«با توجه به بیماری‌ای که دارم و به خاطر آن حضورم در شهرداری خیانت است.» این جمله‌ای است که محمدعلی نجفی، شهردار تهران در جلسه علنی روز گذشته شورای شهر تهران که برای بررسی استعفای وی تشکیل شده بود، بیان می‌کند.[...]
یادداشت: «با
توجه به بیماری‌ای که دارم و به خاطر آن حضورم در شهرداری خیانت است.»
این جمله‌ای است که محمدعلی نجفی، شهردار تهران در جلسه علنی روز گذشته
شورای شهر تهران که برای بررسی استعفای وی تشکیل شده بود، بیان می‌کند.
شهردار تهران همچنین در این باره تأکید می‌کند: «از اعضای شورای شهر تهران
تقاضا دارم که این موضوع را به موضوع سیاسی و اطراف آن ارتباط ندهند و
اصلی‌ترین علت، بیماری من است.» اما با وجود اظهارات صریح آقای نجفی، اعضای
شورای شهر تهران با استعفای وی مخالفت کرده و حضور وی در مسند شهرداری را
تمدید می‌کنند! اما آنچه در این میان قابل توجه و تأمل است، این است که چرا
باید اعضای شورای شهر در حالی که شهردار تهران وضعیت جسمانی مناسبی را
برای اداره پایتخت ندارد و به کنار رفتن از این مسئولیت اصرار دارد و حتی
اعلام می‌کند به زودی قرار است برای طی مراحل درمان خود که سخت و طولانی
نیز خواهد بود، در بیمارستان بستری شود، بر ماندن نجفی در شهرداری اصرار
دارند؟! فارغ از عملکرد چند ماه نجفی در شهر تهران، آیا ماندن وی در حالی
که به وضوح اعلام می‌کند: «قطعاً با ادامه حضور بنده با توجه به شرایط
بیماری‌ام عملکرد ضعیفی در شهرداری خواهیم دید»، با منافع کلان شهر تهران و
پایتخت‌نشینان با وعده‌های انتخاباتی و مسئولیتی که نمایندگان پارلمان
شهری تهران در قبال مردم و مشکلات ساکنان تهران دارند، همخوانی دارد یا
دلیل اصرار بر موضع عجیب و تعجب‌برانگیز مخالفت با استعفای نجفی را باید در
مسائل و منافع حزبی و جناحی جست‌وجو کرد؟ اتفاقی که یک بار دیگر نشان
می‌دهد، یکی از مشکلات کشور ما که سبب سامان نیافتن موضوعات در سطوح
گوناگون شده، ترجیح منافع حزبی و جناحی بر منافع ملت و کشور است.
