صهیونیسم بین الملل بود.امروزه،در حالى که تنها شش دهه از تشکیل رژیم صهیونیستى در قلب خاورمیانه مى گذرد، تل آویو خود را در برابر فرزندان مقاومت اسلامى ناتوان دیده است.

24و 25 اردیبهشت مصادف با روز “ نکبت “ است که در آن هویتى جعلى به نام رژیم صهیونیستى با کمک عوامل و نیروهاى خارجى در سرزمینهاى اشغالى شکل گرفت.پانزدهم ماه مى 1948 میلادى رژیم صهیونیستى پس از خروج نیروهاى انگلیسى از فلسطین و اشغال کامل سرزمین مردم مسلمان و مظلوم این کشور موجودیت خود را به جهان اعلام کرد.از آن روز تاکنون ،شاهد نقض مکرر حقوق بین المللى عمومى و حقوق مردم فلسطین توسط صهیونیستها هستیم

بر این اساس عدم اجراى مصوبه ها و تصمیم گیریهاى سازمان ملل متحد در خصوص اوضاع فاسطین به مسئله اى بلامنازعه و طبیعى تبدیل شده است.واشنگتن،تل آویو،لندن،پاریس و برلین به عنوان پنج جریان مداخله گر در امورداخلى فلسطین‌در طول دهه هاى اخیر ننگ حمایت از جنایات تل آویو را بر پیشانى سران خود نگاشته اند تا از سوى ملل مسلمان مورد تنفر قرار گیرند.

اعضاى دائم شوراى امنیت سازمان ملل امروزه در کسوت اصلى ترین حامیان صهیونیسم در عرصه بین المللى فعالیت مى کنند.حضور فردى مانند تونى بلر در راس کمیته چهارجانبه کوارتت نمادى آشکار از ناکارآمدى سازمانهاى بین المللى در قبال مسئله فلسطین است.اصولا عدم توفیق سازمان ملل معلول سوء نیت مستبدانه اسرائیل است که پیوسته از اطاعت تصمیمات این سازمان جهانى سرپیچى کرده است. لذا با وجود اینکه راى تقسیم فلسطین همه به سود اسرائیل بود و با نقض مفاد منشور به نفع اسرائیل اتخاذ شد این رژیم آن‌را نیز محترم نشمرد و سرزمینهایى را بیرون از مرز طرح تقسیم تصاحب کرد و آراى متعدد مجمع عمومى راجع به بازگشت آوارگان فاقد اثر و نتیجه شد.

آنچه مسلم است اینکه در شصتمین سالگرد اشغال فلسطین،تنها “مقاومت اسلامی” است که مى تواند طنین انداز فریاد آزادى بیت المقدس در جهان شود.این همان نکته اى‌ است که آموزگار زمان پس از شش دهه اشغال و جنایت به شاگردان همیشه پویاى مقاومت یادآورى مى کند.