گزارش‌خواندنی‌وجالب یک‌نماینده سوئیس از ایران

به گزارش بصیرت به نقل از تلویزیون «آلپن پارلامنت» سوئیس، ویتال بورگر، رئیس انجمن دوستی ایران و سوئیس در گفتگو با این شبکه تلویزیونی اظهار داشت: باید تصویر درستی از ایران را به غرب منتقل کنیم.
وی در پاسخ به سئوال کاترین هاسلر، مجری این شبکه که پرسید با توجه به سه سفری که شما تاکنون به ایران و صحبت با مردم این کشور داشته اید بفرمایید آیا ایران، کشوری خطرناک است، گفت: ما در سومین سفر اخیرمان به ایران با یک دستگاه اتوبوس کوچک از سوئیس به ایران سفر کردیم و سپس از آنجا به شهرهای مختلفی از جمله شیراز رفتیم. وی سپس به پخش تصاویری از دیدنی های ایران پرداخت و گفت: این رستوران زیبا در شیراز، یک تصویر هالیوودی نیست. ضمنا ما از طبیعت و مناظر دیدنی گوناگون ایران نیز بازدید کردیم. آنچه در سفر به ایران برای ما جالب توجه بود آن بود که قدری در مورد تاریخ، فرهنگ و همچنین زندگی امروزی و واقعی مردم ایران بدانیم. این موارد، هدف اصلی مارا از سفر به ایران تشکیل می دادند.
کاترین هاسلر، مجری برنامه سئوال کرد: شما می دانید که در سوئیس و همینطور سایر نقاط اروپا در مورد ایران، اخبار متفاوت زیادی منتشر می شود. اما ما می خواهیم در مورد تصویر واقعی ایران از شما بشنویم. ویتال بورگر در پاسخ گفت: بله، چیزهایی که ما از ایران می شنویم در درجه اول به اینکه این کشور، کشور ملاها است، مربوط می شود؛ اینکه ایران یک کشور بیابانی است و زنانش، تحت فشار و سرکوب قرار دارند. وی با تاکید بر اینکه اما این تصویر را باید بطور کامل در اذهان خود تصحیح کنیم، خاطر نشان کرد: اصلا باید تمام آنچه را رسانه های ما در مورد ایران پخش می کنند به کناری قرار دهیم. او با یادآوری آنکه ایران از یک تمدن و تاریخ فرهنگی هفت هزار ساله برخوردار است، معبد و نیایشگاه «چغازنبیل» در نزدیکی شهر «شوشتر» را یکی از سازه های بجا مانده از تاریخ کهن ایران دانست. او گفت: نباید فراموش کنیم ایران همانند سوئیس از تنوع قومی بالایی برخوردار است. در این کشور قومیتهای مختلفی از جمله اعراب، بلوچها، ترکمن و فارسها زندگی می کنند. البته باید در ایجاد یک زندگی رضایت بخش اقلیتها در این کشور توازن بوجود آید. در کنار قومیتهای مختلف در ایران، ادیان مختلفی نیز وجود دارند. مذهب اکثریت ایرانیان، تشیع است و البته اهل تسنن که دیگر مذهب اسلامی است نیز در ایران زندگی می کنند. مثلا آیین زرتشت که نخستین دین ایرانیان به شمار می رود، قدمتی بیش از دو هزار و پانصد سال دارد. البته یهودیان و مسیحیان نیز در ایران زندگی می کنند. ویتال بورگر سپس شمار کلیساهای ایران را پانصد کلیسا عنوان کرد و در پاسخ به این سئوال که به نظر شما اقلیتهای دینی در ایران از چه میزان نفوذ برخوردارند، اظهار داشت: به نظرم در ایران با اقلیتهای مذهبی، مدارای زیادی می شود. آنها برای خود قبرستان دارند و می توانند علامت صلیب و تمثال حضرت مریم (س) را در کلیساهای خود داشته باشند. اقلیتهای دینی همچنین در پارلمان ایران، صاحب کرسی اند و به نظرم فضای مدارا با اقلیتهای دینی در پارلمان ایران بیش از پارلمان سوئیس است. چون نمایندگان اقلیتها در سوئیس، بیشتر به عروسکهای خیمه شب بازی می مانند. وی با بیان آنکه ایران به لحاظ وسعت، چهل برابر بزرگتر از کشور سوئیس است، افزود: ایران به لحاظ ژئوپلتیکی نیز کشور بسیار جالب توجهی است. این کشور از یک طرف با دریاچه خزر و از طرف دیگر با خلیج فارس، مرتبط و در همسایگی با کشورهای ترکیه، افغانستان، پاکستان و ترکمنستان است. منابع نفت خام طبیعی در برخی نقاط این کشور نظیر رامهرمز، هزاران سال است چنان به سطح زمین نزدیک است که متاسفانه با آب نهرها مخلوط می شود و آب های جاری