یادداشت: خبر مرگ قاضی منصوری برای کسانی که اتفاقات انقلابی اخیر دستگاه قضایی در پرونده فساد «اکبر طبری» معاون اجرایی حوزه ریاست سابق قوه قضائیه را دنبال میکنند، شوکآور است و سؤال جدیدی بر سؤالات پیشین! را در خصوص متهم ردیف نهم این پرونده پُرحاشیه ایجاد کرده است؛ همزمان موج رسانهای سنگینی با طیفی از اخبار راست و دروغ تا گمانهزنیهای تحلیلی در خصوص اینکه این مرگ خودکشی بوده یا قتل، چه کسانی از این مرگ سود میبرند و ... به راه افتاده است که نیاز به رمزگشایی فوری دارد.
نکات تحلیلی: 1- مثل خیلی از پروندههای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، اقتصادی و امنیتی، دو جریان عمده در این بازی رسانهای، بدون انتظار برای روشن شدن ابعاد این پرونده مشکوک و پیچیده مقابل هم صفآرایی کردهاند که شاخصه اصلی این آرایش همانند همه پروندههای مرتبط با جمهوری اسلامی، «نگاه سیاسی» است؛ عدهای بدون هیچ نشانهای همانند بسیاری از پروندههای گذشته نظام را متهم میکنند و دستهای دیگر این پرونده را سوژه مناسب و فرصتی طلایی برای تسویهحساب و سرشاخ شدن با قوه به پا خاسته قضایی برای اجرا و اقامه عدالت و همینطور با کلیت نظام اسلامی تحلیل میکنند! 2- دومینوی اخبار کذب و چرخه تولید و توزیع شایعهپراکنی به مدد توسعه ابزارهای اطلاعرسانی و سرعت و سهولت جابجایی خبر و تحلیل، در این میان بسیار داغ است و شیطانکهای منافق آتش بیار معرکه ایمان و باورسوزی شدهاند. باید مراقبت کرد و منتظر ماند تا ابعاد پرونده بررسی شود. آنچه در وهله اول به ذهن میرسد مسئولیت حقوقی کشور رومانی است که باید طبق حقوق بینالملل و قوانین پلیس اینترپل از جان متهم محافظت میکرد. 3- به تعبیر علی باقری معاون بینالملل و حقوق بشر قوه قضائیه «قاضی منصوری احتمالاً خودکشی کرده است»؛ اما آنچه مهمتر است، اینکه باید با دیدی نافذ از اهداف اخلالگران در این پرونده پردهبرداری کرد و از انگیزه قوی منافقین و ضدانقلاب در درگیرسازی جمهوری اسلامی با این پرونده و به حاشیه بردن اصل امید و اعتماد مردم به موج تازه عدالتگستری قوه قضائیه غافل نشد.
نکته راهبردی: جراحی قضایی و اجرای عدالت بدون هزینه نیست، مهم مدیریت درست آن و جراحی قاطع دملهای چرکینی است که به اعتبار و اعتماد مردم به نظام چوب حراج زدهاند. باید از بازیهای رسانهای و مانعسازیهای دشمن عبور کرد و ضمن تنویر اذهان جامعه با «خبر درست»، چشم به تلألؤ هدف متعالی اجرای عدالت در افق چله دوم دوخت؛ این آن چیزی است که درنهایت مردم را راضی و دشمن را عصبانی میکند. (نویسنده: فتحالله پریشان)