لبه پرتگاه مرگ

قتل و جنایت و کشتار مردم بی‌گناه هند که نسبت به ظلم و زیاده‌خواهی استعمارگران به تنگ آمده و گاه اعتراضی می‌کردند، از دیگر جنایاتی بود که در کارنامه استعمارگران انگلیسی به ثبت رسیده است. 

در طول سال‎های ۱۷۹۵ تا ۱۸۰۵ شورش‌هایی علیه بریتانیا در جنوب هند به وقوع پیوست که به دست عوامل کمپانی هند شرقی سرکوب شد. در سال ۱۸۵۷ میلادی، نخستین حرکت سربازان هندی علیه ارتش بریتانیا به وقوع پیوست که طی این حرکت که به «انقلاب سربازان» معروف شد، میلیون‌ها هندی جان خود را از دست دادند؛ اما حاصل آن خاتمه دادن به تسلط کمپانی هند شرقی بر شبه قاره هند بود. 

این شورش که بعضی از آن به «جنگ اول استقلال هندوستان» یا «قیام بزرگ» نام برده‌اند، طغیانی بود از سوی سپاهیان هندی شاغل در کمپانی هند شرقی بریتانیا که در ۱۰ مه ۱۸۵۷ از شهر «میروت» آغاز شد و به سرعت به شورش گسترده سربازان و مردم عادی، به ویژه در فلات گنگ علیا و مرکز هندوستان انجامید. اگرچه بهانه و جرقه اولیه این قیام با انگیزه‌های مذهبی وجریحه‌دار شدن اعتقادات مسلمانان و هندو‌ها آغاز شد؛ ولی عوامل متعددی در فراهم کردن موجبات این شورش دخیل بودند. این شورش سراسری که بیش از یک سال طول کشید، در نهایت با غلبه نظامی ارتش بریتانیا که به سلاح‌های پیشرفته مجهز بود، پایان یافت. در این سرکوب، بسیاری از شورشیان کشته شدند و در بعضی موارد رهبران شورشی را زنده جلوی لوله توپ گذاشتند و شلیک کردند. در نتیجه این شورش‌ها، دوران حکومت مستقیم لندن بر هندوستان و دوره «راج بریتانیا» آغاز شد و تا سال ۱۹۴۷، به طول انجامید. 

این جنایات در حالی صورت می‌گرفت که مردم هند از قحطی و گرسنگی رنج می‌بردند. «ویل دورانت» در تحلیل علل افزایش گرسنگی و قحطی در هند می‌نویسد: «من جمعیت کثیری را دیده‌ام که در مقابل چشمم از شدت گرسنگی جان می‌دادند. به من ثابت شده است که این قحط و غلا، برخلاف آنچه که بعضی‌ها مدعی‌اند، به هیچ‌وجه نتیجه ازدیاد جمعیت یا رواج نادانی و تعصب نیست، بلکه تمام این تیره‌بختی‌ها معلول این است که دسترنج ملتی به طرز فجیعی که در تمام تاریخ بی‌سابقه و بی‌نظیر بوده است، توسط ملت ستمگر دیگری به غارت می‌رود. من می‌خواهم نشان دهم که چگونه انگلیس سال به سال خون هندوستان را مکیده، و آن را به پرتگاه مرگ و نیستی نزدیک کرده است.»