هفته پیش خبری منتشر شد مبنی بر ساخت سری سوم یک سریال تلویزیونی با نام «وضعیت زرد». چند سالی است که چند فصلی شدن سریال‌ها باب شده است؛ البته سابقه چنین روشی در دنیا به گذشته‌های نسبتاً دورتر هم برمی‌گردد. سریال‌هایی را که حتی از کودکی یک فرزند خانواده تا زمانی که همان فرزند دانشجو شده یا ازدواج می‌کند، به تصویر می‌کشد؛ سریال‌هایی دوست‌داشتنی و خاطره‌انگیز، مانند قصه‌های جزیره.
قطعاً ساخت سری‌های بعدی یک سریال می‌تواند اتفاقات خوبی برای فصل‌های بعدی آن رقم بزند؛ اما آیا این موضوع در رابطه با همه سریال‌ها صدق می‌کند و آیا باید برای تمامی سریال‌ها این کار به یک روال معمولی تبدیل شود؟! قطعاً خیر! در برخی مواقع ظرفیت داستان یک سریال و جذابیت اصلی آن در همان یک فصل خلاصه می‌شود. شاید بتوان برای آن سریال داستانی جدید تعریف کرد؛ اما عملاً داستان فصل اول در اینجا هیچ نقش خاصی ندارد، مگر ذهنیتی که از شخصیت‌پردازی‌های فصل اول در ذهن مخاطب ایجاد شده است.
اما در این میان، برخی سریال‌ها هم هستند که در فصول ابتدایی خود موفقیت چشمگیری کسب نکرده‌اند، بنابراین این توجیه درستی نیست که صرفاً به دلیل اینکه یک فصل از آن روی آنتن رفته است، فصول بعدی آن نیز ساخته شود. قطعاً باید سری‌سازی و فصل‌بندی‌های مربوط به یک سریال از پارامترهای درستی برخوردار باشد. اگر یک سریال واقعاً توانسته به خوبی امتحان پس بدهد، مخاطب جذب کند و در اولویت آنتن رسانه ملی قرار بگیرد، می‌توان برای ساخت فصل‌های بعدی آن نیز برنامه‌ریزی کرد، اما زمانی که یک سریال آنچنان که باید و شاید نتوانسته است در جذب مخاطب موفق باشد، آیا بهتر نیست که از داستان‌های جدید استقبال کنیم؟ داستان‌هایی که شاید بتوانند مخاطب بیشتری را پای رسانه ملی بنشانند. به نظر می‌رسد، با توجه به عزم جدی رئیس رسانه ملی و حساسیت‌های بجایی که در ابتدای ریاست وی در مورد سریال‌ها نشان داد، این موضوع مهم نیز مورد توجه قرار بگیرد که تنها سریال‌هایی چندفصلی شوند که توانسته‌اند حداکثر جذب مخاطب را در شرایط جنگ رسانه‌ای فعلی رقم بزنند.
