مجمع عمومی سازمان ملل به جز سال اول پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تقریباً همه ساله قطعنامه‌ای با موضوع نقض حقوق بشر علیه جمهوری اسلامی صادر کرده است. قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به شماره A/RES/۶۴/۱۷۶ که در فروردین ۱۳۸۹ منتشر شد، ایران را در بسیاری موارد محکوم کرد. از جمله برخورد دولت با اعتراضات غیرقانونی به نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸. از‌این‌رو این قطعنامه‌ها با اهدافی کاملاً مغرضانه با چشم‌پوشی از رفتارهای غیرانسانی و وحشیانه برخی حکام عرب که هرگز با نام قانون اساسی نیز آشنا نیستند، ایران را که دست‌کم هر ساله یک انتخابات برگزار می‌کند، حکومتی استبدادی و غیرمردمی به تصویر می‌کشند و از سوی دیگر با جنجال‌آفرینی و اعتراض به اجرای احکام اسلامی در کشورمان به دنبال آن هستند که به صورت نرم مشروعیت دینی جمهوری اسلامی ایران را زیر سؤال ببرند. بنابراین از آنجا که غربی‌ها توان براندازی یک حکومت اسلامی - مردمی برآمده از انقلاب اسلامی را به صورت مستقیم ندارند، با توسل به گزارش‌های جعلی سازمان‌های دست‌نشانده بین‌المللی و استفاده از مشروعیت پوشالی آنها از این طریق می‌خواهند نفوذ نرم و معنوی ایران را در بین ملت‌های جهان محدود کنند. آنها از اینکه جمهوری اسلامی ایران به‌مثابه یک حکومت دینی مردم‌سالار پیشرفته در جهان مطرح شود، هراس دارند. آنها از جذابیت اسلام و گرایش ملت‌ها به سوی آن بیمناکند.علاوه بر این با پایان بهانه های هسته ای، بهانه‌ی تروریسم و حقوق بشر را به عنوان یک ابزار فشار بر ایران حفظ خواهند کرد.
