اتحاد ایران و روسیه: تاکتیکی یا راهبردی؟

پایگاه بصیرت / برگردان از حمید نیکو

یادداشت: گروه ترجمه ـ پایگاه اینترنتی «میدل‌ایست‌آی» 29 نوامبر 2015 (۸ آذر) در مقاله‌ای به ماهیت‌شناسی اتحاد ایران و روسیه پرداخت و نوشت: «هدف سیاست خارجی راهبردی روسیه جلوگیری از گسترش تسلط جهانی آمریکاست؛ این راهبرد حتی در سال 2014 از واکنش شدید روسیه به سرنگونی دولت طرفدار روسیه در اوکراین و ظهور رهبری طرفدار غرب در آن کشور هویدا بود. روسیه به شدت نگران نزدیکی این دولت‌ غرب‌گرا به غربی‌ها و احتمال حضور نظامی ناتو در حیاط خلوت خود بود. این مسئله به مجموعه‌ای از کنش‌ها و واکنش‌ها میان روسیه و غرب به رهبری آمریکا منجر شد.»
در ادامه مقاله آمده است: «روسیه در پیگیری این هدف، حملات هوایی شدید خود را در سوریه در سپتامبر 2015 آغاز کرد. به موازات ظهور ائتلاف ایران و روسیه در سوریه، تحلیل‌های رسانه‌های غربی بر این امر استوار شده است که این مشارکت در بلندمدت پایدار نخواهد بود. برخی کارشناسان استدلال می‌کنند، بی‌اعتمادی طولانی‌مدت میان دو کشور به قرن 19 و جدا شدن بخشی از خاک ایران به دست روس‌ها بازمی‌گردد. شوروی طی جنگ ایران و عراق نیز از صدام حمایت می‌کرد و روسیه از طریق تحمیل تحریم‌ها با برنامه هسته‌ای ایران مخالفت کرده است. تحویل ندادن سامانه اس300 نیز پیامد چنین مخالفت‌هایی بوده است. واقعیت این است که اتحاد میان کشورها براساس اعتماد نیست و منافع کشورها تعیین‌کننده است.»
در پایان مقاله آمده است: «به منظور تعیین قدرت روابط میان دو کشور باید میزان همگرایی منافع آنها را سنجید. منافع مشترک ایران و روسیه نفی سلطه آمریکاست. به لحاظ منطقی، منافع امنیت ملی روسیه حمایت از تحریم‌ها علیه ایران در صورت وجود بعد نظامی در برنامه هسته‌ای ایران است. با وجود این، این به معنای تکیه روسیه بر ایران به منزله قابل اتکا‌ترین شریک در منطقه به منظور مقابله با سلطه آمریکا نیست. برخی نیز استدلال می‌کنند، ایران و روسیه در بازارهای انرژی رقیب یکدیگرند و در صورتی که ایران صادرات گاز طبیعی به اروپا را آغاز کند، ممکن است این کشور به رقیب جدی روسیه بدل شود.»