آیات عظیم خداوند در خلقت

خداوند متعال موجودات و مخلوقات هستی را به‌ مثابه علامت قرار داد تا انسان به‌واسطه آن علامات توحید را دریابد و درک کند. در آیات و روایات نیز به کبری و عظمی بودن این آیات اشاره و تسریع شده است که در میان این آیات، دو آیه و نشانه بسیار ویژه وجود دارد که یکی از آن آیت‌الله کبری و آیت‌الله عظمی حضرت امیرمؤمنان علی(ع) و دیگری حضرت فاطمه زهرا(س) است. آن دو بزرگوار از نشانه‌های بزرگ پروردگار هستند که وجودشان سراسر ایمان، اخلاق و یقین و همه سخنان و رفتارشان بر توحید دلالت دارد.
بر اساس آیات قرآن کریم، انسان نباید تنها به اسم علی یا فاطمه اکتفا کند. در این‌صورت چیزی نصیب آدمی نمی‌شود. انسان باید بداند آن بزرگواران کارهای عظیمی می‌توانند انجام دهند که از مهم‌ترین آنان هدایت و رساندن بشر به سرمنزل مقصود، یعنی خداوند متعال است. این درست نیست که انسان تنها از آنان خانه، پول، شفای بیماری یا... بخواهد؛ بلکه مهم‌ترین خواسته باید «درک و شهود قلبی پروردگار» باشد. انسان که خود موجودی محدود است، تنها با چشم دل می‌تواند خدای نامحدود را مشاهده کند و اگر این خواسته جدی او باشد، قطعاً به واسطه این دو بزرگوار که خود مسافر به سوی توحید، جلال، جمال و کمال الهی هستند، تحقق پیدا می‌کند.
مبدأ و مقصد سفر این دو بزرگوار توحید بوده؛ یعنی سفر توحید در توحید چیزی غیر از سفر خارجی است که دیگر انسان‌ها و موجودات دارند. انسان چون خداوند متعال را نمی‌شناسد، بر اساس نشانه‌هایی که انبیا و اولیای الهی ارائه می‌دهند، حقیقت توحید را درک کرده و سفر خود را به‌سوی پروردگار آغاز می‌کند. در حالی‌ که حضرت امیرمؤمنان علی(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) دو هزار سال پیش از خلقت عالم با توحید آشنا بودند و به تسبیح و تمجید پروردگار اشتغال داشتند. ما تنها می‌توانیم گوشه‌ای از عظمت و بزرگی این خورشید ملکوتی را درک کنیم و درک واقعی در عالم آخرت صورت می‌پذیرد؛ زیرا دوربین ضعیف و محدود دنیا نمی‌تواند بزرگی این دو بزرگوار را نشان دهد. حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه کبری(س) از ابتدا با این سفر آشنا بودند، آنان حرکت‌شان از حق به سوی حق بود تا در حین مسیر هادی بشر به سوی ملکوت باشند. عظیم‌ترین علامات برای رسیدن به توحید حضرت فاطمه(س) و حضرت علی(ع) هستند؛ آنان نشانه‌های الهی در مسیر توحید به‌شمار می‌روند. کسی همانند ایشان زبان الهی را نمی‌فهمد و تا زمانی که انسان با زبان الهی بیگانه باشد، نمی‌تواند آیات قرآن کریم را درک کند و بفهمد مگر اینکه به‌واسطه این دو بزرگوار به خودسازی و طهارت نفس نائل شود.