رژیم صهیونیستی و بازی با مُهره اعراب

تلاش برای توافق هسته‌ای تهران و 1+5 بهانه لازم را برای رژیم صهیونیستی فراهم کرده است تا با تهدیدسازی از ایران هسته‌ای و یارگیری از اعراب منطقه به انزوای تاریخی خود پایان دهد؛ سیاستی که پیامدهای ناگواری برای کشورهای عربی و همچنین صلح منطقه در پی خواهد داشت.

به گزارش ایرنا، پس از توافق اولیه هسته‌ای میان جمهوری اسلامی ایران و گروه 1+5، فرافکنی برخی طرف‌های منطقه‌ای به منظور به بن بست کشاندن این گفت و گوها شدت گرفت.

شواهد نشان می‌دهد به موازات پیشرفت گفت و گوهای هسته ای، سیاست‌های ریاض- تل آویو به یکدیگر نزدیک شده است تا شاید از توافقی جلوگیری کنند که از دید آنها ممکن است ناکارآمد و از نگاه ایران، طرف غربی و سایر کشورهای جهان کارآمد باشد.

پانزدهم خرداد تارنمای شبکه انگلیسی «بی.بی.سی» به نقل از شبکه آمریکایی «بلومبرگ»، با اشاره به همکاری‌های پشت پرده عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی اعلام کرد در 17 ماه گذشته پنج دیدار دوجانبه محرمانه میان مقام‌های تل آویو و ریاض در کشورهای هند، ایتالیا و جمهوری چک صورت گرفته است.

در این پیوند برخی از تحلیلگران تلاش‌های کم فرجام مقام‌های عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی در تغییر رویکرد «باراک اوباما» رئیس جمهوری آمریکا، نسبت به برنامه هسته‌ای ایران را دلیلی بر نزدیکی این 2 دشمن سنتی می‌دانند.

ناظران نیز بر این باورند که «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، در پی تغییر توجه‌ها از مهمترین محور تهدیدآفرین منطقه یعنی این رژیم است. وی تلاش دارد با یاوه‌گویی درباره تهدید ایران هسته‌ای، خود را در حاشیه امن قرار گیرد. جای بسی تعجب است که در این راه برخی کشورهای عربی منطقه با وی همگام و همصدا شده‌اند.

به طور مشخص مقام‌های رژیم صهیونیستی از نزدیک شدن به کشورهای عربی منطقه مانند عربستان سعودی 2 هدف را دنبال می‌کنند؛

- نخست اینکه با جایگزین کردن خود با ایران، تهران را به عنوان تهدید علیه امنیت منطقه معرفی کنند.

- دوم اینکه با یارگیری از کشورهای عربی منطقه، سطح نزاع و تنش خود را با اعراب کاهش دهند. از این رو، تل آویو با نزدیک شدن به برخی کشورهای عربی منطقه در پی آن است ضمن برون رفت از انزوا و تبدیل شدن به بازیگر فعال منطقه یی، دشمنان دیروز خود را به دوستان امروز تبدیل کند.

شناخت و درک سیاست‌های فریبکارانه مقام‌های رژیم صهیونیستی، هوشمندی سیاستمداران و سیاستگذاران کشورهای عربی را می‌طلبد. سردمداران دولت‌های عربی باید حافظه تاریخی خود را مرور کنند که پس از اشغال فلسطین از سوی این رژیم در سال 1948 میلادی (1327 خورشیدی) این منطقه هنوز روی آرامش و صلح را به خود ندیده است.

جنگ‌های هشت، 22 و 51 روزه و همچنین بمباران مناطق مسکونی، مدارس، بیمارستان‌ها و کشتار هزاران زن و کودک غیرنظامی در غزه و لبنان هنوز از یاد این مردم پاک نشده است؛ رخدادهایی که امروز نیز هر از گاه تکرار می‌شود. فقط در جریان تجاوز پیشین رژیم صهیونیستی به نوار غزه بیش از 2هزار نفر از مردم بی‌دفاع به شهادت رسیدند و چند هزار نفر نیز زخمی و آواره شدند.

همچنین ادامه شهرک سازی رژیم صهیونیستی در سرزمین اشغالی با وجود مخالفت‌های بین‌المللی یکی از مهمترین مصداق‌های نقض حقوق فلسطینیان است.

