حرف روز/ کمی تغییر

یادداشت: برخی از روان‌شناسان، زیست انسان در خاطرات گذشته را اگر سبب شود قدرت خاطره‌سازی جدید آدم‌ها کاهش یابد یا به صفر برسد، تجویز و توصیه نمی‌کنند؛ اما می‌شود از درس‌ها و عظمت‌هایی که امروز برای ما خاطره شده‌اند، در عبور از کانال زمان برای ساختن امروزمان که خاطرات فردا هستند بهره گرفت و این، میراث انسان‌ها و سازنده تمدن‌هاست. دیروز 5 مرداد سالروز چهل سالگی برگزاری نماز جمعه در تهران و به تبع آن ایران پساانقلاب اسلامی عزیز بود. وقتی خاطرات نمازهای جمعه دهه 60 را مرور می‌کنید و شور و شعوربخشی توأمان خطبه‌های انقلابی خطیبان آن موقع را برای نسل جدید تعریف می‌کنید، به وضوح، تلفیقی از غبطه، حسرت و البته آرزوی تکرار آن شکوه و استقبال‌های کم‌نظیر از سوی جوانان مؤمن امروز را در نگاه‌های آنها می‌یابید. بله شاید گفته شود موقعیت و شرایط تغییر کرده، رسانه‌ها و ابزارهای اطلاع‌رسانی رشد چشمگیری داشته، سرگرمی‌ها و صنایع سرگرم‌ساز زیاد شده‌اند؛ اما هنوز می‌توان نمازجمعه پر شور داشت، منوط به چند شرط که مهم‌ترین آنها عبارتند از: نگاه متفاوت به نمازجمعه و روزآمد کردن ظرفیت‌های فرهنگی، سیاسی و به ویژه اقتصادی و اجتماعی نهفته در آن، پربار بودن خطبه‌ها و توانمند و جوان بودن خطیبان، گره‌گشایی ستادهای نمازجمعه از مشکلات مردم و به ویژه جوانان و میدان دادن به خلاقیت‌های جوانانه.
رویکرد جوانگرایی در مدیریت‌ها و خلاقیت‌ها محور اساسی بیانیه گام دوم انقلاب است. اگر می‌خواهیم بخش عمده مخاطبان امروز نمازجمعه‌ها، جوانان باشند، باید یادمان باشد که آنها به مدد پیشرفت‌ها و جهش ضریب رشد ذهنی، افرادی هوشمند و توانمند در دسترسی به انبوهی از اطلاعات و تحلیل‌ها هستند. پس چه چیزی آنها را جذب نمازجمعه‌ای بکند که نه کمکی به انباشت علمی‌شان می‌کند و نه راهی نارفته برای حل مشکلات انبوه‌شان ترسیم می‌شود؟! اما اگر خطبه‌ای پر بار از حیث دانشی و تحلیلی تنظیم و با کاریزمایی از جوانی، شیک‌پوشی، برجستگی رفتاری، واقعی بودن پیام‌ها و حرکات اخلاقی و زبدگی علمی از سوی خطیب و امام جمعه محترم ارائه شود؛ به گونه‌ای که جوان امروز آنچه را که از تحلیل و ترسیم و تفسیر قشنگ از سبک زندگی در نماز جمعه نصیبش می‌شود، در جای دیگر نیابد، حتماً به میقاتگاه نماز آدینه رهسپار می‌شود. ما به این حضور نیاز داریم؛ چرا که نيروي جواني برآمده از سه مؤلفه انرژي، اميد و ابتكار است که مي‌تواند آن را به موتور محرکه برای ساختن فردای جامعه مبدل کند.