کسی که اهل جهاد بوده و در میدان مبارزه حضورش مستقر و دائمی است، یک هدف مهم دارد و آن، رسیدن خودش و رساندن هم‌نوعانش به زمان ظهور حضرت بقیة‌الله الاعظم(عج) است. همه تلاش‌های مؤمنان در راستای ظهور و فراهم کردن مقدمات ظهور است. اگر این هدف بزرگ در افق مؤمنان و جهادگران باشد، هیچ‌گاه از مبارزه با دشمن انسانیت دست برنمی‌دارند و خستگی در وجودشان راه پیدا نمی‌کند. این آرزوی دیرینه عاشقان دولت امام زمان(عج) است که زیر پرچم ایشان زندگی کنند و ببینند آن دوره‌ای را که بساط ظلم و ستم برچیده می‌شود، آنان می‌گویند: «مَتَی تَرَانَا وَ نَرَاک وَ قَدْ نَشَرْتَ لِوَاءَ النَصْرِ تُرَی»؛ کی شود که تو ما را و ما تو را ببینیم، هنگامی‌که پرچم نصر و پیروزی در عالم برافراشتهای...؛ آن دولت دولتی است که مؤمنان در آن عزت پیدا می‌کنند و منافقان در آن ذلیل می‌شوند. دولت امام زمان(ع) را باید در افکار، گفتار و رفتارمان بخواهیم. در روایت معتبری، محمدبن‌مسلم از امام باقر(ع) نقل می‌کند که حضرت فرمود: در خطبه نماز جمعه این دعا را بخوانید: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَهٍ کَرِیمَهٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ»؛ بار خدایا! ملتمسانه از تو می‌خواهیم دولت باشکوهی را برپا داری که به‌وسیله آن، اسلام و مسلمانان را عزت بخشی و نفاق و منافقان را به ذلت کشانی... . (الکافی، ج6، ص472) اما آنچه عیان است، این است که اولاً تا وقتی امام زمان(ع) تشریف نیاورند، نمی‌توان انتظار ظهور و بروز عزت و ذلت واقعی را داشت. ثانیاً نفاق هم مانند اسلام می‌تواند به‌صورت یک مکتب ظاهر شود و مانند اسلام علم و اصولی داشته باشد؛ یعنی همان چیزی که گاهی می‌بینیم، اتفاق بیفتد و مستقر شود. اینکه منافقان برای خود دستورات و استدلال‌هایی بتراشند و انسان‌های بی‌شماری را به‌دنبال خود بکشانند، تمدنی برای خودشان بسازند، سپس برای تمدن‌شان هیبتی ترسیم کنند که کسی نتواند متعرض به آن شود و اگر متعرض شد، به خودشان حق بدهند که او را از سر راه بردارند، قتل و عام راه بیندازند و خانه و کاشانه‌شان را به اشکال گوناگون مادی و معنوی و فکری و استدلالی نابود کنند. منافقان مانند یک دین و مکتب عمل می‌کنند و شکل و شمایل فریبنده برای خود دست و پا می‌کنند. نفاق می‌تواند قواعد خاصی را برای خود طراحی کند. می‌تواند مکتبی راه بیندازد و در میان انسانیت انسانها رخنه کند و طرفدارانی دور خود جمع کند و دولتش را گسترش دهد. نفاق از ابتدا با اسلام سر جنگ داشت و می‌خواست جایگاه او را تصاحب کند. البته نه فقط اسلام پیامبر اکرم(ص)، بلکه اسلامی که از زمان حضرت آدم(ع) وجود داشت.
ظهور امام زمان(عج) اسلامی را پشتیبانی می‌کند که از روز اول حیات در این کره خاکی میان پیروانش وجود داشت و از سوی پیامبر اعظم(ص) اتمام یافت و تکمیل شد و مکتبی را نشر می‌دهد که بنا داشت مسلمانان را در فهم بهتر و بیشتر دین دور یکدیگر جمع کند؛ اما دولت نفاق نگذاشت به‌صورت کامل اتفاق بیفتد. کاری‌که امام زمان(ع) باید انجام دهد، مبارزه با همه دستاوردهای جعلی جبهه نفاق و اهالی و پیروان آن است؛ اما چه زمانی کار برای جبهه اسلام و جبهه مکتب و اهالی آن آسان است؟ زمانی‌که قبل از ظهور مبارزات بی‌امان، دشمن را خسته و بی‌جان کرده است. بنابراین، وقتی دستور آمده است برای برقراری «دولت کریمه» دعا کنیم، دلیلش این است که خواسته ما می‌تواند به یک اقدام عملی تبدیل شود که در آن نفاق در ضعف باشد و اسلام در قدرت و قوت، حتی اگر این قوت و ضعف از لحاظ فکری و نظری باشد. تلاش حقیقی مؤمنان این است که منافقان و کافران حیات معنوی پیدا نکنند و نتوانند خود را حق و حقیقت جلوه دهند. این موضوع باید در آمادگی انسانها برای ظهور حضرت حجت‌بن‌الحسن(عج) مدنظر قرار بگیرد. نکته مهم این دعا و درخواست این است که از اهل اسلام و اهل نفاق سخن می‌گوید؛ زیرا می‌خواهد بگوید شاید فردی خود را مسلمان بداند و تمام دستورات اسلامی را انجام دهد، اما اهل جبهه نفاق باشد. اینجا کار کمی مشکل به‌نظر می‌رسد. اینکه ما در جبهه‌ای باشیم و ندانیم کجا هستیم؛ زیر پرچمی خدمت کنیم و ندانیم که این پرچم برای چه مکتبی است؛ اینکه زندگی و دنیای خودمان را در راهی خرج کنیم که راه خداوند و اسلام نیست و ندانیم که چه می‌کنیم، کار بسیار زیادی را می‌طلبد. جهادگران باید ضمن جهاد اصغر و اکبر در فراگیری وظایف زمان غیبت هم جهاد کنند و تلاش خود را در زمینه مسائل علمی و عقلانی و مواجهه با شبهات و شناخت دسیسه‌های دشمن به‌کار گیرند. امیرالمؤمنین(ع) در نهج‌البلاغه، نفاق را بدترین درد می‌دانند و می‌گویند بزرگ‌ترین درد روحی بشر نفاق است. در جایی هم می‌فرمایند که نفاق از کفر بدتر است. هرگونه افراط و تفریطی در شناخت مسائل دینی و دستورات می‌تواند ما را به سمت جبهه نفاق بکشاند. حتی اعتماد، خوش‌بینی، حسن ظن، خوش‌خیالی، احساساتی بودن و... که خصلت‌های نیکویی هستند، باید با دقت به‌کار گرفته شوند تا خدایی ناکرده دین ما را به خطر نیندازند.
