درخواست های آمریکا از شبکه های اجتماعی

امروزه با گسترش شبکه های اجتماعی، پیام رسان ها و بسترهای ارتباطی شکل جدیدی از جنگ رسانه ای شکل گرفته است. به قطع یقین می توان گفت امروزه تاثیرگزارترین ابزار ها در حوزه دیپلماسی عمومی شبکه های اجتماعی هستند و هر کشوری که بر این شبکه های اجتماعی تسلط بیشتری داشته باشد در حوزه دیپلماسی عمومی قدرت بیشتری خواهد داشت.
در حوزه شبکه های اجتماعی دو بعد اصلی قدرت وجود دارد یک بعد آن متخصصین و گرداندگان این شبکه های اجتماعی و در بعد دیگر آن قدرت های سیاسی یا دولت ها قرار دارند. با بررسی این دو بعد به قطع یقین می توان به این نکته دست پیدا کرد که آزادی بیان در این رسانه های نوین سرابی بیش نیست که افکار عمومی مخاطبان تشنه را، تشنه تر می کند.
یکی از این شبکه های اجتماعی که این روز ها در فضای سیاسی و اجتماعی ایران سر و صدای زیادی به پا کرده است، شبکه اجتماعی توئیتر می باشد. به قطع یقین توئیتر شبکه اجتماعی قوی در حوزه افزایش قدرت دیپلماسی عمومی ایران می باشد اما به کارگیری این شبکه اجتماعی مستلزم هوشمندی های خاصی است که باید نخبگان سیاسی آن را لحاظ نمایند.
اخیرا کمیته اطلاعات سنای آمریکا از سه شرکت غول فناوری در عرصه فضای مجازی و شبکه های اجتماعی یعنی گوگل، فیس بوک و توئیتر درخواست کرده است که در مورد بحث سانسور و نگرش سیاسی توضیحاتی را ارائه دهند. جک دورسی مدیر توئیتر در این جلسه بیان کرد:
«توئیتر در تصمیم گیری هایش، نگرش های سیاسی را دنبال نمی کند. ما به شدت به بی طرفی در مسائل سیاسی ایمان داریم و تمام تلاش خود را به کار می بندیم تا در قوانین خود آن را لحاظ کنیم.»
احضار مدیران این سه غول فناوری آمریکا به خاطر بحث نقش روسیه در انتخابات سال 2016 آمریکا بوده است و این در حالی است که ترامپ هم اخیرا این شرکت ها را به سانسور در مطالب خود متهم کرده است.
با بررسی موشکافی این مباحث در فضای آمریکا دو نکته مشخص می گردد، نخست این که آزادی بیان فقط مفهومی یک طرف و در خدمت منافع استکبار در جهان می باشد. نمود بارز این قضیه را می توان در دخالت توئیتر در فتنه سال 88  ایران جستجو کرد که کلینتون وزیر خارجه وقت آمریکا
در بخش‌هایی از خاطرات خود که مربوط به وقایع سال 88 می‌شود در کتاب خود نوشته است: «مقامات وزارت امور خارجه که پیگیر تلاش‌های مخالفان دولت ایران در فضای مجازی بودند، متوجه بروز یک مشکل شدند. توییتر قصد داشت به منظور انجام تعمیرات دوره‌ای برای مدت زمان کوتاهی خدمات جهانی خود را محدود کند که دقیقاً نیمه روز در تهران بود. برای حل این مسئله یکی از اعضای واحد برنامه‌ریزی سیاسی وزارت امور خارجه به نام «کوهن» که جوانی 27ساله بود، انتخاب شد. در آوریل همان سال او طی سفری به بغداد با جک دورسی یکی از بنیانگذاران و مدیران توییتر، ملاقاتی داشت. به همین دلیل او بلافاصله تلاش کرد تا ضمن ارتباط با دورسی به او هشدار دهد که محدود ساختن خدمات توییتر در آن بازه زمانی چه ضربه‌ای به فعالان اجتماعی در ایران وارد می‌کند. در نتیجه همین گفت وگوها، توییتر برنامه تعمیرات خود را تا نیمه شب بعد به تعویق انداخت. این شرکت در توضیح علت این کار در یادداشتی که در وبلاگ خود منتشر کرد نوشت: به نظر می‌رسد در‌حال‌حاضر توییتر نقش ارتباطی مهمی در ایران ایفا می‌کند.»
حالا حدود 9 سال از آن روزها می‌گذرد. دولت آمریکا با مدیران توییتر از درِ دوستی در نیامده است. مقامات دولتی ایالات متحده این شرکت در کنار گوگل و فیس‌بوک را احضار کرده‌اند تا در مورد مسائل تحقیق کنند که به دخالت‌های یک دولت خارجی در انتخابات چند ماه قبل ریاست جمهوری این کشور اتفاق افتاده است. دخالت‌هایی که فعلاً در حد احتمال است. مسئولان این سه غول ارتباطی هم موظف هستند که به سؤالات آنها پاسخ دهند. مقامات آمریکایی از مساله‌ای شاکی شده‌اند که درست نه سال قبل در انتخابات ریاست جمهوری ایران، خود به آن متهم‌اند.
یافته‌های جیمز اُکفی موسس پروژه وریتاس، اخیرا بر تنش در مورد آزادی بیان در توئیتر افزوده است. این یافته ها حاکی از این است که توئیتر از الگوریتم «منع سایه» استفاده می کند که این الگوریتم پیام های خاص سیاسی را هدف گرفته و از پخش وسیع این پیام ها جلوگیری کرده بدون آن که مالک و کاربر آن پیام موضوع را درک کند.
مدیر اجرایی پروژه وریتاس در مصاحبه با راشا تودی عنوان کرد: « آن ها (مدیران شبکه های اجتماعی) آزادی بیان را سانسور کرده و مشخص می کنند کدام قسمت از حرف مردم شنیده شود و کدام قسمت شنیده نشود»
نکته بعدی این است که اخیرا این شرکت ها در اقدماتی عامدانه اقدام به حذف اکانت های مربوط به کشور روسیه، ایران و جبهه مقاومت می کنند و ادعا می گردد، اخیرا بیشترین مسدودی ها اکانت ها در توئیتر، اکانت های بودند که متعلق به جمهوری اسلامی ایران بوده اند. که همه این شواهد حاکی از این است که این شبکه های اجتماعی دست پرورده اربابان و حامیان مالی خود هستند که در حقیقت اربابان و حامیان این شبکه های اجتماعی کشورهای استکباری و مرتجع عربی در منطقه هستند که وقتی منافع خود را در خطر ببینند این شبکه ها را به نقض آزادی بیان متهم می کنند.
در انتها بیان این نکته ضروری است که این پرنده آبی در اسارت اربابان خود می باشد و برای سرخوشی اربابان خود نغمه سر می دهد. اما  با مسائل پیش آمده می توان به شکل دادن جبهه رسانه ای در این شبکه اجتماعی فعال بودو ابزار خصم را علیه خود خصم به کار برد و به افزایش قدرت دیپلماسی عمومی کمک کرد و کید دشمنان را به خودشان بازگرداند.