فعالیت رسانه‌های فارسی‌زبان معاند، دیگر فقط در چارچوب اطلاع‌رسانی یا حتی جهت‌دهی خبری نمی‌گنجد. این شبکه‌ها با بمباران اطلاعاتی و تولید محتوای هدفمند، در حال تجاوزی آشکار به حریم روانی ملت ایران هستند؛ پدیده‌ای که می‌توان از آن با عنوان «شبیخون خاموش» یاد کرد. این رویکرد، نه‌تنها نقض فاحش حقوق معنوی و اخلاقی جامعه ایرانی به‌شمار می‌رود، بلکه به‌طور سیستماتیک در پی تخریب آرامش روحی، اعتماد عمومی و همبستگی ملی است.
این رسانه‌ها، با درک پیچیدگی‌های روانشناختی و بهره‌گیری از تکنیک‌های پیشرفته عملیات روانی، به ابزاری برای بی‌ثبات‌سازی فضای ذهنی مردم تبدیل شده‌اند. پخش اخبار دروغ، تحریف واقعیت‌ها، القای ناامیدی و سیاه‌نمایی مداوم، تنها بخشی از زرادخانه رسانه‌ای آنهاست. با برجسته‌سازی گزینشی نقاط ضعف، نادیده گرفتن دستاورد‌ها و ترویج یأس و بدبینی، این شبکه‌ها به‌نوعی جنگ روانی علیه سلامت روان جامعه عمل می‌کنند. هدف نهایی، ایجاد شکاف‌های اجتماعی، تضعیف روحیه مقاومت و سلب قدرت تشخیص و تحلیل از مخاطب است. آنها می‌کوشند با تهی کردن مردم از امید و انگیزه، آنها را به انقیاد فکری و روانی بکشانند.
پیامد‌های این تجاوز خاموش، بر فرد و جامعه عمیق و گسترده است. در سطح فردی، افزایش اضطراب، افسردگی و حس بی‌اعتمادی نسبت به آینده، از جمله آثار مخرب این هجمه است. در بعد اجتماعی، کاهش سرمایه اجتماعی، تضعیف همبستگی ملی و دلسردی عمومی نسبت به آینده کشور، از دیگر نتایج ناگوار این عملیات روانی به‌شمار می‌رود. زمانی که اعتماد عمومی خدشه‌دار و روحیه مقاومت تضعیف شود، جامعه در برابر چالش‌ها آسیب‌پذیرتر خواهد شد. این شبیخون، نه‌تنها سلامت روان شهروندان را تهدید می‌کند، بلکه ستون‌های استحکام اجتماعی را نیز هدف قرار می‌دهد.
در برابر این هجمه بی‌امان، شناخت ماهیت این رسانه‌ها و آگاهی از شیوه‌های عملیات روانی آنها، اولین و حیاتی‌ترین گام برای مصون ماندن از تأثیرات مخربشان است. شهروندان باید با سواد رسانه‌ای، قدرت تمییز اخبار درست از دروغ را در خود تقویت کنند و به دام تحریف‌ها و سیاه‌نمایی‌ها نیفتند. از سوی دیگر، تأمین حقوق معنوی و اخلاقی مردم در فضای رسانه‌ای، مستلزم مقابله جدی و همه‌جانبه با این تجاوز خاموش و صیانت از سلامت روان جامعه است. این امر نه‌تنها وظیفه نهاد‌های مسئول است، بلکه نیازمند مشارکت آگاهانه یکایک افراد جامعه برای حفظ آرامش روانی و همبستگی ملی است. تنها با افزایش هوشیاری و تقویت مقاومت روانی می‌توانیم در برابر این «شبیخون خاموش» ایستادگی کنیم.