- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
روزنامه کیهان**
حدوداً دو ماه است که چشم مردم جهان به جنگ روسیه علیه اوکراین دوخته شده و هر روز انواع و اقسام خبرها از مرگ و آوارگی شهروندان غیرنظامی را می‌شنوند. در فاصله 3977 کیلومتری این میدان، جنگ دیگری در جریان است که فعلاً اندکی آرام شده و آتش‌بسی موقت، مانع از ادامه کشتار مستقیم مردم غیرنظامی است. این آتش‌بس که کمتر از یک ماه از آن می‌گذرد، طولانی‌ترین آتش‌بس در طول هفت سالی است که از آغاز این جنگ می‌گذرد و از این رو، امیدها برای پایان دادن به این جنایت جنگی را که به دست عربستان سعودی و امارات و با حمایت مستقیم آمریکا انجام می‌شود، افزایش داده است. البته اشتباه نکنید. مردم یمن همچنان قربانی می‌شوند چرا که محاصره همه‌جانبه این کشور و قحطی فراگیر و وضعیت اسفبار بهداشتی و درمانی همچنان ادامه دارد.
آمریکایی‌ها درباره جنگ در اوکراین به‌شدت مشغول فعالیت - به‌خصوص در حوزه رسانه‌ای و تبلیغاتی- هستند. در حالی که واشنگتن خود از عاملان آغاز این جنگ است، بار دیگر پرچم حمایت از بیگناهان و قربانیان را برداشته و سعی دارند خود را منجی جا بزنند. انگلیسی‌ها ضرب‌المثل جالبی دارند که می‌گوید؛ کسی با چسباندن پر به پشت خود، مرغ نمی‌شود. سر و صدا و اشک تمساح ریختن دولتمردان آمریکا در ماجرای اوکراین هم چیزی از مسئولیت این کشور در جنایت علیه مردم یمن نمی‌کاهد.
پاییز سال گذشته و با فشار ریاض، شورای حقوق بشر سازمان ملل با ادامه کار کارشناسان این شورا درخصوص جنایات علیه مردم یمن مخالفت کرد. این گروه کارشناسی در یکی از گزارش‌های خود این وضعیت غیرانسانی را چنین توصیف می‌کند؛ «از مارس 2015 بیش از 23 هزار حمله هوایی توسط ائتلاف در یمن انجام شده است که منجر به کشته یا زخمی شدن بیش از 18000 غیرنظامی شده است. زندگی در کشوری که روزانه به‌طور متوسط در معرض 10 حمله هوایی قرار می‌گیرد، میلیون‌ها نفر را دچار ناامنی کرده است. قربانیان این حملات شامل غیرنظامیانی بودند که از بازارها خرید می‌کردند، در بیمارستان‌ها مراقبت می‌شدند، یا در مراسم عروسی و تشییع جنازه شرکت داشتند. کودکان در اتوبوس؛ ماهیگیران در قایق؛ افرادی که در محله‌های خود قدم می‌زنند و افرادی که در خانه بودند.»
جنایت چنان فجیع و پردامنه است که حتی جنایتکاران را نیز درباره عواقب آن به هراس انداخته، گرچه اطمینان از بی‌دروپیکر بودن نظام‌های حقوقی بین‌المللی باعث نشد این هراس آنان را از ادامه جنایت بازدارد. روزنامه نیویورک‌تایمز شهریور دو سال پیش در گزارشی نوشت: «از سال 2016 به این‌‌سو، قربانیان حملات هوایی به یمن همچنان در حال افزایش بوده است. دفتر حقوقی وزارت امور خارجه در دوره اوباما به یک نتیجه غیرمنتظره رسید: ممکن است مقامات ارشد آمریکا به جنایت جنگی در یمن متهم شوند. جنایت به‌دلیل فروش بمب به سعودی‌ها و شرکای آنها. چهار سال بعد از آن هشدار، مقامات سابق و فعلی آمریکا می‌گویند آن خطر حقوقی فقط افزایش یافته است چرا که ترامپ فروش تسلیحات به سعودی، امارات و دیگر متحدان آمریکا در خاورمیانه را سنگ بنای سیاست خارجی خود قرار داده است.»
