بدون شک تاریخ هر کشوری آینه تمام نمای تجربیات مثبت و منفی مردمان آن سرزمین است. بخشی از این مردم را زمامداران و سکانداران کشور و قسمت دیگر را توده ساکنین آن تشکیل می دهند. در این بین فارغ از کش و قوس های سیاسی و امور اجرایی کشور، نقش این توده تأثیر گذار در پدیده افزایش سرسام آور قیمت ها و در کنار آن القای شایعه نامأنوس قحطی و کمبود در بازار بسیار مهم و حیاتی می باشد. به راستی این حجم از تقاضا در بازاری که عرضه اش مشخص بوده و تابع تقاضای معمول همیشگی می باشد، چه نتیجه فاجعه بارتری جز ظهور علائم عینی و ذهنی قحطی زدگی در کشور می تواند داشته باشد.
شاید بدمان بیاید ولی حقیقت این است که ناخواسته قدم در راهی می گذاریم که دشمن برایمان هموار کرده است. چگونه است که در ایام هشت سال جنگ تحمیلی، علی رغم همه کمبود ها و کاستی هایی که شرایط فعلی نمی تواند گوشه ای از آن ها باشد، با همدلی و آرامش روزگار سپری می کردیم و خم به ابرو نمی آوردیم ولی امروز با نگرانی از آینده ساخته ذهنمان و به تصور گرانی سرسام آور کالاها یا نبود آن ها تصمیم به خرید و انبار آن ها برای مصرف چند ماهه و حتی چند ساله گرفته ایم.
سوال اینجاست حال که در اوج اقتدار قرار داریم مگر چه اتفاقی درکشوررخ داده است و یا در آینده قرار است رخ دهد که دچار توهم ساخته ابر شیطان زمان شده ایم؟!!! جز آن که فراموش کرده ایم همه با هم هستیم و سوار بر یک کشتی، پس هم وطن، ای کاش کمی به خود بیاییم و بیاندیشیم که فرزندانمان ناظر بر رفتارمان هستند، میخ ها را بر زمین گذاشته و پاروها را برداریم و حداقل اگر نمی خواهیم برای حرکت رو به جلوی کشتی ایران پارویی بزنیم، تخریب گر این کشتی نیز نباشیم.