«آخرین فرصت» عنوان کتابی است که مورد توجه مقام معظم رهبری قرار گرفته و قرار است به زودی از تقریظ ایشان بر این کتاب رونمایی شود. این روزها وقتی عنوان «تقریظ» را میشنویم، ناخودآگاه برایمان جالب میشود که بدانیم آن کتاب چیست و چه چیزی توجه رهبری را جلب کرده است.«آخرین فرصت» کتابی است که از شهید علی کسایی، نیروی ارتش جمهوری اسلامی ایران میگوید. راوی کتاب همسر شهید است و از روزهای زندگی مشترکشان و سپس بعد از شهادتش، خاطراتی را بازگو کرده است و سمیرا اکبری آن را به رشته تحریر درآورده است. اکبری در گفتوگو با خبرنگار فارس از چگونگی شکلگیری این کتاب سخن گفت.او با اشاره به فعالیتش در« موسسه نشر فرهنگ شهادت» در شهر شیراز، بیان کرد: یکی از کارهای این موسسه دیدار با خانوادههای شهدا، رزمندگان و جانبازان برای جمعآوری و ثبت خاطرات آنها است. در زمانی که مشغول مصاحبه با آقای متولی از جانبازان دفاع مقدس بودم، ایشان شهید کسایی را معرفی کردند.وی افزود: خود آقای متولی از شاگردان کلاس نهجالبلاغه شهید کسایی بودند. با اطلاعات اولیهای که از شهید به ما گفتند، برایمان روشن شد که با شهیدی شاخص اما گمنام مواجه هستیم. این شهید، در عید غدیر به دنیا آمدند، ازدواج کردند و به شهادت رسیدند. همچنین مدرس و حافظ موضوعی نهجالبلاغه هم بودند. مصاحبههای اولیه که انجام شد متوجه شدیم برای معرفی این شهید باید کار جدی صورت بگیرد. مصاحبه با دوستان، همکاران، خانواده و همسر شهید روزی من شد. وقتی من قوت خاطرات خانوادگی را که دیدم تصمیم گرفتم این کتاب را با تکیه بر روایت همسر شهید باشد.
اکبری اشاره کرد که ارتباط عمیق و تسلط عمیق شهید کسایی بر نهجالبلاغه و ارتباطشان با روز عید غدیر او را برای نوشتن زندگی ایشان مصمم کرد. او بیان کرد: ما با یک شهید علوی روبرو بودیم. ویژگیهای بارز دیگر این شهید هم هرکدام در جای خودش جای فکر و تامل دارد. نویسنده کتاب «آخرین فرصت» اذعان داشت که این کتاب کاملا بر اساس واقعیت است و از تخیل استفاده نکرده است اما از خلاقیتهای ادبی کمک گرفته تا مفاهیم ارزشمند این قصه زیبا را بهتر روایت کند.این نویسنده شیرازی از ارتباطش با همسر شهید کسایی گفت: ارتباط من با رفعت قافلانکوهی تبدیل به یک ارتباط چندساله و مستمر شد. با این که این امر، روند کار را طولانی کرد اما ارزشش را داشت. حدود ۳۰ ساعت گفتگوی صمیمانه با ایشان داشتم؛ گاه در خانه من، گاه خانه ایشان و گاه حتی پارک و یا در فضای مجازی و تلفنی با هم صحبت میکردیم. این صمیمت در نگارش کتاب به من کمک کرد و برای ایشان هم بیان فضاهای شخصی و خانوادگی را راحتتر کرد. اکبری درمورد شخصیت راوی بیان کرد: راوی این کتاب یک بانوی کنشگر است. این کنشگری محدود به زمان قبل از شهادت نبوده و بعد از آن هم این ویژگی ادامه داشت. ایشان اهلتلاش هم برای خود و هم برای توسعه فردی فرزندان بودند. با وجود این که 4 فرزند داشتند اما سعی میکردند مدیریت کنند و به فعالیت خود در جامعه ادامه دهند. ایشان معلم بودند و بعد از شهادت هم ایشان برای داشتن یک زندگی مستقل و آسایش خودش و فرزندانش تلاش کرده است. وی افزود: قصه ایشان برای بانوان به طور ویژهای اثرگذار است؛ چرا که موضوع آن، چیزی است که همیشه دغدغه زنان کشور ما بوده است و آن هم این است که یک بانو با وجود مادر و همسر بودن، توانسته توسعه فردی خودش را هم داشته باشد.
او درمورد تقریظ مقام معظم رهبری گفت: این که کتابم به دست مقام معظم رهبری رسیده و موجب شده ایشان شهید علی کسایی را بشناسند، رویای مشترک من و همسرشهید بود که به حقیقت پیوست. پس از شنیدن این خبر مجموع تمام حالات و احساس خوب را تجربه کردم و مهمترین آنها احساس عزت بود. وی افزود: وقتی شخصی کتابی را میخواند و درموردش نظری میدهد، آن نظر ارزشمند است. حال اگر آن شخص فردی فرزانه و حکیم باشد که کتابخوان حرفهای و اهل ادبیات است، این ارزش بیشتر میشود. وقتی این شخص در جایگاه کلان کشور باشند و در کنار تمام مشغولیتها به این حوزه اهمیت میدهند، این اثر کار را صدچندان میکند. در عمل هم روی تیراژ کتابها تاثیر میگذارد و کتاب و موضوع آن در سطح کشور اثرگذار و نمایان میشود.اکبری در پایان افزود: دوست دارم این نکته را بگویم که شهیدعلی کسایی لیسانس ادبیات عرب در دانشگاه فردوسی مشهد را همزمان با تحصیل در حوزه علمیه مشهد گذراندند. در مدت دانشجویی برای مادر و برادرشان در شهر شیراز نامه مینوشتند. نامههای زیبایی از این شهید به یادگار مانده است. در یکی از این نامهها که تصویرش در پایان کتاب چاپ شده است، خطاب به مادرشان گفتند: «علی تو زیر سایه امام هشتم به سلامتی و خوشی به سر میبرد. دعایی کن که به برکت امام هشتم علی تو آدم شود و بتواند آدم تربیت کند.» این شهید همواره دغدغه تربیت داشت. من بعد از تقریظ رهبری احساس کردم که این اتفاق ادامه استجابت دعای مادر شهید برای فرزندشان بوده است و آن اثر تربیتی بعد از سی و چندسال ادامه دارد.