سعودی‌ها و اماراتی‌ها با حمایت جنگنده‌های آمریکایی که توسط پیمانکاران و سازندگان این کشور خدمات‌رسانی و تسلیح می‌شوند، پیروزی طی چند هفته را پیش‌بینی کردند. آن‌سوی میدان مردم یمن و مبارزان انصارالله بودند که بخش قابل‌توجهی از نیروهای رزمی آن حتی از داشتن تجهیزات انفرادی اولیه مانند لباس نظامی و پوتین هم محروم بوده و با ساده‌ترین سلاح‌های انفرادی در مقابل ارتش تا بن‌دندان مسلح و اجاره‌ای دشمن مقاومت می‌کردند. نتیجه شگفت‌آور بود. هفته‌ها و ماه‌ها گذشت و نه تنها ائتلاف متجاوز پیروز نشد بلکه بر قلمرو تحت کنترل انصارالله افزوده نیز شد.
شکست خفت‌بار ائتلاف سعودی- اماراتی در میدان نبرد، آنان را دچار جنون کرد و بر دامنه جنایات جنگی افزود. بمباران تنها گوشه‌ای از این جنایت هولناک بود. عمده جنایت از طریق محاصره و ایجاد قحطی عمدی رخ داده که علی‌رغم آتش‌بس موقت فعلی، کماکان ادامه دارد.
آبان سال گذشته، برنامه توسعه سازمان ملل متحد، تعداد کشته شدگان یمن را 377000 نفر تخمین زد که 70 درصد آنها کودکان زیر پنج سال بودند. اغلب آنها به علل غیرمستقیم، به‌ویژه سوءتغذیه و بیماری و عدم دسترسی به امکانات بهداشتی و درمانی جان باختند. سه ماه پیش از آن سازمان ملل گزارش داده بود 20 میلیون نفر در یمن برای زنده ماندن به کمک خارجی نیاز دارند. مارتین گریفیتس، معاون دبیر کل سازمان ملل در امور بشردوستانه و هماهنگ‌کننده کمک‌های اضطراری، به شورای امنیت گزارش داد که «5 میلیون نفر در یک قدمی تسلیم شدن در برابر قحطی و بیماری های همراه با آن هستند و 10 میلیون نفر دیگر پشت‌سرشان در نوبتند.»
هشدار وحشتناک مشابهی از سوی مقامات یونیسف صادر شد: «دو میلیون و 600 هزار کودک اکنون داخل یمن آواره و از مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، بهداشت و آب سالم محروم هستند. تولید ناخالص داخلی یمن از سال 2015 تاکنون 40 درصد کاهش یافته است و 21 میلیون نفر - از جمله تقریبا11 میلیون کودک - به کمک‌های غذایی بشردوستانه نیاز دارند.»
جو بایدن وعده داد در دولت او اوضاع تغییر خواهد کرد اما اینچنین نشد. دولت بایدن F-22های بیشتری را تحویل ائتلاف متجاوز داد. آنچه در نهایت به نظر می‌رسد ائتلاف جنایتکار سعودی-اماراتی را از ادامه جنگ خسته کرده است، ضرباتی است که انصارالله در کمال ناباوری به این دو کشور وارد کرد. ضرباتی که بیش و پیش از اثرات نظامی و اقتصادی، باعث سرافکندگی ریاض و ابوظبی شد. عزل «منصور هادی» و حصر خانگی وی در ریاض نشانه دیگری از تغییر در بلوک ضدیمنی است. با این همه نمی‌توان و نباید بیش از اندازه خوش‌بین بود. سعودی و امارات جز مقاومت مردم یمن، مانعی در برابر جنایات خود نمی‌بینند و همچنان از حمایت سیاسی و تسلیحاتی آمریکا برخوردارند.
