دولت و منتقدان

پایگاه بصیرت / مهدی سعیدی

یادداشت: يکي از ويژگي‌هاي دولت يازدهم نسبت به ديگر دولت‌هاي گذشته را مي‌توان کم حوصلگي در برخورد با منتقدان دانست. در طول سه سال گذشته تقريباً کمتر زماني را مي‌توان يافت که دولتمردان در برابر حداقل نقد منتقدان تاب آورده و با زبان طعن و ادبياتي تند به مصاف آنان نرفته باشند.
در طول اين مدت مخالفان و منتقدان بارها به کم‌سوادي، افراطي‌گري و ... متهم شده‌اند و دولت بدون آنکه تلاش کند ضمن احترام به آنان، در فضايي آرام به نقد منتقدان پاسخ بدهد، با استفاده از تعابيري، چون بي‌شناسنامه، هوچي‌باز، بيکار، متوهم، بزدل، ترسو، تازه به دوران رسيده و ... فضا را براي منتقدان تنگ کرده است و به جرئت مي‌توان گفت که کوچک‌ترين نقد بلافاصله با توپخانه سنگين رسانه‌هاي دولت و دولتمردان پاسخ داده شده است.
با اين حال، روز گذشته آقاي اسحاق جهانگيري در اظهاراتي مدعي شد: «امروز سهم دولت از فضاي رسانه بسيار اندک و محدود است، ولي زبان مخالفان و منتقدان دولت تند و باز است، کاش دولت هم مي‌توانست در حد مخالفان که گاه با استفاده از تريبون‌هاي رسمي و بيت‌المال هر سخني مي‌خواهند به زبان جاري کنند، سخن بگوید.»
درباره اين کلام معاون اول رئيس‌جمهور بايد گفت، چگونه مي‌توان باور داشت که دولت رسانه کافي براي انتقال پيام و دفاع از عملکرد خويش ندارد؟! اين در حالي است که دولت در جایگاه عالي‌ترين نهاد اجرايي از بيشترين امکانات مادي برخوردار است و ده‌ها رسانه مختلف در اختيار داشته و از تريبون‌هاي مختلفي مي‌تواند پاسخگوی پرسش‌ها و ابهامات باشد. حال اگر با وجود اين همه امکانات در دفاع از خود ناتوان است، نقطه ضعفي است که دولت بايد براي رفع آن تلاش کند.
به نظر مي‌رسد، دولت بايد به جاي بکارگيري چنين تعابيري، بکوشد تا با تغيير رويه، باب گفت‌وگو و تعامل مثبت دوستانه با منتقدان را باز کرده و سال پاياني دولت يازدهم را به سال تعامل و صلح و همکاري دولت و منتقدان بدل کند.