«وقتى من و شما زندگی‌مان را زندگى رفاه طلبانه و اشرافى قرار بدهیم، مردم از ما یاد می گیرند. یک عده اى منتظر بهانه اند؛ به ما نگاه مى کنند، مى گویند آقا ببینید اینها چجورى زندگى مى کنند، ما هم مى خواهیم همین جور زندگى کنیم.»
اسلام به هیچ وجه با سرمایه داری مشروع و منطقی مخالف نیست، مخصوصاً وقتی که این سرمایه در مسیر رشد و پیشرفت کشور و یا کمک به محرومین و مستضعفین جامعه بکار گرفته شود، اما آنگاه که این ثروت، دست مایه فخر فروشی قرار گیرد و باعث بروز رفتارهای نامتعارف و بعضاً غیر انسانی گردد، به شدت در مقابل آن می‌ایستد.
این پدیده مذموم هنگامی اثر وضعی بدتری را به دنبال دارد که مسئولین حکومت را آلوده عوارض خود نمایند، رهبر معظم انقلاب در سخنرانی تاریخ 14/11/90 در این مورد خطاب به مسئولین نظام می‌فرمایند: «اولین ضعف ما گرایش به دنیا طلبى بود که گریبان بعضى از ماها را گرفت. بعضى از ما مسؤولین دچار دنیاطلبى شدیم، دچار مادی‌گرائی شدیم؛ براى ما ثروت، تجمل، آرایش، تشریفات و اشرافی گری یواش یواش از قُبح افتاد. وقتى ما این جور شدیم، این سر ریز مىشود به مردم.»
البته با عنایت به تأکید رهبر معظم انقلاب، این مفهوم بدان معنا نیست که مردم عادی از آفت اَشرافیگری در امان هستند، زیرا همان‌طور که رهبر معظم انقلاب در سخنرانی دیگری در تاریخ 16/5/90 خطاب به مسئولین می‌فرمایند: «وقتى من و شما زندگی‌مان را زندگى رفاه طلبانه و اشرافى قرار بدهیم، مردم از ما یاد مى گیرند. یک عدهاى منتظر بهانه اند؛ به ما نگاه مى کنند، مى گویند آقا ببینید این ها چجورى زندگى مى کنند، ما هم مى خواهیم همین جور زندگى کنیم.» مردم عادی هم می‌توانند در معرض این خطر قرار گیرند، اما نتیجه و پیامدهای آلودگی مسئولین به مراتب خسارات بیشتری را به دنبال دارد.
در واقع اشرافی گری در بین مسئولین نه تنها، زمینه الگوسازی و افزایش انتظارات عمومی برای مشابه‌سازی سطح زندگی در جامعه را در پی دارد، بلکه افزایش شکاف طبقاتی و ایجاد فاصله مردم با مسئولین را نیز در پی خواهد داشت و این به مفهوم از دست دادن پشتوانه مردمی و کمرنگ شدن مقبولیت مسئولین، دولت و نظام حکومتی است.
همچنین این پدیده شوم به تدریج زیربنای فکری و فرهنگی کشور را تضعیف نموده و باعث می‌شود، تا فرهنگ‌های نامطلوب و نوظهور داخلی و خارجی مانند؛ عروسی‌های بسیار پرهزینه، میهمانی‌های اسراف‌گونه و حتی برگزاری مراسم تدفین و ترحیم آنچنانی و یا هم نشینی با سگ و سایر حیوانات خانگی و غیرخانگی، خرید خودروهای گران قیمت، تغذیه با غذاهای لاکچری، پوشش و آرایش نامتعارف، برای آقازاده‌ها و نیز افراد تازه به دوران رسیده و نوکیسه‌ای که با رانت و رشوه و سوء استفاده از موقعیت‌ها، ثروت نامشروع خود را کسب کرده‌اند، به یک فرهنگ عادی برای فخرفروشی و به اسارت گرفتن عزت، کرامت و امنیت دیگران تبدیل شود.
طبیعی است که آثار وضعی این رویکرد و غرق شدن در منجلاب اَشرافی گری و رفاه‌زدگی، چیزی جز افزایش ناهنجاری‌هایی مانند؛ اعتیاد، مشروب‌خواری، خودکشی، ازدواج سفید، بردگی جنسی و گسترش سایر مفاسد اخلاقی و اجتماعی و یا سیاسی و امنیتی و در نهایت تباهی زندگی جوانان نخواهد بود.
از همین روست که امام خامنه‌ای (دامت برکاته) مکرراً به مسئولین در مورد عواقب وحشتناک آن هشدار می‌دهند و بسیاری از کارشناسان نیز از این پدیده شوم به عنوان بزرگترین تهدید حال و چالش آینده که چند سالی است صدای زنگ خطر آن به گوش می‌رسد، نام می‌برند.
بی‌شک همان‌گونه که گفته شد، هر گونه تأخیر در مقابله با این آفت، می‌تواند خسارات فراوانی را به کشور و جامعه تحمیل نماید و لذا مسئولین محترم باید به طور جدی و قبل از آنکه خیلی دیر شود، راهکارهای مبارزه با آن را در دستور کار خود قرار دهند.
