خداوند در قرآن دنیای ستمکاران و کافران را دنیای پر از لهو و لعب می‌خواند و می‌فرماید: «بدانید زندگی دنیا تنها بازی و سرگرمی و تجمّل‌پرستی و فخرفروشی در میان شما و افزون‌طلبی در اموال و فرزندان است، همانند بارانی که محصولش کشاورزان را در شگفتی فرو می‌برد، سپس خشک می‌شود به‌گونه‌ای که آن را زرد رنگ می‌بینی؛ سپس تبدیل به کاه می‌شود! و در آخرت، عذاب شدید است یا مغفرت و رضای الهی و (به هر حال) زندگی دنیا چیزی جز متاع فریب نیست!»(حدید/20) از خصوصیات دنیا این است که انسان را فریب می‌دهد و او را سرگرم می‌کند؛ اما در همین دنیا انسان‌هایی زندگی کردند که در آخرت بالاترین جایگاه را نزد خداوند دارند. ضمن آنکه دنیا محل کشت و آخرت محل برداشت معرفی شده است. پاسخ این مسئله در آیه فوق آمده است، اما می‌توانیم در بیان اهل بیت(ع) آن را بیابیم. روزی منصور دوانیقی با حشم و خدمش سوار بر اسب‌های مزین و قیمتی می‌رفت و امام صادق(ع) هم سوار بر حمار کنار او می‌رفتند. یکی از شیعیان از دیدن این وضعیت تعجب کرد و به حضرت عرض کرد: «شما کنار اینها چرا این‌گونه هستید؟» حضرت(ع) فرمودند: «اگر قوایی که پشت سر من می‌آمدند را می‌دیدی، می‌فهمیدی که اینها چیزی نیست. آنها برای غفلت انسان بساط لهو به پا می‌کنند و آن‌وقت انسان اگر چشمش دوخته شد، دیگر از آن نعمت بهتر محروم می‌شود»؛ «وَ رِزْقُ رَبِّک خَيْرٌ وَ أَبْقى»؛ منظور امام صادق(ع) این بود که منصور لشکر، خدم و حشمی راه انداخته و می‌خواهد قدرت‌نمایی کند؛ در حالی‌که این بازی او در برابر حقیقتی که در عالم معنا و آخرت وجود دارد، هیچ است. نکته جالب آنکه فرمودند اگر چشمان شما به آن دوخته شود، نمی‌توانید از نعمات بهتر بهره ببرید. زندگی دنیایی در واقع در برابر زندگی، عظمت و زیبایی آخرت اصلاً به چشم نمی‌آید. اینکه امام می‌فرمایند نباید چشم‌تان خیره شود؛ یعنی نباید مجذوب دنیا شوید. ثروت‌ها و صنعت‌ها و توسعه‌های مادی را حقیقت دنیا ببینید و تمام عمر برای رسیدن به آن تلاش کنید. مانند طفلی که یک وسیله بازی دارد و فکر می‌کند همه دنیا و ثروتش، یعنی همین اسباب بازی؛ وقتی آن ماشین بازی را از او بگیرند و بگویند می‌خواهیم یک خودروی واقعی به تو بدهیم، قبول نمی‌کند و تلاش می‌کند همان وسیله بازی را حفظ کند. این یعنی خیره شدن به وسیله بازی. «لعب» در لغت به‌معنای بازی منظم است. نظمی که ما در این دنیا برای خودمان دست و پا کردیم، بقایی ندارد و فانی است. این در حالی است که اگر متوجه آخرت باشیم، هم در دنیا می‌توانیم از نعمات الهی استفاده کنیم و هم در آخرت. در تفسیر نور آمده است: «شايد از جمع‌بندى آيات قرآن در مورد دنيا بتوان اين گونه استفاده کرد که هرگاه دنيا را به عنوان هدف و مقصد بنگريم، دنيا وسيله اغفال و غرور خواهد بود؛ ولى اگر دنيا را مزرعه آخرت، مقدّمه و وسيله رسيدن به کمال بنگريم، دنيا و نعمت‌هاى آن ارزشمند و سازنده خواهند بود.»(تفسیرنور، ج9، ص476)
