با توجه به این ویژگی ها، سردار شهید در داخل نماد "قهرمان ملی" و در خارج به تعبیر رهبر انقلاب "چهره بین المللی" مقاومت بود.
این چهره محبوب ملی و بلکه فراملی، سردار را فاتح قلب ها کرده بود.
حاج قاسم جایش این خاکدان نبود، روح بزرگش در قفس ناسوت نمی گنجید، لذا شوق پرواز به ملکوت همواره در جانش شعله می کشید.
سلیمانی مرد ایام سخت و جنگ و بحران بود. در کوران حوادث هشت سال جنگ تحمیلی، مجاهدت و رشادت های فراوانی از خود نشان داد. پس از آن وارد عرصه مبارزه با اشرار در شرق کشور شد و بالاخره در سال 76 رهبر انقلاب با شناختی که از ویژگی های شخصیتی این شهید قهرمان داشت او را بر فرماندهی نیروی قدس برگمارد.
جنگ افغانستان، اشغال عراق، جنگ 33 روزه لبنان، جنگ های غزه، بحران سوریه، تجاوز به یمن و بالاخره مبارزه با داعش، مقاطع درخشان کارنامه حاج قاسم بود که همه را با موفقیت پشت سر گذارد.
ویژگی بارز او همان طور که در بیانات اخیر مقام معظم رهبری آمده شجاعت و تدبیر او بود که کمتر در کسی توامان جمع می شود.
این دو خصلت در کنار نبوغ خاص نظامی و عملیاتی، مدیریت راهبردی، هوشمندی، خستگی ناپذیری، شخصیت کاریزماتیک و سرانجام روحیه اخلاص و شهادت طلبی از او اعجوبه ای ساخته بود که هر کس در برخورد اولیه با او، جذب شخصیت بی بدیل او می شد.
حاج قاسم دارای صلابت و قاطعیت بی مانندی بود، اما در عین حال سرشار از ادب و تواضع بود.
اهل مجامله و تعارف نبود، اولویت اصلی اش کار جهادی در محور مقاومت بود. نظم عجیبی داشت و برای انجام ماموریت، از زندگی شخصی و خواب و استراحتش می زد.
یادم هست برخی صبحگاهان که به اتفاق همکاران به کوه می رفتیم، سردار را می دیدیم که تازه از کوه برمی گشت. با لحن صمیمانه و به شوخی به ما می گفت باز هم که خواب ماندید!
این توصیه طنزآمیز حاکی از آن بود که حاج قاسم فراتر از نظم سازمانی بود، یعنی با حجم سنگین کار و پیکر خسته و پر ترکش، حتی ورزش را ترک نمی کرد و البته برای آن که به کارش ضربه نخورد، سحرگاهان از وقت استراحت خود زده و به کوه می رفت.
روحیه جهادی و شهادت طلبی خصوصا در شرایط دشوار و بحرانی کاملا در وجودش موج می زد. در شرایط دشوار جنگ سوریه و عراق، تاب نشستن در قرارگاه را نداشت و به دل میدان جنگ می زد.
در جنگ حلب از نزدیک این روحیه و نشاط شوق آمیز را در او می دیدیم و برخی اطرافیان به واقع نگران او بودند که نکند آسمانی شود!
تعلق خاطر عجیبی به شهدا و خانواده های شهدا داشت و به رغم مشغله های فراوان، سرکشی از آنان را ترک نمی کرد.
به یاد دارم ایام شهادت یار دیرینش حاج احمد کاظمی، سراپا حسرت و شوق بود، حسرت از این که چرا از احمد جا ماند و شوق به این که روزی به او ملحق شود. تا این که سرانجام بامداد جمعه 13 دی ماه 89 انتظار طولانی اش به پایان رسید و به لقاء دوست نائل شد.
این شخصیت بزرگ در عرصه سیاسی دارای رویکرد فراجناحی، اما انقلابی و در عین حال نماد اخلاص و وارستگی بود. لذا وقتی شایعاتی مبنی بر نامزدی سردار برای ریاست جمهوری مطرح شد با نگارش نامه ای خود را سرباز صفر ولایت قملداد کرد که وظیفه اصلی اش نظامی گری است، نه بر تن کردن ردای ریاست جمهوری.
در واقع سردار از جاذبه های دنیوی عبور کرده بود. با آن که پیروزی در انتخابات تقریبا برایش مسجل بود، اما تمایلی به جاه طلبی نداشت و میدان و عملیات را بر میز ریاست ترجیح می‌داد. این روحیه را سردار از ابتدای جنگ داشته و تا آخر عمر حفظ کرد.
و نیز به دلیل همین روحیه بود که سردار، با آن که اختیارات و امکانات بسیار زیادی در دستش بود، پاک زیست و مبتلا به فساد اقتصادی نشد.
با توجه به این ویژگی ها، سردار شهید در داخل نماد "قهرمان ملی" و در خارج به تعبیر رهبر انقلاب "چهره بین المللی" مقاومت بود.
این چهره محبوب ملی و بلکه فراملی، سردار را فاتح قلب ها کرده بود.
شهادت مظلومانه اش نه فقط ملت ایران، که آحاد ملت ها را در پهنه مقاومت داغدار کرد، دلدادگان برایش گریستند و عزاداری کردند و در ایران، پیکر پاک و قطعه قطعه اش را تشییع میلیونی کرده و با خون پاکش بیعتی دوباره کردند.
فسلام علیه یوم ولد و یوم استشهد و یوم یبعث حیا....