بایدن اگر یک جو عقل و درایت داشته باشد در شرایط فعلی باید به سرعت، دخالت در جنگ یمن و پشتیبانی از ائتلاف متجاوز را پایان بخشد. واشنگتن نمی‌تواند از سویی در اوکراین ژست بشردوستی به خود بگیرد و از سوی دیگر دستش تا مفرغ به خون مردم یمن آغشته باشد. به تازگی یک ویدیوی کوتاه در جهان پربیننده شد؛ رئیس‌جمهور آمریکا پس از پایان سخنرانی خود در کارولینای شمالی دستش را به سمت هوا دراز کرده و با هوا دست می‌دهد. بسیاری این حرکت بایدن را نشانه‌ای از زوال عقلی او دانستند. موضوعاتی همچون سرنوشت مذاکرات برجام و جنگ یمن، نشان خواهد داد این ارزیابی چقدر واقعی است.
***************
روزنامه وطن امروز **
**************
روزنامه خراسان**
**************
روزنامه ایران**
**************
روزنامه شرق**
جنگ و تنش؛ واقعیت پذیرفته‌شده در کشور‌های آفریقایی
از تنش آبی تا جنگ قبیله‌ایروزنامه شرق/ ریحانه نعمت‌الهی
انسان‌ها هیچ‌گاه از جنگیدن با یکدیگر دست نکشیده‌اند و این واقعیت را تاریخ پنج هزار سال اخیر به‌خوبی نشانی می‌دهد. این پایان‌ناپذیری و ماندگاری جنگ‌ها شاید بر این فرض متناقض استوار باشد که جنگ به انسان‌ها معنای زندگی می‌دهد و انسان‌ها دوست ندارند به آن پایان دهند. عمده جنگ‌ها عموما الگویی ثابت دارند و به دلایلی مشابه رخ می‌دهند و کشور‌های درگیر جنگ تا حد زیادی دچار وضعیتی شبیه به هم می‌شوند؛ اما چیزی که میان کشور‌ها جنگ‌زده تفاوت ایجاد می‌کند، حمایت و توجه جهان به آنهاست.
فارغ از سایر قدرت‌های بزرگ مانند آمریکا، چین و روسیه که معمولا در جهت‌گیری رسانه‌ای و یارگیری‌هایشان چندان سراغ کشور‌های ضعیف در قاره آفریقا نمی‌روند، برای رسانه‌های ایران هم که همسایه‌های شرق و غرب آن اغلب اوقات دچار ناآرامی و خشونت هستند و از لحاظ جغرافیایی به قلمروی گروه‌های تروریستی مانند داعش و طالبان نزدیک است، شاید فرصتی برای توجه به کشور‌های کمی دورتر مثل کشور‌های آفریقایی باقی نمانده است. سودان، لیبی، مناطقی از الجزایر و تعدادی دیگر از کشور‌های شمال قاره آفریقا بسیاری از اوقات درگیر جنگ و بی‌ثباتی‌اند و راهی هم برای گریز از این بحران‌ها به نظر نمی‌رسد. کمتر پیش آمده است که رسانه‌ها دنبال دلایل و روند وقوع ناآرامی‌ها در این کشور‌ها باشند، مگر آنکه منافع قدرت‌های جهانی به خطر بیفتد. در ذهن بسیاری از ما سؤال‌هایی مانند «چرا آفریقا ناآرام است؟»، «کشور‌هایی مانند سودان، اتیوپی و لیبی در حال حاضر در چه شرایطی قرار دارند؟»، «چرا جهان در مقابل کشتار‌ها و بی‌ثباتی در این کشور‌ها سکوت کرده است؟» وجود دارد و وقتی با گذشت زمان هیچ پاسخی به این سؤال‌ها داده نمی‌شود، ناآرامی و جنگ در آفریقا را به‌عنوان بخشی از واقعیت غیر قابل تغییر این بخش از جهان می‌پذیریم.
