در روزهای اخیر، در میان اخبار و فضای سیاسی کشور شاهد دو تصویر و اتفاق متفاوت بودیم؛ «کمال دهقان[...]
یادداشت: در روزهای اخیر، در
میان اخبار و فضای سیاسی کشور شاهد دو تصویر و اتفاق متفاوت بودیم؛ «کمال
دهقان، نایبرئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس با اشاره به ادعای برخی
رسانههای غربی درباره تصمیمات احتمالی ترامپ علیه ایران و احتمال قرار
گرفتن سپاه در لیست سازمانهای تروریستی میگوید؛ مجلس هر جا که احساس کند
خطری سپاه را تهدید کرده و قصد تضعیف آن را دارد، قطعاً در جهت حمایت و
دفاع از سپاه اقدام خواهد کرد.»، «فرمانده کل سپاه نیز با تأکید بر یکسان
بودن جهتگیری دیپلماتیک و دفاعی جمهوری اسلامی ایران، خطاب به رئیسجمهوری
آمریکا گفت: آقای ترامپ مطمئن باشند که ما با وزارت امور خارجه و دولتمان
یکدل هستیم.»، «محمدجواد ظریف گفت: همه دنیا اذعان دارند که برادران ما در
سپاه پاسداران بیشترین حمایت را از همسایگان در مقابل تروریسم داشتهاند و
حرکتها و اقدامات اینچنینی تأثیری ندارد و اگر ایالات متحده میخواهد
تحریم علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی وضع کند، تهران مقابله به مثل
خواهد کرد.»، «بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه درباره احتمال
تروریستی نامیدن سپاه گفت: امیدوارم هیئت حاکمه آمریکا در ادامه خطاهای خود
این خطای استراتژیک و مهم را نداشته باشد؛ اما اگر این کار را بکند پاسخ
ایران سخت، قاطع و کوبنده خواهد بود.» جملاتی که کنار هم قرار گرفتن آنها
چشمانداز و تصویری از همدلی و همراهی در کشور را در برابر ما قرار میدهد؛
درست برخلاف تصویر دومی که این روزها از میان بگو مگوها و پیغام و
پسغامهایی که در سخنرانیهای عمومی میان تعدادی از مسئولان به افکار عمومی
مخابره میشود؛ دو تصویر متضادی که از یک موضوع مهمتر پرده برمیدارد و
نشان میدهد اگر ما در حوزهای اتفاق نظر داشتیم و همه مسئولان و جریانهای
سیاسی کنار هم قرار بگیرند، مانند آنچه امروز در حوزه دفاعی کشور شاهد آن
هستیم پیشرفت حاصل خواهد شد، اما هر کجا که در کنار هم نبودیم و مقاصد
سیاسی را بر منافع ملی ترجیح دادیم، آسیبپذیر شدیم، مانند آنچه متأسفانه
در زمینه فساد و مبارزه با آن شاهد هستیم.