رژیم صهیونیستی طی 67 سال عمر خود دستکم آغازگر 6 جنگ بود حال آنکه ایران نه فقط طی 250 سال گذشته به هیچ کشوری تعرض و دست اندازی نکرده بلکه بارها مورد تجاوز قرار گرفته است.

در پیوند با فعالیت‌های هسته‌ای نیز امروز رژیم صهیونیستی با در پیش گرفتن سیاست تهدیدسازی از ایران هسته‌ی، با کشورهای عربی در یک جبهه قرار گرفته است؛ رژیمی که خود با دارا بودن بیش از 200 کلاهک هسته‌ای به عضویت پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان. پی. تی) درنیامده است و اجازه هیچ گونه بازرسی را نیز به بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نمی‌دهد. حال آنکه ایران به عنوان یکی از بنیانگذاران آژانس بین‌المللی انرژی، سال‌ها پیش با پیوستن به معاهده ان.پی.تی، بیش از هفت هزار ساعت بازرسی آژانس را از سر گذرانده است و همه فعالیت‌ها در مراکز هسته‌ای آن زیر نظر دوربین‌های آژانس انجام می‌گیرد.

با نگاهی به پیشینه رژیم صهیونیستی این پرسش پیش می‌آید که آیا ایران با فعالیت‌های هسته‌ای صلح آمیز مورد تایید از سوی گروه 1+5 و نیز آژانس، تهدیدی جدی برای امنیت منطقه و جهان به شمار می‌رود یا رژیم صهیونیستی؟!

ناظران عقیده دارند پس از رسیدن به توافق نهایی هسته‌ای میان جمهوری اسلامی ایران و 1+5 بر نقش‌آفرینی تهران افزوده می‌شود و چنین الگویی می‌تواند سرمشقی برای ادامه فعالیت‌های هسته‌ای صلح آمیز دیگر کشورهای منطقه باشد و بر توانمندی این کشورها نیز بیفزاید. البته با حل و فصل کامل موضوع هسته‌ای، یکی از مسائل منطقه‌ای حل می‌شود؛ چرا که به بیش از یک دهه جنجال آفرینی علیه یکی از کلیدی‌ترین کشورهای منطقه پایان داده می‌شود.

تکلیف رژیم صهیونیستی در دشمنی با ایران روشن است اما اگر اعراب ادعا می‌کنند از اوضاع منطقه آگاهی دارند باید به خوبی بدانند تهران تاکنون در پی ساخت سلاح‌های هسته‌ای نبوده و نیست، پس نظارت‌ها و بازرسی‌های آژانس و تایید نهایی صلح آمیز بودن فعالیت‌های هسته‌ای ایران پیش از توافق جامع می‌تواند از میزان نگرانی آنها بکاهد.

در مجموع، حل و فصل موضوع هسته‌ای ایران نه فقط تهدیدی علیه صلح منطقه و کشورهای عربی نیست بلکه اسباب انزوای هر چه بیشتر رژیم صهیونیستی را فراهم خواهد آورد؛ رژیمی که با تبلیغات توخالی و فرافکنی‌های روزافزون در جدی نشان دادن تهدید ایران هسته‌ای، بحران دامنه‌داری در منطقه آفریده است.

از 6 دهه گذشته تاکنون این رژیم نه فقط تهدیدی روانی برای کشورهای منطقه به شمار می‌رفته بلکه بارها با اقدام‌های تجاوزکارانه، تهدید عملی خود را آشکار کرده است. جالب‌تر اینکه تهدیدهای اعلامی و اعمالی رژیم صهیونیستی تاکنون بیشتر متوجه خودِ اعراب منطقه بوده و هست.

بدون شک با وجود بزرگنمایی ایران به عنوان تهدیدی علیه امنیت منطقه، دشمنی ریشه‌دار رژیم صهیونیستی و اعراب از میان نخواهد رفت. همکاری اعراب با رژیمی که حتی از سوی آنها به رسمیت شناخته نشده است و آشکارا قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند بزرگ‌ترین ضربه را به خود این کشورها وارد خواهد کرد.

در این میان، با پایان یافتن جنجال‌های پدید آمده از سوی غرب علیه فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران، توجه بیشتری به زرادخانه‌های اتمی صهیونیست‌ها معطوف خواهد شد و جنبه‌های نقض حقوق بشری این رژیم و قانون شکنی‌های آن در گوشه و کنار جهان زیر ذره بین‌های گوناگونی قرار خواهد گرفت.