جنگ آب
بسیاری از ما این عبارت هشدارآمیز را شنیده‌ایم که «جنگ جهانی سوم بر سر آب است». هرچند نمی‌توان این جمله را کاملا رد یا تأیید کرد، اما اتفاقاتی که در سال‌های اخیر در بسیاری از کشور‌های آفریقایی رخ می‌دهد، بروز این فاجعه را بسیار ممکن و نزدیک کرده است. نزدیک به دو سال است که مصر و اتیوپی درگیر تنش آبی شده‌اند. رود نیل به‌عنوان خروشان‌ترین رود جهان در اتیوپی، سودان و مصر، کفاف هیچ‌کدام از این کشور‌ها را نمی‌دهد و اتیوپی، سازنده سد النهضه بر روی نیل، سهم مصر را تصاحب کرده و همین امر تنش آبی میان دو کشور را رقم زده است. محمدصالح صدقیان، کارشناس مسائل سیاسی، دراین‌باره به «شرق» می‌گوید: «حدود ۷۰ درصد مردم مصر به کار کشاورزی مشغول هستند و مسئله کم‌شدن آب برای مصر به‌عنوان کشوری که بخش درخور توجهی از درآمد خود را از صنعت کشاورزی تأمین می‌کند، امری حیاتی است. اتیوپی با ساختن سدی بر روی نیل باعث شده مردم مصر نتوانند کشاورزی کنند. رود نیل از اتیوپی، سودان و مصر عبور می‌کند و اینکه دولت سودان در برابر اقدام غیرقانونی اتیوپی سکوت کرده، به این دلیل است که فاقد دولت مقتدر است و خودش هم درگیر جنگ داخلی است. اما دولت مصر اعلام کرده موضوع تصاحب نیل توسط همسایگان را قبول نمی‌کند و اجازه نمی‌دهد اتیوپی با زندگی مردم مصر بازی کند». صدقیان می‌گوید: «کشاورزان و بسیاری از صنایع از جنوب تا شمال مصر به رود نیل اتکا کرده‌اند و به‌وجود‌آمدن مشکل در زمینه آب برای مصر موضوعی مربوط به امنیت ملی این کشور است. کاری که دولت اتیوپی کرده، از دید مصر اعلام جنگ است. دولت اتیوپی قرار بود این سد را در روندی ۲۰ساله پر کند، اما با تغییر نظر خود، تصمیم گرفت در مدت زمان بسیار کمتری این کار را انجام دهد که در این حالت طبیعتا مصر دچار چالش آبی بزرگی خواهد شد». دولت مصر در پاسخ به این عمل، اتیوپی را تهدید به جنگ کرده و شورای امنیت سازمان ملل از تابستان سال گذشته برای حل و جلوگیری از جنگ، وارد پرونده «تقسیم آب نیل» شده است، اما مناقشات بین مصر و اتیوپی همچنان ادامه دارد و اتیوپی با وجود بالاگرفتن تنش‌ها، قصد دارد مرحله دوم آب‌گیری سد النهضه از رود نیل را آغاز کند و اگر این تصمیم را عملی کند ممکن است با واکنش شدید مصر مواجه شود. عبدالعظیم حماد، سردبیر اسبق روزنامه‌های الاهرام و الشروق، مدتی پیش اعلام کرده بود «خطرناک‌ترین موضوع در ارتباط با سد النهضه، بروز بحران کمبود آب برای مصر خواهد بود و بدون شک این یک کودتای ژئوپلیتیکی و راهبردی است که یک کشور بر تنها منبع زندگی مصری‌ها مسلط شود». با وجود مسافت نسبتا زیاد بین ایران و مصر، مشکل سدسازی غیراصولی و غیرقانونی از سوی کشور‌های همسایه، به معضلی مهم و مشترک برای ایران و مصر تبدیل شده است. این مسئله در مصر موجب بی‌آبی و در ایران باعث افزایش شدید ریزگرد‌ها شده است.
