نظام مقتدر

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَ لْيَجِدُوا فيكُمْ غِلْظَةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقين؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! با كافرانى كه به شما نزديكترند، پيكار كنيد! (و دشمن دورتر، شما را از دشمنان نزديك غافل نكند!) آنها بايد در شما شدت و خشونت (و قدرت) احساس كنند و بدانيد خداوند با پرهيزگاران است! (توبه/ 123)

در گفتمان انتظار، حاکم کردن نظامی متعالی به منزله محیط و بستر مناسب برای تربیت همگان، بدون قدرت ممکن نیست؛ بنابراین در این گفتمان، ایجاد قدرت و حاکمیت امری گریزناپذیر است. این نگاه معتقد است: «عدالتى كه ما در انتظار آن هستيم، با موعظه و نصيحت به دست نمى‌آيد؛ يعنى مهدى موعود ملت‌ها نمى‌آيد ستمگران عالم را نصيحت كند كه ظلم و زياده‌طلبى و سلطه‌گرى و استثمار نكنند. با زبان نصيحت، عدالت در هيچ نقطه‌ عالم مستقر نمى‌شود. استقرار عدالت، چه در سطح جهانى‌ـ آن طور كه آن وارث انبيا انجام خواهد داد‌ـ و چه در همه‌ بخش‌هاى دنيا، احتياج به اين دارد كه مردمان عادل و انسان‌هاى صالح و عدالت‌طلب، قدرت را در دست داشته باشند و با زبان قدرت با زورگويان حرف بزنند. با كسانى كه سرمست قدرت ظالمانه هستند، نمى‌شود با زبان نصيحت حرف زد، بلکه با آنها بايد با زبان اقتدار صحبت كرد. آغاز دعوت پيغمبران الهى با زبان نصيحت است؛ اما بعد از آنكه توانستند طرفداران خود را گرد آورند و تجهيز كنند، آنگاه با دشمنان توحيد و دشمنان بشريت، با زبان قدرت حرف مى‌زدند.»

سیر منطقی هدف‌‌گذاری دین در این رویکرد به ایجاد نظامی مقتدر می‌‌انجامد که تضمین‌کننده ساختن فضای عمومی برای رشد و حرکت کمالی همه انسان‌ها‌ـ عبودیت‌ـ باشد. پیغمبران علاوه بر اینکه با زبان دعوت سخن می‌گویند، با بازوان و سرپنجگان قدرت که مجهز به سلاح هستند، با زورگویان و قدرت‌طلبان فاسد، معارضه و مبارزه می‌کنند. کسانی که طرفدار عدالت هستند، در مقابل زورگویان و زیاده‌طلبان و متجاوزان به حقوق انسان‌ها باید خود را به قدرت مجهز کنند؛ از این‌رو از روزی که نظام اسلامی به وجود آمد؛ یعنی مجهز به قدرت یک ملت بزرگ و امکانات یک کشور و دولت بزرگ شد‌، دشمنان اسلام، حرکت اسلام را جدی گرفتند و علاقه‌مندان و طرفداران اسلام هم در اطراف و اکناف عالم امیدوار شدند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی با انتقاد از کسانی که با بی‌توجهی، از جدایی دین و سیاست حرف می‌زنند، این سخن را به آن معنی می‌دانند که دین به گوشه‌های خلوت رانده شود و انسان دیندار، فقط به نصیحت اکتفا کند! اما در نظر ایشان، در اینجا نصیحت نمی‌تواند کاری بکند. آنچه می‌تواند قدرت‌ها را مهار و تهدید کند و در برابر ظلم و فساد مقاومت کرده و ریشه آن را بَرکند یا آن را متزلزل کند، قدرت الهی و اسلامی است؛ قدرت سیاسی‌ای که در اختیار احکام اسلامی باشد. امام زمان(ارواحنافداه) با اقتدار و قدرت و تکیه بر توانایی‌ای که ایمان والای خود او و ایمان پیروان و دوستانش، او را مجهز به آن قدرت کرده است، گریبان ستمگران عالم را می‌گیرد و کاخ‌های ستم را ویران می‌کند.