در اواخر سال 96 موضوع استعفای نجفی در رسانه ها مطرح شد اما با انکار کرسی نشینان خیابان بهشت و اصرار شهردار، همراه بود. بالاخره 19 فروردین نجفی با حضور در صحن شورای شهر با اصرار و پافشاری بر استعفای خود، بیماری را علت آن و موضوع را خارج از اراده شخصی و بر مبنای مشیت الهی دانست. نحوه مواجهه شورای شهر با این استعفا قابل تأمل است !
شورای پنجم شهر تهران از بدو آغاز بکار و حتی پیش از آن، حواشی گسترده ای را در صحنه سیاسی رقم زده است. از قرار گرفتن در لیست امید با پرداخت مبالغ میلیاردی و مصوبه اختصاص یک تبلت و خودروی شخصی به هریک از اعضای شورا تا اظهار نظرات شاذ در مورد رخدادهای سیاسی و اجتماعی از سوی نمایندگان تازه کار آن.
آخرین موضوعی که بار دیگر شورای پنجم را در افکار عمومی برجسته نمود، استعفای شهردار تهران بود. در اواخر سال 96 موضوع استعفای نجفی در رسانه ها مطرح شد اما با انکار کرسی نشینان خیابان بهشت و اصرار شهردار، همراه بود. بالاخره 19 فروردین نجفی با حضور در صحن شورای شهر با اصرار و پافشاری بر استعفای خود، بیماری را علت آن و موضوع را خارج از اراده شخصی و بر مبنای مشیت الهی دانست. هرچند استعفای زودهنگام برای بسیاری، از همان ابتدای انتخاب نجفی(که سابقه زیادی در استعفای از مسئولیت های گوناگون بدلیل بیماری داشته) بعنوان شهردار مسجل بود، اما موضوع این گزارش نبوده بلکه نحوه مواجهه شورای شهر با این استعفا قابل تأمل است و هدف گزارش پیش روست.
عدم پذیرش استعفا از سوی نمایندگان در حالی رخ داد که نجفی اعلام کرد از ابتدای اردیبهشت برای درمان بیماری سخت خود بستری خواهد شد و بصورت طبیعی ناتوان از انجام کوچکترین امور اجرایی است، چه رسد به مسئولیت پر حجم و سنگین شهرداری کلانشهری مانند تهران. هرچند پس از عدم پذیرش استعفا، شهردار تهران بار دیگر درخواست خود را تکرار کرده و این بار تحقیقا پذیرفته خواهد شد، اما سوال اینجاست در شرایط پیش¬تر گفته شده، چرا شورای شهر با 16 رأی منفی، خواستار ابقای نجفی شد.
هرچند دلایل برخی نمایندگان برای مخالفت با استعفا، مواردی از قبیل؛ بهانه بودن بیماری تحت فشارهای بیرونی، زیر سوال رفتن شورا و عملکرد آن، امکان همزمانی درمان و مسئولیت، بهره گیری جریان رقیب از این اتفاق و... بود، اما دلیل اصلی را در رویداد را بایستی در رویکردهای جریان اصلاح طلبی جستجو نمود.
در ذیل به برخی از این رویکردها بعنوان نمونه اشاره خواهد شد؛
- اولویت نداشتن خدمت به مردم
وقتی بیماری سختی دامن گیر فردی میشود که شهردار ابرشهری مثل تهران است و شورای شهر یکدست اصلاح طلب، مانع از استعفای وی و خواستار ادامه حضور در این سمت می شود، نشان از آن دارد که بود و نبود نامبرده در این پست فرقی ندارد. شاید وقتی قرار نیست کار جدی و تحولی در مجموعه ای صورت پذیرد حضور یا غیبت رئیس آن فرقی نمی کند. مگر در زمان زلزله تهران که گفته می شد شهردار در سفر بوده با زمان بارش برف نسبتا سنگین در زمستان گذشته که تهران بوده تفاوتی احساس شد. برخی اعضای شورا حتی با اذعان به ساعت کاری کم شهردار جدید، بازهم پرکاری نفرات قبلی را زیر سوال برده و اعلام می کنند؛ مگر قرار است مانند شهرداران از صبح خیلی زود تا پاسی از شب مشغول کار بود؟!.