سلطه نظامیان بر سودان
«سربازان به روستای ما حمله کردند و تعداد زیادی از خانه‌های ما را آتش زدند، دام‌های ما را گرفتند و تعدادی از روستایی‌ها را به قتل رساندند. آنها تمام مواد غذایی‌مان در خانه‌ها را آتش زدند. دیگر چیزی برای خوردن نداریم. تعداد زیادی از روستا‌های واقع در جنوب شهر لیر در سودان، یا غارت شدند یا به آتش کشیده شدند و ما بابت برخی گزارش‌ها از تخریب بندر ادوک در مجاورت نیل سفید که قطب اقتصادی دوم این کشور محسوب می‌شود، نگران هستیم». این شرایط فقط گوشه‌ای از نتایج حاکمیت نظامیان بر سودان است؛ این نظامیان چند ماه قبل با انجام کودتا، قدرت را در سودان در دست گرفتند. سودان بیش از ۱۰ سال است که لحظه‌ای روی آرامش به خود ندیده است؛ هم در داخل با ناآرامی و درگیری روبه‌رو بوده و هم از سوی کشور‌های خارجی مورد غارت قرار گرفته و در این میان مردم سودان قربانی می‌شوند. در چنین شرایطی حمایت و کمکی هم از سوی کشور‌های دیگر برای کمک به سودانی‌ها وجود ندارد؛ این واقعیت تلخی است که سودان با پذیرش آن ناگزیر از تحمل آشوب و ظلم شده است. در تونس، حدود ۱۲ سال قبل، جوانی دست‌فروش مقابل ساختمان شهرداری خودسوزی کرد و معادلات جهان عرب را به کلی تغییر داد. کشته‌شدن آن جوان دست‌فروش موجب انقلاب مردم تونس و شروع اعتراضات در کشور‌های گوناگون عربی شد که به بهار عربی معروف شد. پیامد‌ها و دستاورد‌های آن اعتراضات همچنان در برخی از این کشور‌ها وجود دارد، اما تبعات این اعتراض‌ها بیش از آنکه نتیجه مثبت داشته باشد، باعث بروز تنش و خشونت بدون دستیابی به نتیجه‌ای مثبت و ملموس شد. یکی از کشور‌هایی که سیاست‌های آن پس از شروع اعتراضات بهار عربی دستخوش تغییرات بنیادین شد، سودان بود. صدقیان با اشاره به ریشه شروع تنش در سودان می‌گوید: «پس از سفر انور سادات، رئیس‌جمهور وقت مصر، به اسرائیل در سال ۱۹۷۷، بین کشور‌های سوریه، عراق، یمن، سودان، لیبی و الجزایر ائتلافی شکل گرفت به نام ائتلاف مقاومت علیه اسرائیل. این ائتلاف باعث شد اسرائیل در این کشور‌ها ناآرامی ایجاد کند؛ بااینحال، ضربه اصلی اسرائیل برمی‌گردد به زمان شروع بهار عربی. مردم سودان هم در سال‌های ۲۰۱۰-۲۰۱۱ مانند تونس، مصر و چند کشور دیگر به برگزاری اعتراضاتی علیه دولت مرکزی روی آوردند. مردم سودان جنوبی عموما مسیحی و اکثریت مردم سودان شمالی مسلمان هستند. چریک‌های سودان جنوبی که عضو قبایل خاصی هستند، خواستار حکومت مستقل شدند. پس از ایجاد ناآرامی و درگیری بین سودان شمال و جنوب، دولت مرکزی سودان مدیریت منطقه خودمختار سودان جنوبی را به آنها سپرد، اما سودان جنوبی تقاضای تشکیل کشور مستقل داشت نه مدیریت خودمختار. سودانی‌های جنوبی با کمک اسرائیل، بریتانیا و آمریکا حکومت مستقل تشکیل دادند». او درباره وضعیت امروز سودان می‌گوید: «نارضایتی مردم سودان شمالی که اکنون جمهوری سودان نام دارد، باعث کودتا