روزنامه «دنیای اقتصاد»، مانند دیگر رسانه‌های اصلاح‌طلب در سال‌های اخیر و به ویژه در ماه‌های گذشته و پس از خروج ایالات متحده آمریکا از برجام درباره عملکرد منطقه‌ای کشورمان تردیدهایی را مطرح و توصیه نزدیک شدن به رژیم آل‌سعود را تکرار کرده[...]
یادداشت: روزنامه
«دنیای اقتصاد»، مانند دیگر رسانه‌های اصلاح‌طلب در سال‌های اخیر و به
ویژه در ماه‌های گذشته و پس از خروج ایالات متحده آمریکا از برجام درباره
عملکرد منطقه‌ای کشورمان تردیدهایی را مطرح و توصیه نزدیک شدن به رژیم
آل‌سعود را تکرار کرده، می‌نویسد: «دو کشور (ایران و عربستان) و به خصوص
عربستان باید به این جمع‌بندی برسند که با نادیده گرفتن دیگری نمی‌توانند
منافع خود را تأمین کنند... نکته مهمی که در این خصوص وجود دارد این است،
اکنون که ایران در صحنه نظامی و میدانی به پیروزی‌های راهبردی مهمی در سطح
منطقه دست یافته است، لازم است از طریق دیپلماسی و مذاکره سیاسی با سایر
بازیگران منطقه‌ای آنها را به دستاوردهای سیاسی و اقتصادی تبدیل کرده و
تثبیت کند.» موضوعی که رگه‌هایی از آن در مواضع برخی از سیاسیون کشور نیز
به چشم می‌خورد؛ چنانکه محمدجواد ظریف پیشتر در جملاتی عجیب با اشاره به
تقابل تهران و ریاض، گفته بود: «ما برای مستثنا کردن یکدیگر و تبدیل شدن به
قدرتمندترین در منطقه، منطقه را نابود کرده‌ایم»! اما سؤال این است که
اختلاف موجود چگونه شکل گرفته است؟ مگر جز این است که عربستان سعودی با
فراموشی آرمان‌های فلسطین، روابط پنهان و آشکار با رژیم صهیونیستی، سرکوب
مردم بحرین، حمله وحشیانه به یمن، گروگان‌گیری سعد الحریری، تحریم قطر،
حمایت جریان‌های تروریستی و تکفیری در منطقه، همراهی با تحریم‌های ظالمانه
دونالد ترامپ و... نه تنها علیه ایران، بلکه علیه همه ملت‌های منطقه و
دولت‌های مستقل و حتی مردم عربستان عمل می‌کند و به ابزاری در دست دشمنان
آرامش، ثبات، امنیت و پیشرفت غرب آسیا تبدیل شده است. با این تفاسیر چطور
برخی از جریان‌های سیاسی، افراد و حتی مسئولان با ساده‌انگاری خواهان دراز
کردن دست دوستی به سوی شاهانی هستند که اکنون با تحقیرهای دونالد ترامپ و
اقدامات جنایت‌بارشان در موضع ضعف قرار دارند! و آیا چنین رویکردی به نفع
ماست یا ولی‌عهد مستبد و دیوانه سعودی؟