هرچند ممکن است این موضوع از عدم شناخت صحیح نسبت به مدیریت شهری سرچشمه بگیرد، لذا سوالی که پیش می آید این است چرا بایستی این جریان افرادی را بعنوان نمایندگان شورا (هرچند با دریافت مبالغ هنگفت) معرفی نمایند که این اندازه نسبت به مدیریت شهری بیگانه هستند؟. آیا این اتفاق از نگاه بی¬تفاوتی نسبت به سرنوشت و زندگی مردم نشأت نمیگیرد؟
- قبیله گرایی سیاسی
ارجحیت منافع حزبی بر منافع ملی در این جریان را وقتی می¬توان مشاهده نمود که در زمان انتخاب شهردار، هنگامی که نام محسن هاشمی برای تصدی این پست مطرح گردید، این جریان تنها به این دلیل که خروج وی، موجب حضور مهدی چمران در شورا می¬شود، عالمانه و عامدانه فردی را برگزیدند که از قبل معلوم بود نه توان جسمی لازم را برای این امر دارد و نه توان اجرایی. حال آنکه در دوره قبلی تنها مهندس هاشمی را قابل رقابت با قالیباف معرفی می¬کردند.
- توهم توطئه
همواره در چند وقت اخیر که بحث استعفا مطرح شده است، این جریان تلاش دارد با سیاسی جلوه دادن آن، موضوع را به فشار بیرونی ربط داده و هزینه ناتوانی های اجرایی خود را به جبهه رقیب خود تحمیل نماید. برخی نمایندگان به صراحت اعلام می¬کردند بیماری دلیل اصلی نبوده و پای عامل دیگری در میان است و باید نجفی به صراحت آنرا بیان نماید. حال اگر این موضوع صحت داشته باشد، دروغگویی هم به ویژگی شهردار منتخب شورا افزوده خواهد شد که در هر دو مرحله استعفا، بیماری و مشورت با پزشکان را تنها دلیل استعفایش عنوان کرده است.
- تکصدایی و عدم تحمل منتقد
تفکرات لیبرالی حاکم بر این جریان که در اعضای شورا متبلور شده است و عدم وجود صدای مخالف در آن، موجب می¬شودکه طرح¬های مدنظر شورا جامعیت لازم و در عرصه اجرا پختگی مورد نظر را نداشته باشد. وقتی نمایندگان افزایش هزینه¬های زندگی در تهران را راه حل معضل ترافیک می¬دانند و اظهار می¬کنند با این رویکرد مهاجرت معکوس شکل خواهد گرفت. آیا این افراد به این موضوع فکر کرده¬اند که اقشار کمتر برخوردار بخاطر وضعیت نابسامان اشتغال در سایر مناطق کشور مجبور به سکونت در تهران (ولو حاشیه آن) هستند و با افزایش هزینه¬ها آنها تنها پدیده¬ی حاشیه نشینی گسترش می¬یابد.
کلام آخر
هرچند موارد فوق بعنوان رویکرد اصلاح¬طلبی متبلور در شورای شهر تهران مطرح گردید اما شمول آن را امروزه می¬توان در بازار پرتلاطم ارز، رکود اقتصادی، وضعیت نابسامان مسکن و اشتغال و گرانی و سرگردانی مردم و نگرانی آنها از آینده، به وضوح دید.
در بروز اتفاقات این چنینی، موارد مختلفی نقش دارند اما نقش مردم و نخبگان جامعه و دستگاههای نظارتی پررنگ تر است. اگر مردم در هنگامه¬¬ ی انتخاب بر مبنای تخصص، برنامه و شناخت افراد رأی دهند و فارغ از نگاه ¬های سیاسی و "تَکراری" به کارآمدی نامزدها توجه کنند، و نیز نخبگان مسئولیت سنگین خود در هدایت توده جامعه به سوی انتخاب¬های صحیح را ادا نمایند، در آینده شاهد آن خواهیم بود که اولویت¬های مردم و نمایندگانشان بر یکدیگر منطبق شده و مسئولین منتخب درد جامعه را شناخته و در درمان آن کوشش خواهند نمود.
