آرامش در قلعه امن نيايش

«آرامش» گمشده بزرگ زندگي‌هاي امروز است؛ هركسي دنبال راهكاري براي رسيدن به آن مي‌گردد تا حس آرامش و خوشبختي را تجربه كند؛ برخي تفريحات زودگذر و سطحي را براي اين هدف انتخاب مي‌كنند و برخي به دارو و درمان‌هاي پزشكي رو مي‌آورند و برخي، آن را در ثروت و مال و زيبايي جست‌وجو مي‌كنند. در عين ‌حال، شايد براي مدتي كوتاه آرامش را تجربه كنند؛ اما همواره تشنه آرامش واقعي هستند! اين روزها، روان‌شناسان بزرگ دنيا، مؤلفه‌هاي ديگري براي درمان ناآرامي و كسب آرامش حقيقي مطرح مي‌كنند؛ مؤلفه‌هايي كه بي‌نهايت با آموزه‌هاي ديني ما شباهت دارند؛ شيوه‌هايي نظير «دعادرماني» و «نيايش درماني» كه امروزه در مجامع غربي طرفداران فراواني دارد و روان‌شناسان اين شيوه درماني نوين را براي درمان بيماري‌هاي روحي و رواني تجويز مي‌كنند. دانشمندان بر مبناي تحقيقات جديد علمي، تأثير دعا و نيايش بر ارتقاي سلامت روان و بهزيستي روان‌شناختي خانواده را اثبات كرده‌اند و بر آن تأكيد دارند. اين همان حقيقتي است كه قرن‌ها پيش در آيات قرآن بر آن سفارش و تأكيد شده است كه «الابذكرالله تطمئن القلوب»؛ آگاه باشيد كه تنها با ياد خدا دل‌ها آرام مي گيرد. (رعد/ 28) تاريخ و تجربه‌هاي فراوان نيز گواه همين واقعيت است كه همواره آرامش واقعي و با دوام، نصيب كساني مي‌شود كه شاهراه امن الهي را برگزيده و به ريسمان مطمئن پروردگار پناه مي‌برند؛ آرامش را در ياد و ذكر خدا جست‌وجو كرده و فضاي حاكم بر زندگي را بر خدامحوري تنظيم مي‌كنند. اين افراد، مغلوب حوادث و پيشامدها نمي‌شوند و هيچ قدرتي نمي‌تواند آنها را از پاي بنشاند. اضطراب، استرس، افسردگي، ترس، خشم و همه واكنش‌هاي منفي انساني كه آرامش را از انسان سلب مي‌كنند، در عصر جديد، بيش از هميشه، سوهان روح بشر شده‌اند؛ اما تمام اين موارد، همواره از انسان‌هايي كه ارتباط معنوي قوي با خدا دارند، دور هستند و به همين دليل، اين افراد هرگز در زندگي و حتي در موقعيت‌هاي سخت و طاقت‌فرسا، افسردگي و بيماري‌هاي رواني را تجربه نمي‌كنند. اين مسئله گوياي اين مهم است كه ياد و انس الهي، مانع و برطرف‌كننده ناآرامي‌ها و بي‌قراري‌هاست و ارتباط با خدا به منزله منبع همه فيض‌ها، آرامش روح و روان را نيز به ارمغان مي‌آورد. بر همين اساس خانواده‌هايي كه اهل عبادت و نيايش و توسل هستند، زندگي آرام‌تري را تجربه مي‌كنند و همين آرامش را به فرزندان نيز انتقال مي‌دهند و به اين وسيله روابط اعضاي خانواده و مهر و محبت و بنيان خانواده را تحكيم و تشديد مي‌كنند. ارتباط‌شان با خداوند هميشگي است و در ضمن تلاش براي حل مشكلات، به خداوند اعتماد دارند و همه امور زندگي را به او واگذار مي‌كنند. خود و خانواده را در قلعه امن دعا حفظ و مراقبت كرده و از نعمت‌هاي بي‌نظير نيايش، بهره‌مند مي‌كنند. همسر و فرزندان را با دعا، از بلاهاي زمانه دور مي‌كنند... خلاصه اينكه از همه تأثيرات و فوايد بي‌نظير انس با معبود بهره‌مند مي‌شوند و اين‌گونه، سبك زندگي خود را با آرامش در پرتو معنويت رقم مي‌زنند. متأسفانه، اين معنويت پر سود و حيات‌بخش، حلقه مفقوده زندگي‌هاي امروزي است كه به خلأ آرامش منتهي شده و ناآرامي را براي فرد و خانواده و جامعه به همراه آورده است. رهايي از آن و ارتقاي سطح سلامت رواني خانواده و اعضايش، پناه بردن به دعا و نيايش با معبود را مي‌طلبد و بدون شك بايد آرامش را در آن جست‌وجو كرد. هميشه و تمام روزها و ثانيه‌ها فرصت مناسبي براي نجوا با خداوند و اتصال به منبع فيض الهي است؛ خداوندي كه از رگ گردن به انسان‌ها نزديك‌تر است و وجود بي‌همتايش را هميشه و همواره مي‌توان حس كرد و او را صدا زد و نداي استجابت را شنيد؛ اما برخي ايام، بهانه‌هاي ويژه‌اي براي گردهم آمدن بندگان هستند كه دست‌هايي در آنها به سوي عرش بلند مي‌شوند و به حكم همراه بودن دست خداوند با جمع، نداي اجابت الهي نزديك‌تر مي‌شود. دين مبين اسلام از اين ايام خاص و پرفضيلت كه فرصتي طلايي براي نيايش و معاشقه با خداوند است، زياد دارد؛ روز عرفه‌اي كه سپري شد و صحنه‌هاي زيبايي از دلدادگي مخلوق به خالق در كنار بيت‌الحرام و ايران اسلامي خلق شد،‌ از سرآمد اين روزهاست. همراه كردن فرزندان در چنين آيين‌هاي عبادي مي‌تواند روح دعا و تقرب را در وجودشان احيا كرده وضمن ترغيب آنها به انس با مضامين و مجالس معنوي، نيايش را به صورت غير مستقيم به آنها بياموزد تا بدانند همواره گوشي شنوا براي شنيدن حرف‌ها و اجابت دعاهاي‌شان، وجود دارد كه بايد به او پناهنده شد. اين‌گونه مي‌توان تصويري زيبا و خوشايند از دعا و استغفار و نيايش را در ذهن كودكان به يادگار گذاشت و روح بندگي را از كودكي در آنها نهادينه كرده و عصر بحران افسردگي را به عصر آرامش و ايمان تبديل كرد.