جشنواره مقاومت میتواند بهعنوان یک خطشکن سینمایی، نهتنها در ایران بلکه در سطح جهانی، گفتمانی فراگیر را ترویج کند که از دل فطرت انسانها سخن میگوید. هجدهمین دوره این جشنواره، با همه دستاوردهایش، تنها آغاز راهی است که میتواند سینمای مقاومت را به قلهای جهانی برساند؛ به شرطی که این فرصت تاریخی با برنامهریزی دقیق و عزمی راسخ مغتنم شمرده شود.
در شامگاه سالروز آزادسازی خرمشهر، تالار وحدت تهران میزبان اختتامیه هجدهمین جشنواره بینالمللی فیلم مقاومت بود؛ رویدادی که نهتنها بهعنوان یکی از مهمترین گردهماییهای سینمایی ایران در حوزه مقاومت و دفاع مقدس شناخته میشود، بلکه در این دوره، با استقبال چشمگیر بیش از ۳۵۰۰ اثر از کشورهای مختلف از جمله تونس، آرژانتین، روسیه و عراق، گامی بلند در مسیر جهانیسازی گفتمان مقاومت برداشت. جلال غفاری، دبیر جشنواره، در سخنان خود از این حجم استقبال بهعنوان نشانهای از ظرفیت عظیم سینمای مقاومت سخن گفت؛ ظرفیتی که میتواند سینمای ایران را از ورطه آثار سطحی و کلیشهای به سوی خلق آثاری متعالی و جهانی سوق دهد.
این جشنواره، فراتر از یک رویداد سینمایی، آیینهای است از همگرایی هنرمندانی که با وجود تفاوتهای ظاهری و سبک زندگی، در یک نقطه مشترک به نام «مقاومت» به هم میرسند. حضور چهرههای سرشناس سینمای ایران در این دوره و تقدیر رسمی از برخی از آنها، نشاندهنده فراگیری این گفتمان است. برخلاف پیشداوریهای سطحی که گاه هنرمندان را از این حوزه دور میپندارد، جشنواره مقاومت نشان داد که هنرمندان نهتنها به این مضامین گرایش دارند، بلکه به حضور در چنین فضایی افتخار میکنند. این حضور، حتی در برابر طعنههای احتمالی فضای مجازی، نشان داد که ایثار، شهادت و مقاومت، ارزشهایی هستند که در عمق جان هنرمندان ایرانی ریشه دواندهاند.
نکته قابل تأمل، تأثیر تحولات جهانی بر سینمای مقاومت است. پس از طوفانالأقصی، جهان شاهد خیزشی تازه در توجه به مفاهیم مقاومت بوده است. تظاهرات گسترده در اروپا و آمریکا و حمایتهای مردمی و دانشجویی از این گفتمان، نشاندهنده بستری آماده برای روایتهای نوین سینمایی است. جشنواره مقاومت میتواند سکویی برای این روایتها باشد؛ روایتهایی که نهتنها ریشه در فطرت انسانی و ارزشهای الهی دارند، بلکه قادرند قلب و ذهن مخاطبان جهانی را تسخیر کنند. این جشنواره، با تکیه بر پیام جهانی مقاومت که بر پایه فضائل اخلاقی و انسانی استوار است، پتانسیل آن را دارد که در برابر جشنوارههای غربی، به یک جریانساز فرهنگی تبدیل شود.
با این حال، تحقق این هدف بزرگ نیازمند همافزایی است به گونهای که هنرمندان داخلی و خارجی باید با حمایت جدیتر نهادهای مسئول، پای کار بیایند. جشنواره مقاومت میتواند بهعنوان یک خطشکن سینمایی، نهتنها در ایران بلکه در سطح جهانی، گفتمانی فراگیر را ترویج کند که از دل فطرت انسانها سخن میگوید. هجدهمین دوره این جشنواره، با همه دستاوردهایش، تنها آغاز راهی است که میتواند سینمای مقاومت را به قلهای جهانی برساند؛ به شرطی که این فرصت تاریخی با برنامهریزی دقیق و عزمی راسخ مغتنم شمرده شود.