آیا باید نسبت به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای نگران بود؟

پایگاه بصیرت/ گروه پرسمان: در شرایطی که دور ششم مذاکرات هسته ای میان ایران و گروه 1+5 در وین در جریان است و نگارش متن توافق نهایی نیز میان طرفین آغاز شده است و همچنین خبرها حاکی از بالا گرفتن احتمال حضور وزرای خارجه 1+5 در وین برای انعقاد توافق نهایی است، آمریکا کومرتس بانک، دومین بانک بزرگ آلمان را به بهانه نقض تحریم‌های ایران به پرداخت جریمه پانصد میلیون دلاری محکوم کرده است. در همین راستا، بانک فرانسوی ب‌ان‌پ پاریبا، نیز 10 روز پیش به بهانه نقض تحریم ایران، به جریمه‌ای 9 میلیارد دلاری از سوی آمریکا محکوم شد. تحریم بانک ها و شرکت های طرف معامله با ایران از سوی آمریکا، که حتی بعد از توافق ژنو هم تاکنون ادامه داشته است، در حالی است که به اذعان بسیاری از کارشناسان وصاحبنظران، آمریکا خواهان به نتیجه رسیدن مذاکرات می باشد. بنابراین، باید گفت که علی رغم میل طرف مقابل برای به نتیجه رسیدن مذاکرات اما آنها، همچون گذشته، سناریوی فشار- مذاکره را دنبال می کنند. تصور آنها این است که تحریم ها کارآیی داشته است و در واقع، در اثر فشارهایی که از ناحیه تحریم ها متوجه ایران شده است، ایران به پای میز مذاکره کشانده شده است. از این رو، به زعم آنان ایران بایستی شرایط مدنظر آنها را بپذیرد. حال سوال اینجاست که با وجود در پیش بودن این سناریو آیا باید نسبت به نتیجه مذاکرات هسته ای نگران بود؟ به عبارت دیگر آیا ایران باید نسبت به نتیجه رسیدن مذاکرات نگران باشد؟ در پاسخ به این سوال باید گفت که اساسا جمهوری اسلامی ایران عجله و دلهره ای برای رسیدن به توافق ندارد و رسیدن به توافق را تنها در شرایطی ممکن می داند که طرف مقابل به تمام حقوق ملت ایران احترام بگذارد و حاضر باشد که برای رعایت این حقوق تضمین های جدی بدهد. در این صورت باز این سوال مطرح می شود که اگر طرف مقابل شرایط ایران را نپذیرد و توافق با 1+5 به نتیجه نرسد چه باید کرد؟ آیا باید نگران بود؟ پاسخ به این سوال منفی است، زیرا در این صورت همانگونه که رهبر معظم انقلاب در دیدار مسئولان، کارگزاران و جمعی از مدیران ارشد دستگاه‌های مختلف کشوری و لشگری بیان فرمودند: " در میدانهای واقعی، تنها دو عامل مادّی در اختیار جبهه‌ی استکبار بوده و هست: یکی تهدید نظامی، یکی تحریم. استکبار غیر از این دو هیچ چیز در اختیار ندارد. از لحاظ قدرت منطق، قدرت استدلال، توانایی بر اثبات حقّانیت، دست استکبار بسته است. تنها دو کار می‌تواند بکند: یکی تهدید نظامی است که مرتّب می‌کند، یکی هم تحریم؛ این دو هم علاج دارد."

که تحریم را با استفاده از ظرفیت های بیشمار داخلی، مجاهدتِ در باب تقویت ساخت درونی و اقتصاد مقاومتی، وحدت و همدلی میان مسئولان و میان مردم و مسئولان و... بایستی خنثی کرد و برای عملیاتی کردن تهدید نظامی، نه توان انجام آن را دارند و نه برای آنها مقرون به صرفه است. بنابراین، جمهوری اسلامی ایران که بر مبنای عزت، حکمت و مصلحت و در چارچوب راهبرد نرمش قهرمانانه به مذاکره با 1+5 پرداخته است، نگران به نتیجه رسیدن مذاکرات نیست که بخواهد به شرایط طرف مقابل تن دهد، بلکه رسیدن به توافق را فقط در صورتی ممکن می داند که هیچگونه دست اندازی به حقوق مسلمش صورت نگیرد و چنانچه طرف مقابل، همچون گذشته، بخواهد به تکرار زیاده روی های خود اصرار کند، جمهوری اسلامی ایران نیز نیازی به توافق با آنها نمی بیند، زیرا این نظام به استحکام ساخت درونی و اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی روی آورده است.

تنظیم: مصطفی قربانی