«شهید علیرضا ربیعی» در مرداد ۱۳۴۲ در شهر اراک به دنیا آمد و دوران نوجوانی و جوانی خود را به فعالیت‌های مذهبی و سیاسی و ورزش‌های رزمی مشغول بود. وی چند نوبت هم به جبهه اعزام شد و در نهایت در بهمن سال ۱۳۶۱ به اسارت رژیم بعثی درآمد و حدود هشت سال در اسارت بود. به نقل از دوستانش در طول دوران اسارت استاد اخلاق و قرآن و ورزش‌های رزمی بود. پس از بازگشت از اسارت لباس سبز پاسداری به تن کرد و مشغول خدمت شد. از ویژگی‌های بارز شهید مقید بودن به نماز اول وقت بود و منشأ همه خیر‌ها و برکت‌ها را طبق سفارش ائمه معصوم (ع) در نماز اول وقت می‌دانست. به رزق حلال و حیات طیبه بسیار اهمیت می‌داد. همیشه ساعت کارش را از آنچه بود، کمتر محاسبه می‌کرد و مابقی را هدیه می‌کرد برای امام و شهدا و می‌گفت می‌خواهم آنچه به فرزندانم می‌دهم حلال حلال باشد. نسبت به بیتالمال بسیار حساس بود و هیچ وقت از بیتالمال استفاده شخصی نکرد و می‌گفت، ما در قبال بیتالمال مسئول هستیم و باید در آخرت پاسخگو باشیم. به دنبال جایگاه و مطرح شدن نبود و اگر کسی او را با عناوین و القاب صدا می‌کرد، به شدت ناراحت می‌شد.
به فرزندانش می‌گفت، اگر از شما پرسیدند پدرتان چه کاره است، با افتخار بگویید در نظام جمهوری اسلامی آبدارچی است. دائمالوضو بود؛ حتی زمانی که در بستر بیماری با اکسیژن نفس می‌کشید، همیشه با وضو بود. مطیع محض ولایت فقیه بود و با وجود درد و رنجی که در بستر بیماری داشت، دوزانو در مقابل تصویر حضرت آقا ادب می‌کرد و فقط یک آرزو داشت و آن هم اینکه در راه ولایت و انقلاب به شهادت برسد....
سرانجام روح بزرگش در نهم دی ماه ۱۴۰۰ به ملکوت اعلا جایی که به آن تعلق داشت، ملحق شد.
راهش پر رهرو باد