حضور استعمارگران انگلیسی در هند جز فلاکت و بدبختی ثمری به همراه نداشت و این کشور ثروتمند بار‌ها دچار قحطی شد که محصول سیاست‌های استعماری بود. «مایک دیویس» در کتاب خود به نام «هولوکاست ویکتوریای متأخر» که در سال ۲۰۰۱ منتشر شد، ماجرای قحطی‌هایی را روایت می‌کند که در اثر سیاست دولت بریتانیا، بین ۱۲ تا ۲۹ میلیون هندی را کشت. در زمانی که خشکسالی دهقان‌های فلات «دکن» در هند را در سال ۱۸۷۶ از هستی ساقط کرد، هندوستان دارای مازاد خالص برنج و گندم بود؛ ولی نایب‌السلطنه انگلستان «لرد لیتون»، اصرار و تأکید کرد که هیچ چیز نباید مانع صادرات این محصول مازاد به انگلیس شود. درست زمانی که میلیون‌ها نفر در هند از قحطی می‌مردند، دولت پادشاهی انگلستان، به یک عملیات نظامی برای «جمع‌آوری مالیات‌های عقب‌افتاده سال‌های خشکسالی» دست زد و باقی مانده پولی هم که می‌توانست دهقان‌های هندی نجات یافته از مرگ را از قحطی نجات دهد، به دستور لرد لیتون صرف هزینه جنگ در افغانستان شد.
سال ۱۹۴۲، قحطی دیگری به دلیل تصمیم استعماری دولت بریتانیا و شخص چرچیل در هندوستان به وقوع پیوست که حدود ۵ میلیون هندی دیگر را به کام مرگ کشاند. طی سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۴ بین ۳/۵ تا ۵ میلیون هندی بر اثر قحطی جان باختند. به دستور چرچیل در این سال‌ها، همه کشتی‌هایی که برای انتقال مواد غذایی به هند استفاده می‌شد، برای انتقال تجهیزات و آذوقه برای نیرو‌های نظامی انگلستان در شمال آفریقا به کار رفت و به این ترتیب، دوباره قحطی بزرگی در ایالت بنگال هند، جان میلیون‌ها هندی را گرفت.
أبوالحسن الندوی» در کتاب «ماذا خسر العالم بانحطاط المسلمین» می‌نویسد: «انگلیس درباره بنگال هند، کار را به جایی رسانید که آنها را در گرسنگی و قحطی غیر طبیعی قرار داد. فقط گناه اهالی بنگال این بود که زیر بار سربازی انگلیس نمی‌رفتند. انگلیسی‌ها برای فشار به ملت هند از تردد کشتی‌های کوچکی که مورد استفاده مزارع برنج بود جلوگیری کردند؛ و به دنبال آن، چون خوراک مردم بنگال برنج بود و به دلیل ممنوعیت استفاده از کشتی‌های کوچک نتوانستند آن را جمع‌آوری کنند در قحطی عجیبی قرار گرفتند و آنچه ممکن بود جمع شود و جمع‌آوری شد، برای سربازان انگلیسی احتکار گردید و با اینکه حبوبات فراوان و راه‌ها باز بود و قطار‌ها صبح و شام حرکت می‌کردند و سرتاسر هند آباد بود و می‌توانست شهر‌هایی خارج از هند را نیز سیر کند، بنگال و بسیاری از شهر‌های هند را مبتلا به گرسنگی عمدی کردند و صد‌ها هزار ملت از گرسنگی تلف گردیدند تا نشان دهند که هند نمی‌تواند خود را اداره کند.»