در میان محبان اهل بیت(ع) شخصیت حضرت ابوالفضل العباس(ع) خیلی مورد توجه قرار دارد. آن ویژگی که بسیار مورد توجه قرار گرفته، اخلاق الهی و انسانی ایشان است. مقام معنوی حضرت عباس(ع) از طریق تقوا و تزکیه و همچنین خضوع و خشوع ایشان در برابر پروردگار و امامان معصوم(ع) بود. ایشان بدون هیچ نگاه برتری‌جویانه به نسبت‌شان با امیرالمؤمنین(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع)، فقط به وظایف دینی و عبادی‌شان توجه داشتند و برای ارتقای اخلاق دینی‌شان تلاش بی‌وقفه‌ای داشتند. در قرآن نماز خواندن و صبر داشتن سخت معرفی می‌شود مگر برای کسانی‌که خشوع دارند و در برابر دستورات خداوند مطیع هستند، «وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَكَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ»؛ از صبر و نماز [برای حل مشکلات خود و پاک ماندن از آلودگی‌ها و رسیدن به رحمت حق] کمک بخواهید و بی‌تردید این کار جز بر کسانی که در برابر حق قلبی فروتن دارند دشوار و گران است.(بقره/45) شخصیت معنوی، عبادی و اخلاقی حضرت عباس(ع) آنقدر زیاد است که نسبت به ایشان کنیه «ابوالفضل»، یعنی پدر فضایل را به‌کار می‌برند. حضرت عباس(ع) به‌واسطه تقوا و ایمان راسخ‌شان احترام و آبروی ویژه‌ای نزد خداوند دارد تا جایی که ایشان به «باب‌الحوائج» لقب گرفته‌اند. ایشان شجاعتی داشت که برخاسته از همان ایمان و عمل صالح و ولایت‌پذیری ایشان بود. پس از شهادت ایشان ائمه اطهار(ع) این ویژگی خاص حضرت عباس(ع) را متذکر می‌شدند و ایشان را تحسین می‌کردند. امام علی(ع) فرمودند: «لو تمیزت الاشیاء لکان الصدق مع الشجاعة»؛ اگر اشیاء دسته‌بندی شوند، بدون شک صدق و راستی با شجاعت و قهرمانی همراه خواهد بود.(غررالحکم، ج1، ص۵۶۸) کسی که به انتخاب خود و اعتقاد خود شک ندارد و از سر صدق بندگی می‌کند و از امامان خود اطاعت می‌کند، دلیلی ندارد ترس و وحشتی از کسی به دل خود راه دهد. قهرمان حقیقی کسی است که برای اعتلای حق و رفع باطل قیام می‌کند. زندگی انسان الهی پر است از دور شدن از بدی‌ها و معصیت‌ها و پر است از نزدیک شدن به اطاعت‌ها و بندگی‌ها. این جذب و دفع خوبی‌ها و بدی‌هاست که شخصیت فردی انسان را می‌سازد و حتی روی شخصیت اجتماعی انسان هم اثر می‌گذارد. کسی که خداوند را همه کاره می‌داند و خود را عبد او می‌داند، در میان مردم هم محبوب می‌شود و همه انسان‌ها او را دوست دارند. حضرت امیرالمؤمنین(ع) در جمله 89 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «مَنْ أَصْلَحَ مَا بَینَهُ وَ بَینَ اللَّهِ أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَینَهُ وَ بَینَ النَّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیاهُ وَ مَنْ كَانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظٌ كَانَ عَلَیهِ مِنَ اللَّهِ حَافِظٌ»؛ هر کس [رابطه] میان خود را با خدا اصلاح کند، خدا [رابطه] میان او و مردم را اصلاح فرماید و هر کس کار آن جهان خود را به صلاح آورد، خدا کار این جهان او را اصلاح کند و هر كه واعظى درونى داشته باشد، او را از جانب خداوند نگهبانى است. آزاده‌خواهان جهان و شجاعان در هر نقطه‌ای از این عالم وقتی با شخیت نورانی و بابرکت حضرت عباس(ع) مواجه می‌شوند سر تعظیم فرود می‌آورند و ایشان را به منزله الگوی عینی انسان‌ها معرفی می‌کنند.
