يكي از حقوق اساسي بشر، حق كرامت است؛ كرامت به معناي حيثيت، احترام و شرافت انساني است و خود به دو قسم: كرامت ذاتي و كرامت ارزشي تقسيم مي‌شود. دين مقدس اسلام و قانون اساسي و منشور هدايت آن، يعني قرآن مجيد، به هردو قسم از كرامت انساني توجه نموده است.
يكي از اصولي كه در مجموعة حقوق بشر جايگاه ويژه‌اي را به خود اختصاص داده است، اصل آزادي است. همة افراد نسبت به آن عشق مي‌ورزند و امروزه همه فلاسفه حقوق، بر لزوم اين اصل در قانونگذاري تأكيد مي‌ورزند، هرچند در حدود آن اختلاف دارند. حتي افرادي مانند «هايز» حقوق طبيعي را تنها در آزادي افراد خلاصه نموده‌اند.
قرآن كريم و احاديث معصومين (علیهم السّلام)، انسان را موجودي با اراده و انتخابگر معرفي نموده كه در افعال و عقايد خود، بر اساس شناخت و اراده تصميم مي‌گيرد. به همين جهت، تحميل عقيده در زمينة شناخت و ايمان را غير ممكن مي‌داند و با جملاتي مانند «لا اكراه في الدين قد تبين الرشد من الغي»، در قبول دين اكراهي نيست، راه درست از راه انحرافي روشن شده است» (بقره/256). روشن مي‌سازد كه عقيده و ايمان، از امور قلبي است و در امر قلبي اجبار معنا و مفهومي ندارد. در جاي ديگر مي‌فرمايد: «قل الحق من ربكم فمن شاء فليؤمن و من شاء فليكفر»، بگو: اين حق است از سوي پروردگارتان، هركس مي‌خواهد ايمان بياورد و هركس مي‌خواهد كافر گردد(كهف/29) از طرف دیگر اسلام هرگز اجازة تفتيش عقايد را نمي‌دهد و اگر كسي لفظاً اظهار قبول اسلام كرد اين اظهار را محترم مي‌شمارد. مي‌فرمايد: «و لا تقولوا لمن القي اليكم السلام لست مؤمناً»، به كسي كه اظهار صلح و اسلام مي‌كند، نگوييد مسلمان نيستي(نساء/94).
دانلود فایل word
