پس از حمله انگلیسی‌ها به آفریقای جنوبی که تا اوایل قرن نوزدهم در اختیار هلندی‌ها بود، اشغالگران هلندی به تدریج از «کیپ تاون» مهاجرت کرده و با کاروان بزرگی از گاری‌ها که با گاو‌ها کشیده می‌شدند، راه شمال را در پیش گرفتند. آنها بر سر راه خود به قبایل «زولو» برخورد کردند. (زولوها قبیله کوچکی را تشکیل می‌دادند که در آفریقای جنوبی زندگی می‌کردند. سپس پادشاهی مقتدر به نام «شاکا»، آنان را به قومی جنگجو و قدرتمند مبدل کرد. زولوها، با توسعه‌طلبی خشونت‌باری، بسیاری از قبایل همسایه را قلع و قمع کردند و به قدرت برتری در آن منطقه تبدیل شدند.) میان اشغالگران هلندی (که بوئر نامیده می‌شدند) و زولو جنگ‌های بی‌وقفه‌ای رخ داد و بوئر‌ها بخشی از سرزمین زولوها را غصب کردند.
اما تنها این هلندی‌ها نبودند که بخشی از سرزمین زولوها را اشغال کردند. گستره سرزمینی انگلیسی‌ها در آفریقای جنوبی، به سرزمین‌های قبیله زولو هم کشیده شد که حاصل آن جنگ بود و سرانجامی جز نابودی زولوها در سال ۱۸۸۰ نداشت. در پایان سال ۱۸۷۸، انگلیسی‌ها به دولت زولو اولتیماتومی دادند مبنی بر این که ارتش زولو را منحل کرده و نظارت بریتانیا را بپذیرد و ورود آزادانه مبلغان مسیحی را به قلمرو زولو مجاز کند. رهبر زولوها نرمش بسیاری نشان داد و حتّی با انجام مذاکرات بر اساس شرایط تحقیر‌آمیز اولتیماتوم، موافقت کرد؛ اما انگلیسی‌ها جنگ را آغاز کردند.
در جنگ اول، افراد زولو با شهامت و جسارت شگفت‌انگیز ارتش انگلیس را در هم شکستند. انگلیسی‌ها در این جنگ ۱۳۰۰ کشته دادند. به زودی نیروی تقویتی بزرگی از انگلیس به کمک نیروی شکستخورده، فرستاده شد و شمار لشکریان انگلیسی به ۲۰ هزار نفر رسید. با وجود این، در جنگ‌های بعدی نیز نیرو‌های زولو چند بار به پیروزی رسیدند؛ اما سرانجام تفوّق فنی به داد انگلیسی‌ها رسید. در تابستان سال ۱۸۷۹، نیروی زولو جنگ را باخت. «کت چوایو» رهبر زولوها اسیر و به انگلیس فرستاده شد. کشور به چند ناحیه تقسیم و هر یک به یکی از رؤسا و سران رقیب داده شد. سرانجام به سال ۱۸۸۷، سرزمین زولو جزء مستعمره ناتال شد.