تربیت و دین‌داری

سؤال: چقدر در تربیت فرزند معنویات و دین‌داری اهمیت دارد؟
پرسشگر گرامی: یکی از ابعاد مهم شخصیت انسان، که آثار گسترده‌ای در زندگی فردی و اجتماعی او دارد، مسئله تدین و دینداری است؛ از این رو در گذشته، والدین به شدت در تلاش بودند تا آموزه‌های دینی را هنگام کودکی به فرزندان تعلیم داده و باورها و عادت‌های خوب را در آنها نهادینه کنند. تحقیقات متعدد علمی نیز نقش والدین در شکل‌گیری دینداری کودکان را، به ویژه در دوران کودکی تأیید می‌کنند و این مهم، بیان‌کننده اهمیت نقش والدین در این زمینه و رشد و بالندگی دینداری فرزندان در کانون خانواده است.
در حقیقت، همانطور که والدین، وظیفه تغذیه صحیح و حفظ سلامت و بهداشت جسمانی فرزند را بر عهده دارند، نقش بی‌نظیری در حفظ و مصونیت روح آنها در برابر آسیب‌ها و هجمه‌های شیطانی ایفا می‌کنند. با وجود این، این روزها، شاهد هستیم که برخی والدین، نه تنها از رسالت انتقال مفاهیم و آموزه‌های دینی به فرزندان سر باز می‌زنند، بلکه حتی به نوعی، مانع دینداری فرزندان شده و آنها را از گرایش به مسائل دینی و اعتقادی بازمی‌دارند! دلزدگی از دین به واسطه عملکرد نامناسب برخی متدینان، راحت‌طلبی، غرب‌زدگی یا بسیاری عوامل دیگر، ممکن است والدین را از رعایت موازین دینی و شرعی روی‌گردان و در پایبندی به اصول و ارزش‌های دینی سست کند؛ حتی ممکن است پذیرش بدون سؤال و تسلیم در برابر اعتقادات والدین دیروز، موجب پذیرش دین و انجام رفتارها و آداب دینی در آنها شده و با گذشت زمان و دست‌نیافتن به پاسخ‌های مناسب، پذیرش اجباری و کورکورانه را کنار گذاشته و حالا که در جایگاه پدر و مادر قرار گرفته‌اند، ترجیح دهند فرزندان‌شان را آزاد و رها و به دور از تقیدهای دینی پرورش دهند.
اما حقیقت این است که دینداری، مبنای فطری داشته و حق ذاتی انسان‌هاست؛ از این ‌رو لازم است والدین مسیر شناخت زیبایی‌های دین را برای فرزندان هموار کرده و با عشق و محبت، آنها را به زیور دینداری مزین کنند و در عین حال از هرگونه سختگیری و افراط در این مسیر بپرهیزند.