درحالی که نتایج اعلام‌شده در بیشتر شهرستان‌ها، برآوردهای اعلام‌شده از صندوق‌هایی که هنوز نتیجه قطعی آن اعلام نشده است و نامزدهای انتخاباتی که در استان‌های مختلف به دور دوم راه یافتند، [...]
یادداشت: حضور بیش از ۶۰
درصد مردم ایران در انتخابات هفتم اسفند ۱۳۹۴، فارغ از هر نتیجه و به دور
از آنکه چه کسانی راهی مجلس دهم خواهند شد، یک جشن بزرگ برای ملت ایران و
نمادی از وحدت ملی است که این وحدت و انسجام ملی می‌تواند پشتوانه‌ای محکم و
استوار برای پیشرفت ایران و دست بالای جمهوری اسلامی ایران در معادلات
منطقه‌ای و جهانی باشد؛ اما صد افسوس و حیرت که در جشنی چنین بزرگ برخی از
اشخاص، منفعت و مصلحت خود را در جای دیگری پی می‌گیرند و همچنان بر مشی غلط
خود، رأی مردم را به رأی خوب و رأی بد تقسیم می‌کنند.
درحالی که نتایج
اعلام‌شده در بیشتر شهرستان‌ها، برآوردهای اعلام‌شده از صندوق‌هایی که
هنوز نتیجه قطعی آن اعلام نشده است و نامزدهای انتخاباتی که در استان‌های
مختلف به دور دوم راه یافتند، از پیشتازی اصولگرایان در کسب بیشتر کرسی‌های
مجلس خبر می‌دهد، در تهران شاهد آن هستیم که فهرست اصلاح‌طلبان توانسته
اکثریت آرا را کسب کند و در خرداد سال آینده بر کرسی مجلس تکیه بزند. همین
تفاوت در تهران با بیشتر حوزه‌های انتخابی دیگر، حتی کلان‌شهرهایی مانند
اصفهان و مشهد، موجب شده برخی افراد خاص بر چهره انتخاب‌های مردم در سراسر
کشور چنگ بیندازند؛ برای نمونه حسین مرعشی، از اعضای ارشد حزب کارگزاران
سازندگی، مردم نقاط دیگر کشور به جز تهران را عقب‌مانده سیاسی دانسته و
می‌گوید: «اکنون می‌توان شاخص توسعه سیاسی ایران در تهران را ۱۰۰، در مراکز
استان‌ها ۵۰ و در شهرستان‌ها ۳۰ در نظر گرفت.» سخنان گزنده‌ای که بار دیگر
حوادث تلخ سال ۸۸ را به یاد می‌آورد که گروهی تنها زمانی به مردم‌سالاری
دینی، صندوق رأی و نظر مردم احترام می‌گذارند که نام خودشان از صندوق آرا
بیرون بیاید.
