مسئولان بی‌کفایت در دولت‌های مختلف، موج‌سواری‌های سیاسی بر مسئله مهم محیط‌زیست به جای کمک به جلوگیری از ایجاد بحران‌ها، خلل‌های ناشی از تغییرات ناخوشایند در زیست‌بوم کشور، بی‌توجهی عمومی به مسائل محیط‌زیست و... نتیجه‌اش شده است آنچه امروز در خوزستان شاهد آن هستیم[...]
یادداشت: مسئولان
بی‌کفایت در دولت‌های مختلف، موج‌سواری‌های سیاسی بر مسئله مهم محیط‌زیست
به جای کمک به جلوگیری از ایجاد بحران‌ها، خلل‌های ناشی از تغییرات
ناخوشایند در زیست‌بوم کشور، بی‌توجهی عمومی به مسائل محیط‌زیست و...
نتیجه‌اش شده است آنچه امروز در خوزستان شاهد آن هستیم؛ مسئله‌ای که اگر
امروز برای آن چاره‌ای اندیشیده نشود، سال‌های بعد بر حجم و گستردگی آن
افزوده خواهد شد! اما چه کسی یا کسانی باید این درد را درمان کنند؟ پاسخ
روشن و واضح این پرسش این است که در درجه اول مسئولان در بخش‌های مختلف
کشور، از جمله دولت و به ویژه حوزه محیط‌زیست، کشاورزی و صنعت باید در این
زمینه برنامه‌ریزی کنند؛ اما آیا این به معنای سلب مسئولیت از مردم است؟
قطعاً خیر؛ حال این پرسش مطرح می‌شود که مسئولیت و سهم ما در حل یا بهبود
شرایط محیط‌زیست چیست؟
مهم‌ترین و اصلی‌ترین وظیفه و سهم تک‌تک ما این
است که به پیامدهای زیست‌محیطی رفتارهای خود فکر کنیم و بکوشیم به گونه‌ای
عمل کنیم که کمترین آسیب و اثر سوئی را به محیط پیرامون خود وارد کنیم، از
اصلاح الگوی مصرف آب که مهم‌ترین راه برای جلوگیری از وقوع خشکسالی و ایجاد
پدیده‌ای، چون ریزگردهاست تا رها نکردن زباله در طبیعت، استفاده از ناوگان
حمل‌ونقل عمومی و... . اما موضوع دیگری هم وجود دارد که می‌توان با
استفاده از ظرفیت‌های حرکت‌های مردمی و حضور جهادی و انقلابی به حل مشکلات
محیط‌زیستی کمک کرد؛ مانند پیشنهادی که روزهای گذشته در شبکه‌های اجتماعی
مبنی بر استفاده از ظرفیت اردوهای راهیان نور به مناطق جنوب کشور (که به
زودی آغاز خواهد شد)، مطرح شد؛ طرحی با عنوان «هر زائر، یک درخت» که طی آن
هر یک از هموطنان‌مان که برای بازدید از یادمان‌های دفاع مقدس به جنوب کشور
سفر می‌کند، یک درخت می‌کارد تا در کنار این سفر معنوی یک گام در حوزه حل
مشکلات خطه سرافراز خوزستان نیز برداشته شود؛ طرحی که اجرایی شدن آن با کمی
درایت و مدیریت و برنامه‌ریزی دست‌یافتنی است.
