- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
(روزنامه جمهوري اسلامي – 1396/04/19 – شماره 10915 – صفحه 3)
وزارت نفت با انتشار گزارشی به برخی ادعاها و ابهام‌های مطرح شده درباره امضای قرارداد فاز 11 پارس جنوبی پاسخ داد.
روابط عمومی وزارت نفت اعلام کرد: به نظر می‌رسد برخی موضوعات از سوی برخی چهره‌ها و صاحبان تریبون درباره امضای قرارداد توسعه فاز 11 پارس جنوبی با کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های توتال فرانسه، سی.ان.پی.سی.آی چین و پتروپارس بدون اطلاع از مبانی این کار طرح و سبب بروز احتمالی برخی ابهام‌ها در اذهان عمومی می‌شود.
در این اطلاعیه که در تارنمای وزارت نفت منتشر شده، آمده است: موضوع سهم طرف‌های قرارداد از مسائلی است که بدون اطلاع کافی نسبت به آن اظهار نظر شده و ارقامی ذکر شده است که به هیچ وجه صحت ندارد. طرف قرارداد شرکت ملی نفت ایران، کنسرسیومی متشکل از شرکت توتال فرانسه، سیانپیسی چین و پتروپارس ایران است که سهم شرکت توتال 50.1 درصد، شرکت ملی نفت چین 30 درصد و شرکت پتروپارس 19.9 درصد درنظر گرفته شده و هر شرکت متناسب با سهمی که دارد، موظف به تامین سرمایه است.
بنابراین روشن است بیش از 50 درصد آورده سرمایه مورد نیاز برای اجرای این قرارداد باید از سوی شرکت فرانسوی توتال تامین شود.
پرداخت و تسویه سرمایه آورده پیمانکاران نیز فقط پس از آغاز تولید از میدان و از محل بخشی از تولیدات آن و در یک دوره 10 ساله صورت خواهد پذیرفت. با توجه به اینکه مجموع عواید کنسرسیوم از محل سرمایه‌گذاری در حدود 15 درصد در طول زمان اجرای قرارداد در نظر گرفته شده است بنابراین از 84 میلیارد دلار درآمد پیش‌بینی شده اولیه برای میدان، حدود 12 میلیارد دلار به کنسرسیوم تعلق میگیرد.
در ادامه این گزارش آمده است: ابهام دومی که درباره قرارداد نفتی اخیر مطرح شده، چرایی استفاده از شرکت‌های خارجی برای اجرای این طرح توسعهای است. مهندسان، متخصصان و کارشناسان حوزه انرژی بر این واقعیت واقفند شرکت‌های توانمند داخلی فعال در صنعت نفت به رغم قابلیتهای فراوان، از فناوری لازم برای ساخت سکوی فشارافزای گاز در دریا برخوردار نیستند؛ در حالی که با توجه به افت تولید گاز در میدان پارس‌جنوبی در سالهای آینده، صنعت نفت به این فناوری نیاز مبرم دارد.
همچنین اجرای این قرارداد، فرصت مغتنمی را برای انتقال دانش و فناوری به شرکت ایرانی پتروپارس به عنوان یکی از اعضای کنسرسیوم پدید آورده است. افزون بر فقدان فناوری مورد نیاز، کمبود منابع مالی نیز ایجاب میکرد قرارداد با کنسرسیومی به رهبری شرکتی بینالمللی منعقد شود.
اجرای این قرارداد به بیش از چهار میلیارد و 800 میلیون دلار سرمایه نیاز دارد و منابع داخلی کشور پاسخگوی تامین این میزان اعتبار نیست.
در این گزارش تصریح شده است: با توجه به ورود کشور به دوران پسابرجام و توسعه همکاریهای بینالمللی، امضای این قرارداد حامل پیام روشنی به قدرتهای دنیاست مبنی بر اینکه با وجود همه تهدیدها و کارشکنیها علیه جمهوری اسلامی ایران، شرکت‌های معتبر اروپایی و آسیایی برای امضای نخستین قرارداد نفتی با کشورمان پیشتاز شده‌اند.
این قرارداد به جهانیان نشان داد، برخلاف تبلیغات صهیونیزم و بدخواهان منطقه ای، مسیر سرمایه‌گذاری در اقتصاد ایران هموار است و میتوانند در این مسیر گام بردارند که به نوبه خود، رویداد مهم و تاثیرگذاری است.
وزارت نفت تاکید کرده است: در مورد گران بودن اجرای طرح توسعه فاز 11 پارس جنوبی باید گفت در صورت اجرای این قرارداد در زمان تحریم، رقم سرمایه‌گذاری به 2 یا سه برابر رقم کنونی افزایش مییافت و این که امروز میتوانیم با هزینه به مراتب کمتر و با دانش فنی جدیدتری طرح هایمان را به سرانجام برسانیم بر هیچ کس پوشیده نیست؛ این به طور قطع از آثار برجام(برنامه جامع اقدام مشترک)، رفع تحریمها و شکست انحصار و قیمتهاست.
برخی صاحبان تریبون در طرح انتقاداتشان عنوان کرده‌اند این قرارداد با کنسرسیوم توسعه دهنده فاز 11 پارس جنوبی مراحل قانونی را طی نکرده است و حتی پا را فراتر گذاشته و آن را مغایر با قانون اساسی دانسته‌اند.
در تنظیم و امضای این قرارداد همه فرآیندهای قانونی رعایت شده است و تصور اینکه وزارت نفت بدون هماهنگی با نهادهای ذیصلاح قانونی و در خلاء نسبت به امضای قراردادی چند میلیاردی اقدام کرده، دور از ذهن است و تاکید بر آن موجب وهن نظام مدیریت کشور تلقی می‌شود.
http://jomhourieslami.net/?newsid=140225
ش.د9601184