را آلوده می کند. برای اداره محیط زیست این مناطق، ورود روزانه صدها لیتر نفت خام به رودخانه، امری کاملا طبیعی است. ویتال بورگر ابراز داشت: ایران از یکسو کویر لوت را با هفتاد و دو درجه سانتیگراد دارد و از سوی دیگر از منابع جنگلی برخوردار است. اما از همه این مزیتها که بگذریم به اعتقاد من زیباترین موهبت در ایران، مردم آن هستند. مهمان نوازی ایرانیان، وصف ناشدنی است. وی گفت: درست است در ایران زنان حتما باید حجاب داشته باشند اما باید بگویم القاء این مساله که آنها در جامعه خود، درجه دوم محسوب می شوند، اصلا یک چنین چیزی صحت ندارد. تا آنجا که من با زنان ایران آشنا شدم دریافتم که آنها بسیار بااراده و خودآگاه و متکی به نفسند. به گزارش بصیرت در اینجا مجری برنامه اظهارات بورگر را قطع کرد و از وی پرسید: منظور شما این است که حقوق زنان در ایران محترم شمرده می شود؟ رئیس انجمن دوستی ایران و سوئیس در پاسخ تصریح کرد: به نظرم حقوق آنها بیش از حقوق زنان ما محترم شمرده می شود. وی سپس به اجباری بودن حجاب در ایران اشاره و خاطر نشان کرد: درست است که این اجبار کمابیش در ایران وجود دارد اما بعنوان مثال در شهر شیراز، حجاب زنان، راحتتر اما برعکس در شهر قم که یک شهر مقدس زائرپذیر است، پوشش زنان جدی تر بود. در شمال تهران نیز حجاب تنها یک نماد و مفهوم مردم گرایانه دارد. در مقایسه با سایر کشورهای اسلامی نظیر عربستان سعودی که زنانش حق رانندگی نیز ندارند باید بگویم که اتفاقا زنان ایرانی، رانندگان نسبتا فرز و سریعی هستند. در مجموع باید بگویم که ایرانیان، رانندگان بسیار خوبی هستند. وی با اشاره به اینکه تهران هم اکنون شهری با دوازده میلیون نفر جمعیت است، گفت: دو میلیون نفر از ساکنان تهران روزانه در حال رفت و آمدند. وی با اشاره به پیشرفتهای اخیر پایتخت ایران گفت: بعنوان مثال تهران، یک شبکه زیرزمینی ریلی (مترو) ی پیشرفته دارد. حتی قرار است ، یک ایستگاه دیگر از خطوط متروی تهران به بهره برداری رسد. با این سامانه ریلی، رفت و آمد در تهران بسیار سریع شده است. البته این شهر، خطوط اتوبوسرانی پیشرو نیز دارد. من می دانم که آنها کار بزرگی را دارند انجام می دهند. چون تهران، شهر تخت و مسطحی نیست. وی با اشاره به اینکه بین پست ترین و مرتفع ترین نقاط تهران، حدود هفتصد متر فاصله است به یکی دیگر از جاذبه های گردشگری ایران اشاره کرد و گفت: «تاش کوه» در شهر رامهرمز از استان خوزستان، کوههای در حال سوختنی است که بعلت وجود گاز از زمانهای بسیار قدیم، این کوه و اطراف آنرا به منظره و چشم انداز سحرآمیزی تبدیل کرده است. در دامنه این کوه، کباب کردن گوشت بدون نیاز به آتش امکانپذیر است. ویتال بورگر، رئیس انجمن دوستی ایران و سوئیس که تاکنون سه بار به ایران سفر کرده است در خصوص غذا و آشپزی ایرانی هم گفت: من همیشه در مورد غذاهای ایرانی مشکل داشتم. چون وقتی با هشتاد کیلو وزن به ایران سفر می کنی باید مطئمن باشی که با هشتاد و دو کیلوگرم به کشورت باز می گردی. شیرینی های ایران بسیار خوشمزه و از تنوع بسیار بالایی برخوردارند. از این گذشته ماهی های دریاچه خزر و نیز برنج ایرانی هم وجود دارند. ایرانیها با برنج، غذاهای مختلفی درست می کنند. آنها به برنج طبخ شده، «پلو» می گویند. در مجموع، فرآورده ها و غذاهای تازه در ایران بوفور وجود دارند. ایرانیها یک نوشیدنی ملی دارند که اسمش، «دوغ» است و با ماست، شیر و حتی یخ ترکیب می شود و به نوشابه ای محشر تبدیل می شود. وی سپس به باقلوای بسیار شیرین و خوشمزه یزد ایران هم اشاره کرد که البته برای سوزاندن قند آن باید، تحرک زیادی داشت. او گفت: چای، نوشیدنی ملی ایرانیها محسوب می شود. رئیس انجمن دوستی ایران و سوئیس گفت: در کل باید به شما بگویم