سیاست امحای جمعی!

اروپایی‌ها در قرون شانزدهم و هفدهم سراسر قاره آمریکا را به تسخیر خود درآوردند و هیچ سرزمینی نبود که مالک اروپایی نداشته باشد! این ماجرا شامل همه جزایر شناخته‌شده‌ای می‌شد که در طول سواحل شرقی این سرزمین وجود داشت و ساکنان بومی در آن سکنی گزیده بودند. گفتنی است، ساکنان این جزایر یا کشته شدند یا به بردگی درآمدند و امروز از بیشتر این اقوام نشانی باقی نمانده است!

برای نمونه، در سال ۱۶۳۴ میلادی هلندی‌ها آنچه را که امروزه جزایر «آنتیل‌‌ هلند» خوانده می‌شود، از اسپانیا گرفته و به مستعمرات خود ملحق کردند؛ این جزایر از بیش از ۵۰ جزیره تشکیل شده است که مهم‌ترین آنها عبارتند از: کوراکائو، بونایر، سنت اشتاتیوس، سابا و سنت مارتن. بعضی از آنها را «کریستف کلمب» در سال ۱۴۹۳ و بعضی از آنها را «آلونسو د اوخدا» در سال ۱۴۹۹ کشف کردند؛ این‌گونه که کریستف کلمب در سال ۱۴۹۳ جزیره «سنت مارتن» را کشف کرد و سپس در سال ۱۴۹۹ میلادی، موفق به کشف کوراکائو و بونایر شد.

در سال ۱۵۱۵ میلادی، ساکنان این جزایر از سوی اسپانیا اخراج و برای کار در معادن به «هائیتی» و «دومینیکن» منتقل شدند. در سال ۱۶۳۰، هلند به منظور ذخایر عظیم نمک در جزیره «سنت مارتن»، این جزیره را پس از جنگ و غلبه بر اسپانیا تصرّف کرد. شرکت هند غربی هلند در سال ۱۶۳۴، جزیره «کاوراکائو» را تسخیر کرد و جزایر «بونایر» و «آروبا» نیز در سال ۱۶۳۶ ضمیمه هلند شدند.

در اوایل قرن بیستم و اکتشاف نخستین میدان‌های نفتی در سواحل شمالی ونزوئلا اقتصاد جزایر آنتیل هلند دگرگون شد و بسیاری از اهالی در تأسیسات استخراج نفت ونزوئلا مشغول به کار شدند.

در شش جزیره هلندی دریای کارائیب (آمریکای مرکزی) که سکنه اصلی آن به طور کامل، قربانی سیاست امحای جمعی هلندی‌ها شدند و نشانی از آنان نیست، نسلی از بقایای بردگان مهاجر آسیایی و آفریقایی و اربابان اروپایی‌شان زندگی می‌کنند که زبان‌شان هلندی است. در این جزایر که طی سه سده گذشته کشتزارها و کارگاه‌های بزرگ تولید مشروبات الکلی مستقر بود و یکی از بازارهای بزرگ تجارت جهانی برده محسوب می‌شد، امروزه پالایشگاه عظیم مجتمع نفتی «رویال داچ شل» مستقر است.