معامله قرن را باید بر اساس یک مثلث عبری- عربی- غربی ترسیم کرد که ترامپ، بن سلمان و نتانیاهو عوامل اجرایی آن هستند.
۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸ را باید نقطه عطفی در مساله فلسطین و منطقه دانست؛ زیرا برای اولین بار موجودیت اسرائیل از سوی یک کشور عربی که داعیه حمایت از فلسطین را شعار اصلی خود قرار داده بود و در جنگ‌های چهارگانه اعراب و اسرائیل نیز حضوری فعال داشت، به رسمیت شناخته شد. در چنین روزی پیمانی میان مصر و رژیم صهیونیستی در کمپ دیوید آمریکا (یکی از استراحتگاه‌های جیمی کارتر رئیس جمهور اسبق آمریکا) میان انور سادات و مناخیم بگین به امضا رسید و حق حاکمیت این رژیم کودک کش بر سرزمین‌های اشغالی از سوی مصر پذیرفته شد.
با خیانت مصر به فلسطین، انتفاضه اول به وقوع پیوست و حامیان رژیم صهیونیستی بالاخص آمریکا به تکاپو افتادند که مانع شعله ورتر شدن این انتفاضه شوند. بوش پدر، رئیس جمهور آمریکا و جیمز بیکر، وزیر امور خارجه این کشور طرحی را با همکاری اتحاد جماهیر شوروی ریختند و دعوت‌نامه‌هایی را به اسرائیل، سوریه، لبنان، اردن و ساف فرستادند. نتیجه این مکاتبات تشکیل کنفرانس مادرید بود که تشکیل دولت خودمختار فلسطینی و فرآیند سازش زاده آن بود.
در سال ۱۹۹۳ یاسر عرفات بر اساس نتایج کنفرانس مادرید و از جانب ساف مذاکرات اسلو ۱ را آغاز کرد و طی آن ساف، دولت اسرائیل را به رسمیت شناخت. در این مذاکرات قرار بود که موضوعات بیت المقدس، آوارگان فلسطینی، شهرک‌های اسرائیلی، مسئله امنیت وتعیین حدود مرز‌ها مشخص شود که با شکسست آن مذاکرات اسلو ۲ شکل گرفت که در نهایت با کارشکنی طرف اسرائیلی مذاکرات اسلو نیز به شکست منتهی شد.
اما تلاش‌ها به اینجا ختم نشد و در مارس سال ۲۰۰۲ در نشست اتحادیه عرب در بیروت، ملک عبدالله پادشاه عربستان و «امیل لحود» رئیس جمهور لبنان، پیشنهاد مشترکی ارائه کردند که به نام «طرح صلح عربی» معروف گردید. بر اساس این طرح، اسرائیل پذیرفت از سرزمین‌های اشغالی ۱۹۶۷ عقب نشینی کند، آوارگان فلسطینی که بر اساس قطعنامه ۱۹۴ شورای امنیت توسط طرف اسرائیلی پذیرفته شده بود به وطنشان بازگردند و همچنین تشکیل دولت مستقل فلسطینی از سوی کشور‌های عربی به رسمیت شناخته می‌شد. اما صهیونیست‌ها دوباره در این زمینه کارشکنی کردند و اسرائیل به بهانه عدم بند‌های موجود در توافق اولیه طرح صلح عربی را رد کرد.
طی سالهای ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ طرح خاصی در رابطه با سازش مطرح نشد و دلیل آن پیروزی حماس در انتخابات سال ۲۰۰۶ و اختلافات بین فتح و حماس مخصوصاً بر روی مذاکرات سازش و جنگ‌های بین اسرائیل و غزه در سالهای ۲۰۰۷ یا همان جنگ ۸ روزه، ۲۰۰۸-۲۰۰۹ (جنگ ۲۲ روزه) و ۲۰۱۴ (جنگ ۵۱ روزه) بود.
با سپری شدن نزدیک به دو دهه و عدم به نتیجه رسیدن مذاکرات سازش، دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا پس از پیروزی در انتخابات ریاستجمهوری اعلام کرد که بنا دارد مذاکرات فلسطین را از طریق یک توافق نهایی به نتیجه برساند، اما پس از آن هیچگاه برنامه وی به صورت یک مجموعه مشخص و یا پیشنهاد مدون ارائه نشد. ویژگی‌ها و مؤلفه‌های اساسی طرح و یا برنامه او برای این مسئله، از لابلای اظهارات و مواضع مقامات آمریکایی مشخص گردید و به نام «معامله قرن» مطرح شد. معامله قرن را باید بر اساس یک مثلث عبری- عربی- غربی ترسیم کرد که ترامپ، بن سلمان و نتانیاهو عوامل اجرایی آن هستند. در این زمینه ترامپ با الحاق جولان به سرزمین‌های اشغالی و تعیین قدس به پایتختی اسرائیل، مقدمات طرح را آماده کرده و جارد کوشنر داماد یهودی الاصل ترامپ نیز با پرداخت رشوه ۳۷۵ میلیارد دلاری به اردن طی ۵ سال و ۲۹۵ میلیون دلاری به مصر، مأمور رسیدن به توافق میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها شده است.
در این میان، عربستان سعودی را باید کارگردان طرح معامله قرن دانست که با پذیرش موجودیت سرزمینی اسرائیل، سایر کشور‌های عربی را با این پروژه همراه کرده است. محمد بن سلمان در سفر سال گذشته به مصر، با مقامات ارشد اسرائیل درباره عادی سازی روابط و تعهد ریاض به «معامله قرن» گفتگو کرده و کشور‌های عربی همجوار فلسطین با پذیرش یهودی سازی فلسطین، اعلام تشکیل دولت یهود در سرزمین‌های اشغالی و حذف حق بازگشت فلسطینی‌ها موافقت کرده اند. در نتیجه، در یک معامله خیانتبار که سند خیانت آن توسط برخی کشور‌های عربی مورد موافقت قرارگرفته است، این طرح روابط برخی دولت‌های عربی منطقه را با رژیم صهیونیستی علنی می‌کند و در آن نقش هژمون این رژیم در منطقه با شعار واهی مقابله با ایران پذیرفته می‌شود و با این کار این دولت‌های متحجر، عملاً از پشت به اسلام و آرمان فلسطین خنجر زده و همه امکانات خود را برای اجرای چنین طرحی آماده کرده اند.