علیه عمر البشیر دیکتاتور وقت و حاکمیت نظامیان بر سودان شد. اعتراضات داخلی و محکومیت‌های بین‌المللی به حکومت بی‌ثبات ارتشی‌ها بسیار زیاد بوده، اما ارتش سودان هنوز دولت را تحویل مقامات مدنی و نهاد‌های قانونی نداده است. نظامیان سودان دو، سه سال قبل نخست‌وزیر جدیدی تعیین کردند، اما آن نخست‌وزیر به دلیل نداشتن اختیارات کافی استعفا داد. ژنرال‌های سودانی گفته‌اند که در سال ۲۰۲۳ و در صورت برگزاری انتخابات، قدرت را به احزاب و گروه‌های سیاسی پیروز در انتخابات تحویل می‌دهد، اما واقعیت این است که وقتی نظامیان قدرت را در دست بگیرند، بعید است آن را بدون تنش تحویل دهند». صدقیان دلیل ناآرامی در سودان جنوبی و شمالی را دخالت‌های اسرائیل و ایجاد تنش از سوی تل‌آویو دانست. به گفته صدقیان، اسرائیل به کشور‌هایی مانند اردن پیشنهاد صلح در برابر زمین را داده بود. این پیشنهاد به این معنی بود که زمین اردن را پس بدهیم و در مقابل روابط حسنه بین دو طرف برقرار کنیم؛ اما اسرائیل در مقابل کشور‌هایی مانند بحرین و سودان که زمینی از آنها را تسخیر نکرده است، ایده صلح در برابر صلح را مطرح کرده است. تل‌آویو حتی بار‌ها به عراق پیشنهاد داده که در برابر برقراری روابط عادی با بغداد می‌تواند در این کشور ثبات ایجاد کند. این کارشناس سیاسی با اشاره به ارتباط سودان و ایران می‌گوید: «ارتباط سودان با ایران به دلیل دخالت‌های عربستان تیره و غیردوستانه است. حدود هزار نفر از سودانی‌ها برای جنگیدن علیه یمن عضو ارتش عربستان شدند و در حوزه‌های گوناگون با عربستان ارتباط برقرار کردند. بااینحال روابط بین عربستان و سودان عمیق‌تر نشد و در همین حد باقی مانده است، اما همین مسائل باعث شد رابطه سودان و ایران دچار مشکل شود».
جنگ قبیله‌ای در لیبی
دیکتاتور‌ها فقط در زمانی که روی کار هستند منشأ تنش و خشونت نیستند، بلکه پس از حذف و عزلشان هم تا چندین سال با وضعیت ناسالم سیاسی که ایجاد کرده‌اند، موجب بحران و مشکل در کشورشان می‌شوند. قذافی یکی از این دیکتاتور‌ها بود که در زمان حکومت و حتی پس از حکومتش برای لیبی معضلات فراوانی ایجاد کرد. صادقیان می‌گوید: «بین شرق، غرب و جنوب لیبی تنش‌های زیادی وجود دارد و هیچ‌کدام از این قبایل حاکم به سمت تشکیل یک دولت باثبات و قانونی در این کشور نرفته‌اند. به طور کل برای کشور‌های عرب مسائل قبیله‌ای مهم است و همین امر، لیبی را دچار بحران کرده است. از سوی دیگر پس از فروپاشی حکومت دیکتاتوری قذافی، گروه‌ها، احزاب و قبایل هرکدام جهت و جبهه‌ای گرفتند. هرکدام می‌خواست دیگری را تحت تسلط بگیرد. در جنوب لیبی پسر قذافی برای خود طرفدارانی جمع کرده است و قصد دارد پس از گذشت بیش از یک دهه، دوباره سلطه خاندان قذافی بر لیبی را تداوم ببخشد و این امری نگران‌کننده برای این کشور محسوب می‌شود».
**************************************************************
