روش قرآن در معرفی انسان‌های صالح و مؤمن، الگوسازی است و نه فقط معرفی آنها. قرآن نمی‌خواهد فهرستی به ما معرفی کند[...]
روش قرآن در معرفی انسان‌های صالح و مؤمن، الگوسازی است و نه فقط معرفی آنها. قرآن نمی‌خواهد فهرستی به ما معرفی کند که نام انسان‌های صالح و بندگان مورد توجه خدا را در آن پیدا کنیم؛ بلکه آنها در یک یا چند عمل شاخص بودند و باید به روش‌شان توجه کرد و پیرو آنان در زمینه‌های گوناگون بود.
خداوند در جای‌جای قرآن کریم مستقیم و غیرمستقیم به صفات نیک یکی از بندگان صالح خود اشاره کرده که همه علمای اهل سنت و شیعه اقرار کرده‌اند آن بنده صالح حضرت مولی‌الموحدین علی ابن ابی‌طالب(ع) است. آیا ترفیع مقام حضرت علی(ع) در قرآن فقط به دلیل آن است که ما بدانیم او بنده شاخص خداوند بود؟ یا باید برای شناخت او و دلیل تأکید قرآن بر ذکر صفات او تحقیق و تلاش کنیم؟
آنان که از خطبه غدیر و ابلاغات رسول گرامی اسلام(ص) و کلمه «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِی مَوْلَاهُ» فقط دوستی را استنباط کردند! اصلاً قصد خداوند در قرآن و وظیفه خود در مقابل دستورات خدا و دین را نفهمیده‌اند. مانند آنکه برای یک جامعه مریض پزشکی را معرفی کنید و مدام از حاذق بودنش بگویید و روش درمانی مؤثر او را ذکر کنید و مردم بگویند بسیار خوب که این دکتر این‌قدر حاذق و تواناست! در حالی‌که انتظار می‌رود وقتی وصف او گفته می‌شود مردم به او مراجعه کنند و درمان خود را به او بسپارند، نه اینکه فقط او را دوست داشته باشند.
به‌راستی آیا نزول بیش از 300 آیه در منزلت حضرت علی(ع) و البته تمام آیات قرآن، به این دلیل بود که ایشان را به ما معرفی کنند تا بدانیم که جایگاه ایشان کجاست؟ یا باید با توجه به آیات قرآن، نقطه به نقطه به او نزدیک شویم و او را امام، رهبر، پیشوا و الگوی خود قرار دهیم؟ این روش الگوگیری و تأسی به کسی‌که قرآن او را معرفی می‌کند، دقیقاً همان روشی است که پیامبر اکرم(ص) در خطبه غدیر به آن عمل کرد. ایشان همراه با معرفی علی(ع) به معنا و مفهوم آیاتی اشاره می‌فرمایند که در شأن حضرت علی(ع) نازل شده است. پیامبر(ص) در خلال خطبه‌شان می‌فرمایند باتوجه به آیه 55 سوره مائده، علی(ع) همان کسی است که «وَ عَلِی بْنُ أَبی طالِبٍ الَّذی أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ وَهُوَ راکِعٌ یُریدُالله عَزَّوَجَلَّ فی کُلِّ حالٍ»؛ نماز به پا داشته و در رکوع زکات پرداخته و پیوسته خداخواه است.(خطبه غدیر)
این در حالی است که برخی افراد معنای «دوست» را برای کلمه «مولی» اتخاذ کردند و به‌همین دلیل از اطاعت ایشان سر باز زده و می‌زنند. از این اشتباه در معنای کلمه «مولی» از سوی برخی افراد هم اگر بگذریم، چطور می‌توانیم مهم‌ترین قسمت خطبه رسول‌الله(ص) را کنار بگذاریم و به آن عمل نکنیم؟ فرازی که می‌فرمایند: «أَنَّ عَلِی بْنَ أَبی طالِبٍ أَخی وَ وَصِیّی وَ خَلیفَتی(عَلی أُمَّتی) وَالْإِمامُ مِنْ بَعْدی، الَّذی مَحَلُّهُ مِنّی مَحَلُّ هارُونَ مِنْ مُوسی إِلاَّ أَنَّهُ لانَبِی بَعْدی وَهُوَ وَلِیُّکُمْ بَعْدَالله وَ رَسُولِهِ.»