که ایرانیها بشدت مهمان نوازند. بعنوان مثال آنها دعوت دوستان و آشنایان خود به نوشیدن چای را همانند یک وظیفه برای خود می دانند. آنچه در مجموع باید در مورد جامعه ایران بگویم و نکته جالب توجهی است آنکه وقتی شما وارد قطار، مترو یا اتوبوس می شوید، متوجه واکنشهای مردم نسبت به یکدیگر می شوید؛ اینکه جوانترها به بزرگترها و سالخوردگان و مردان نیز به زنان احترام می گذارند. به بیانی گویاتر یک فضای خوب میان مردم وجود دارد. وی با اشاره به اینکه جامعه ایران، معمولی تر از آنی است که پیشتر تصورش را می کرده است، گفت: مثال ساده این برداشت را می توان در مورد حجاب زنان در ایران آورد. آنها برداشتهای خودشان را دارند و به همین خاطر روسری و حتی برخی ها نیز چادر سر می کنند. تک تک مردم ایران برای هم لطیفه تعریف می کنند. این لطیفه ها بطور مثال در مورد لرها است که بین شوشتر و همدان زندگی می کنند. البته در مورد شیرازی ها که معمولا تنبل و راحت طلبند و همچنین ترکها که بیشتر بازرگانند و می خواهند همه چیز را به پول تبدیل کنند و نیز در مورد ساکنان مناطق شمالی ایران که همواره در آنجا بارندگی است، لطیفه های بیشتری سر زبانها است. او با اشاره به اینکه بیش از آنچه فکر می کرده است، میان مردم ایران و سوئیس، اشتراکات اجتماعی وجود دارد، گفت: بعنوان مثال هر دو ملت، تجربه زندگی در کوهستان را دارند. اما با اینحال در میان آندسته از مردم ایران که در کوهستان زندگی می کنند و آنهایی که در نواحی مسطح زندگی می کنند، تفاوت وجود دارد. برای نمونه می توان گفت که آنهایی که در نواحی کوهستانی زندگی می کنند، صمیمی ترند. اما وقتی بعنوان مثال مردم تهران را با مردم شهر زوریخ مقایسه می کنیم، مشاهده می کنیم که این دو بشدت مشغول تجارت و کسب و کار خویشند. ویتال بورگر سپس در مورد میزان همکاری ایران با کشورهای همسایه خود نظیر عراق و افغانستان هم گفت: درست که کشور عراق همانند ایران، شیعیان زیادی دارد اما جنگ میان دو کشور تاحدودی بر (تحکیم) مناسبات مردمی تاثیر گذاشته است. البته من در مرز عراق و ایران بوده ام و دیدم که عراقیهای زیادی هستند که با هدف خرید کردن و تجارت وارد خاک ایران می شوند. او سپس به دشواری هایی که هم اکنون در روابط میان ایران و ترکیه وجود دارد هم اشاره و خاطر نشان کرد: در ترکیه نوعی حصر و تحریم غیررسمی برای ایرانیان بوجود آمده است. می توان این مساله را در مرزهای ترکیه بخوبی مشاهده کرد. ترکها بطور گسترده ای از گردش و ورود کالا به ایران جلوگیری می کنند. ایرانیها همچنین با کشت قابل ملاحظه مواد مخدر در افغانستان نیز مشکل دارند. حتی برای سوئیس نیز قابل تایید است که روز به روز بر کشت مواد مخدر در این کشور افزوده می شود. ایران تاکنون هزینه زیادی برای جلوگیری از ترانزیت مواد مخدر در مرزهایش که طبعا راه غرب را نیز طی می کنند، پرداخت کرده است. بورگر در مورد منابع مشترک گازی میان ایران و قطر نیز گفت: ایرانیها و قطری ها در تلاش برای احداث خط لوله ای هستند که بتوانند گاز خود را از طریق خاک عراق و سوریه به بازار مصرف غرب منتقل کنند. می بینید که در این منطقه، مشکلات زیادی وجود دارد. وی با نگاهی منصفانه به موضع ایران در منطقه خاورمیانه گفت: باید از خودمان بپرسیم مگر ایران چکار کرده است؟ ایران کشوری است که ظرف یکصد و پنجاه سال گذشته به کشوری حمله نکرده است. بنابراین با نگاه به گذشته این کشور در می یابیم که ایران واقعا مشکل این منطقه نیست . به همین علت ایران به لحاظ مسائل سیاست خارجی در یک سده گذشته، کشوری باثبات بوده است. رئیس انجمن دوستی ایران و سوئیس در ادامه در مورد مناسبات دو کشور ایران و آمریکا هم گفت: در مدت زمانی که در تهران بودیم توانستیم از سفارت سابق آمریکا در تهران بازدید کنیم. این ساختمان، امروز به مرکز فرهنگی وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تبدیل شده است. بورگر سپس سال 1953 میلادی را یادآوری کرد که در آنزمان محمد مصدق که تابعیت سوئیسی نیز داشت بعنوان نخست وزیر ایران، نفت را ملی کرد. این مساله انگلیسی ها را که حدود پنج دهه نفت ایران را بدون پرداخت تعرفه از این کشور خارج می کردند، عصبانی کرد. انگلیسی ها و بعد آمریکایی ها به سرنگونی دولت مصدق در ایران کمک کردند. «عملیات آژاکس»، اسم رمز عملیات سازمان سیای آمریکا در کودتای سال 1953 میلادی (برابر با بیست و هشت مرداد 1332) ایران بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 میلادی نیز شماری از ایرانیان همواره این ترس و نگرانی را داشتند مبادا بار دیگر چنین حوادثی در ایران بعد از انقلاب تکرار شود. بر این اساس بود که دانشجویان ایرانی به محل سفارتخانه سابق آمریکا در تهران حمله و آنرا اشغال کردند. ویتال بورگر گفت: امروز ما باید از خداوند سپاسگزار باشیم که آنچه بعنوان عملیات جاسوسی و سری در سفارتخانه های آمریکا در کشورهای خارجی رخ می دهد در مورد ایران به چشم دیدیم. شما در موزه ای در ایران می توانید آنچه را که اکنون در کی یف، پایتخت اوکراین در حال رخ دادن است، مشاهده کنید. تلاشهایی که برای سرنگونی دولت قبلی اوکراین صورت گرفت از محل سفارت آمریکا در کی یف هدایت می شد. سالها قبل اتفاقاتی مشابه آنچه در اوکراین بوقوع پیوست در تهران رخ داد. او ادامه داد: به نظرم اگر در ایران، انقلاب نمی شد، این کشور، سرنوشت کشورهایی نظیر عراق یا سوریه را پیدا می کرد. در واقع می خواهم بگویم این محافظه کاران قدرتمدار در ایران بودند که نگذاشتند این کشور بطور کامل از بین برود. بورگر در مورد فعالیتهای انجمن دوستی ایران و سوئیس با اشاره به اینکه تبادلات فرهنگی میان دو ملت از اهمیت بسزایی برخوردار است، گفت: در این انجمن ما می کوشیم ایران را به شهروندان سوئیس معرفی و متقابلا نیز آن تصویر «هالیوودی» از غرب و آمریکا را که بسیار از شهروندان ایرانی در رویای خویش می پرورانند، تصحیح کنیم. آنچه در این میان روشن است اینکه ما اصلا نمی خواهیم نقش عروسک خیمه شب بازی سوئیس را که همواره تصویر خوب و تاثیر مثبت در جامعه جهانی داشته است در انجمن دوستی خود با ایران ایفا کنیم بلکه می خواهیم با هدف تعمیق تبادلات فرهنگی حتی المقدور از مجاری و کانالهای خود با ایران استفاده کنیم. بعنوان مثال شرکت هواپیمایی «ایران ایر»، قدمتی پنجاه ساله دارد و ما باید از این مسیر برای پروازهای سوئیس به ایران بهره ببریم. ما چهار سال فرصت داریم تا با ایرانیها در خصوص عقد یک قرارداد انتقال گاز به میزان بیش از پنج و نیم میلیارد متر مکعب گاز به توافق دست یابیم. ما باید از این شرایط خوب استفاده کنیم و نگذاریم تا مناسبات حسنه چند صد ساله سوئیس و ایران، تحت فشار قدرتهای بزرگ تحت تاثیر قرار گیرد و به خطر افتد. ما می خواهیم در حفظ این مناسبات، سهم کوچکی داشته باشیم و نمی خواهیم با برگزاری چند مراسم و یا دعوت سوئیسی ها به خوردن باقلوای ایرانی به خانه بازگردیم بلکه برآنیم اشتراکات فرهنگی دو کشور را افزایش دهیم. ما در مناسبات خود بدنبال تک صدایی نیستیم بلکه دیالوگ را دنبال می کنیم و یکی از تبادلات فرهنگی برگزاری تئاترهای ایرانی است.
شایان ذکر است که سوئیس دارای سابقهٔ طولانی بی‌طرفی در مناسبات جهانی است، به طوری که این کشور از سال ۱۸۱۵ تاکنون وارد هیچ جنگی نشده‌است. این کشور مقر بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی چون صلیب سرخ و سازمان تجارت جهانی است. یکی از دو دفتر اروپای سازمان ملل نیز در این کشور و در شهر ژنو قرار دارد.